"ΟΔΥΣΣΕΥΣ"
ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΛΑΩΝ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ Νο [ 00015 ] [ 2010.02.18 00:00 ]
ΑΥΤΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΕΤΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΗ ΔΙΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΗΜΩΝ ΚΥΡΙΟΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΝΑΜΕΙΓΝΥΟΝΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΕΩΡΗΣΕ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΩΣ ΙΚΕΤΗΣ ΤΗΝ ΑΠΛΗ "ΕΙΣΟΔΟ" ΤΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΞΕΝΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΙΚΑΝΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ ΓΙΑ Ν' ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑ Σ' ΑΥΤΟ. ΠΟΤΕ ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ Σ' ΕΝΑ ΞΕΝΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ, ΑΦΟΥ ΠΑΡΕΚΑΜΨΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΦΕΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΝΑΦΩΝΗΣΕ ΣΕ ΞΕΝΟ ΣΠΙΤΙ "ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ, ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ;" - ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΕΠΙΠΕΔΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΚΙ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ Ν' ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΚΑΝΕΝΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ, ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΤΟΥ. ΑΠΟΔΕΙΞΗ; Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΗΡΩΑΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΕ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ "ΤΡΥΠΩΣΑΝ" ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙΚΕΙΟΥΣ ΤΟΥ.
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΞΕΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ. ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΘΛΙΟ ΞΕΝΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ. ΤΟΝ ΔΙΩΧΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ. ΘΑ "ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ" ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΠΟΥ ΦΟΡΟΥΝ.
ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ Μ' ΑΥΤΟΥΣ, Θ' ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ "ΛΑΜΠΡΑ" ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ. ΤΟΥΣ "ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΣ", ΤΟΥΣ "ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ" ΚΑΙ ΤΟΥΣ "ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥΣ". ΘΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ "ΠΑΙΔΙΑ" ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ. ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΗΡΕΜΑ. ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΤΑ ΣΥΓΓΕΝΙΚΑ ΚΤΗΝΗ, ΠΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ "ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ", ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΨΟΥΝ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ. Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΠΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΔΕΙΞΕ ΕΛΕΟΣ ΟΤΑΝ ΠΟΛΕΜΟΥΣΕ ΞΕΝΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΛΕΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ. ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΝΗΣΤΗΡΑ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ ΤΟ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΟ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΟΝΤΟΧΩΡΙΑΝΟΣ ΤΟΥ. ΟΛΟΙ ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
και ποιοι είναι οι κρυφοί τους στόχοι;
Τα δικαιώματα των οικονομικών μεταναστών
είναι το τελευταίο έγκλημα των ισχυρών
εις βάρος της ανθρωπότητας.
Ποιοι φοράνε το "προσωπείο" της "ευαισθησίας"
Πολλά ακούγονται και πολύ περισσότερα θ' ακουστούν στο εγγύς μέλλον γύρω από τα δικαιώματα που πρέπει ή δεν πρέπει ν' απολαμβάνουν οι οικονομικοί μετανάστες στις χώρες οι οποίες τους φιλοξενούν. Επιχειρήματα, που τις περισσότερες φορές είναι αστεία και που η λογική τους στηρίζεται επάνω στις γενικές αρχές του ανθρωπισμού.
Γιατί όμως θεωρούμε τα επιχειρήματα, που στηρίζονται στον ανθρωπισμό, ως εκ των δεδομένων αστεία; Γιατί απλούστατα υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του γενναιόδωρου ανθρώπου και του κορόιδου, μεταξύ του πολιτισμένου και του αφελούς. Αυτό το οποίο αναζητούμε δηλαδή στην περίπτωση αυτήν είναι τα όρια μεταξύ της ανθρώπινης ευαισθησίας και της ανθρώπινης βλακείας. Αυτό το οποίο αναζητούμε είναι μήπως κάποιοι πονηροί παίζουν παιχνίδια πάνω στην πλάτη μας, χρησιμοποιώντας τα όσα ο άνθρωπος θεωρεί "ιερά και όσια".
Αυτό δεν είναι και τόσο παράξενο να "περάσει" από το μυαλό του ανθρώπου. Και μόνον να σκεφτεί κάποιος το γεγονός ότι ο κύριος προπαγανδιστής της κοινωνικής ανοχής και της κοινωνικής αλληλεγγύης υπέρ των φτωχών είναι το ίδιο το σύστημα εξουσίας και οι υψηλόμισθοι αξιωματούχοι του, εύλογα θα πρέπει να είναι καχύποπτος απέναντι στα όσα ακούει κι απευθύνονται στα ανώτερα αισθήματα του.
Είναι δυνατόν ένα σύστημα, που μέσα στους αιώνες έχει αποδείξει ότι δεν λυπάται τον άνθρωπο και τον σκοτώνει όποτε αυτό το βολεύει στις επιδιώξεις του, να λυπάται τους φτωχούς οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι φαινομενικά τού δημιουργούν προβλήματα, εφόσον ερεθίζουν τους πολίτες, τους οποίους το σύστημα συνήθως επιθυμεί να "κοιμούνται"; Να λυπάται ανθρώπους, οι οποίοι στην κυριολεξία αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης και που φαινομενικά δεν υπάρχει οικονομικό συμφέρον απ' αυτούς;
Αυτό βέβαια είναι μια άλλη παράμετρος του όλου προβλήματος, γιατί η έννοια του "συμφέροντος" και της "εκμετάλλευσης των ανθρώπων" από το σύστημα είναι πολύ γενική και δεν περιορίζεται μόνον στον οικονομικό παράγοντα. Το σύστημα εκμεταλλεύεται τους φτωχούς αυτούς ανθρώπους με άλλους τρόπους, που δεν είναι εύκολο να γίνουν αντιληπτοί και τους οποίους θα δούμε παρακάτω.
Αυτό, δηλαδή, που κυρίως αποκρύπτει το σύστημα, είναι ο δικός του ρόλος στη σημερινή παγκόσμια οικονομική αθλιότητα. Ο δικός του ρόλος στη δημιουργία αυτών των "κυμάτων" των δυστυχών, που τείνουν να "πλημμυρίσουν" τον δυτικό κόσμο. Αποκρύπτει το ποιος φέρνει αυτούς τους ανθρώπους στα πρόθυρα του αφανισμού κι αυτό βέβαια είναι κάτι το οποίο συμβαίνει πολύ πριν αυτοί οι κατά τα άλλα αξιαγάπητοι συνάνθρωποί μας φτάσουν έξω από τις πόρτες μας, εκλιπαρώντας για τον ανθρωπισμό μας.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης τι πραγματικά συμβαίνει με τους μετανάστες και τη μετανάστευση και ποιοι κρύβονται πίσω από τις "ευαισθησίες" και τις μεθοδεύσεις, που στόχο έχουν τη δήθεν ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου. Να καταλάβει γιατί οι "συνήθεις ύποπτοι" όλων των αθλιοτήτων που συμβαίνουν στους ανθρώπους είναι τόσο "ευαίσθητοι" απέναντι στο θέμα αυτό.
Όπως θα καταλάβει στη συνέχεια ο αναγνώστης, το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν είναι καθόλου απλό. Γύρω από τη μετανάστευση των φτωχών ανθρώπων προς τις ισχυρές Δυτικές χώρες κρύβονται τεράστια συμφέροντα, που μας "οδηγούν" κατ ευθείαν στις "πόρτες" των ισχυρών της Γης. Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, είναι γεγονός ότι από την καθημερινή επιβίωση του φτωχού Πακιστανού στην Αθήνα εξαρτάται η ίδια η επιβίωση των "πλανηταρχών".
Κάποιοι στην Ουάσιγκτον "τρέμουν" στην ιδέα ότι μπορεί αυτός ο φτωχός άνθρωπος να γίνει στόχος του επίσης φτωχού Έλληνα. "Τρέμουν", γιατί, αν αυτός ο φτωχός αλλά ξένος άνθρωπος γίνει στόχος, εύκολα στη συνέχεια θα γίνουν στόχοι και κάποιοι πλούσιοι ξένοι, οι οποίοι πραγματικά υπηρετούν τον ιμπεριαλισμό μέσα στην Ελλάδα. Αν ο Έλληνας αρχίσει και κυνηγάει τους ξένους, εύκολα θα φτάσει και στους δικούς τους ανθρώπους. Φοβούνται μια γενικευμένη αντίδραση εναντίον ξένων μειονοτικών, γιατί αυτό θ' απειλήσει τα συμφέροντά τους, που είναι κολοσσιαία.
Θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας από τα απολύτως βασικά, για ν' αντιληφθεί ο αναγνώστης την πραγματική "ουσία" των πραγμάτων. Ό,τι είναι για τον απλό άνθρωπο το σπίτι του, που το χτίζει με τα χέρια του, είναι για έναν λαό το κράτος, που ο ίδιος "έχτισε" για να τον φιλοξενήσει. Για τους ίδιους λόγους και για τα ίδια κέρδη οι άνθρωποι και οι λαοί χτίζουν "κατασκευές" που θα τους φιλοξενήσουν. Αν καταλάβουμε την απόλυτη αναλογία που υπάρχει σ' αυτήν τη δραστηριότητα, θα μπορέσουμε να μπούμε στην "ουσία" του προβλήματος που δημιουργούν οι ξένοι λαθρομετανάστες. Ο απλός άνθρωπος χτίζει το σπίτι του για να προστατεύεται ο ίδιος από τις αντιξοότητες της φύσης και τα οφέλη αυτά τα μοιράζεται με τα παιδιά του. Με κόπο αγοράζει το οικόπεδο όπου θα χτίσει το σπίτι του και με κόπο συγκεντρώνει τα υλικά που θα του χρειαστούν, για να γίνει αυτό το σπίτι γερό και όμορφο.
Τα πάντα γίνονται με θυσία και κόπο. Τα πάντα αντιπροσωπεύουν έναν συνεχή αγώνα, που τις περισσότερες φορές είναι αγώνας μιας ζωής. Γιατί; Γιατί ακόμα κι όταν η κατασκευή ολοκληρωθεί, ο κόπος δεν παύει να υπάρχει, εφόσον ο αγώνας γι' αυτό που ονομάζουμε "ποιότητα ζωής" είναι συνεχής και επίπονος. Οι καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων κάνουν αυτόν τον αγώνα ατέρμονο. Κάθε μέρα προστίθεται νέος κόπος πάνω στον προηγούμενο. Ποτέ δεν μπορείς να σταματήσεις τον αγώνα, γιατί ποτέ δεν μπορείς να φτάσεις σε ένα σημείο που οι ανάγκες σου θα καλύπτονται αυτόματα. Κόπος χρειάζεται για να συντηρηθεί η ίδια η κατασκευή, όπως κόπος χρειάζεται για να μπορούν όλα τα μέλη της οικογένειας ν' απολαμβάνουν στο ατομικό επίπεδο τα αγαθά τα οποία χρειάζονται.
Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να το προσέξει ο αναγνώστης, γιατί είναι κάτι που επηρεάζει τη συμπεριφορά του ανθρώπου, όταν αισθάνεται απειλή των καρπών του κόπου του. Είναι τελείως διαφορετικό σπίτι ένα σπίτι όπου το κάθε μέλος της οικογένειας έχει το δικό του κρεβάτι, από ένα σπίτι όπου όλοι κοιμούνται στο πάτωμα. Ένα σπίτι όπου ο καθένας έχει το δωμάτιό του, την τουαλέτα του, την τηλεόρασή του, τον υπολογιστή του κλπ., από ένα σπίτι που μοιάζει με υπόστεγο και που τα ελάχιστα αγαθά τα οποία διαθέτει είναι κοινά και η πρόσβαση των μελών πάνω σ' αυτά είναι προβληματική. Καί τα δύο δηλαδή είναι σπίτια, αλλά μεταξύ τους υπάρχει τεράστια διαφορά σ' ό,τι αφορά την ποιότητα. Το πρώτο είναι ένα πλούσιο σπίτι, ενώ το δεύτερο είναι ένα φτωχό. Το πρώτο είναι ένα ακριβό σπίτι, που κόστισε πολλά για να γίνει και το δεύτερο είναι φτηνό, που δεν κόστισε σχεδόν τίποτε.
Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών σπιτιών έχει σχέση και πάλι με την έννοια του "κόπου", η οποία με τη σειρά της έχει σχέση με την έννοια του "κόστους". Κάποιος κόπιασε καί πνευματικά καί σωματικά, για να προσφέρει σ' αυτούς που αγαπά ό,τι καλύτερο μπορούσε και σε ποσότητες που να επαρκούν για όλους. Κάποιος κόπιασε παραπάνω από κάποιον άλλο, που στο γενικό επίπεδο είχε τον ίδιο προσανατολισμό. Κάποιος μπορεί να ευνοήθηκε περισσότερο από κάποιον άλλον από την τύχη.
Όλα αυτά, που προκύπτουν από πολύ κόπο και πολλές φορές από εύνοια μιας καλής τύχης, κοστίζουν. Ο άνθρωπος, ο οποίος πληρώνει υψηλό κόστος γι' αυτά που απολαμβάνει, δεν θέλει να τα μοιράζεται με άλλους ανθρώπους. Δέχεται να τα μοιράζεται αποκλειστικά και μόνον με τους δικούς του ανθρώπους. Υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία ο άνθρωπος μπορεί και θέλει να τα κάνει μόνον για συγκεκριμένους ανθρώπους και όχι για όλους τους ανθρώπους.
Μπορεί να δουλεύει μέρα-νύχτα για τους δικούς του ανθρώπους. Γι' αυτούς που αγαπά, γιατί τους αντιλαμβάνεται ως τους απόλυτα δικούς του ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι το φυσικό και το συναντάμε ακόμα και στη φύση. Ακόμα και το πιο άκακο όν δεν διστάζει να φερθεί με αυτοθυσία όταν προστατεύει τη φωλιά του. Όταν αυτό δεν είναι απαραίτητο, η αυτοθυσία του εξαντλείται σε ειρηνικές δραστηριότητες. Φροντίζει διαρκώς να εξασφαλίζει με τον κόπο του την επιβίωση των δικών του γόνων, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα ζώα, που ανήκουν στο ίδιο είδος.
Ο άνθρωπος, ως μέλος της φύσης, έχει κι αυτός τα ίδια χαρακτηριστικά, που συνδέονται με τα ένστικτά του. Απλά, επειδή είναι άνθρωπος και όχι ζώο, δεν μένει αδιάφορος απέναντι στα προβλήματα των συνανθρώπων του, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να υπερνικά τα θεμελιώδη ένστικτά του, που έχουν σχέση με την προτεραιότητα που αυτός δίνει στην επιβίωση των δικών του γόνων. Είναι λοιπόν φυσιολογικό για τον άνθρωπο να ξεχωρίζει ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους που θεωρεί δικούς του σε σχέση με τους υπόλοιπους, που τους θεωρεί ξένους και όχι βέβαια εχθρούς.
Ένας άνθρωπος, δηλαδή, που δουλεύει σκληρά και τους καρπούς των κόπων του τους προσφέρει εξ ολοκλήρου στην οικογένειά του, προκειμένου αυτήν να ζει καλά, είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Δεν είναι φυσιολογικός αυτός ο οποίος δουλεύει εξίσου σκληρά και τους μισθούς του τους καταθέτει στο δημόσιο ταμείο, προκειμένου να συντηρηθούν άγνωστοι προς αυτόν φτωχοί. Είναι φυσιολογικό για έναν άνθρωπο να ενδιαφέρεται για τους φτωχούς και να κάνει ό,τι μπορεί γι' αυτούς, χωρίς όμως να χάνει τον προσανατολισμό του, που έχει ως μόνιμο στόχο την επιβίωση της δικής του οικογένειας.
Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι όλος αυτός ο κόπος που καταβάλλεται στον αγώνα για την επιβίωση, καθώς και η αγάπη που τον προκαλεί, οδηγεί σε συγκεκριμένες συμπεριφορές. Συμπεριφορές, που έχουν ως αποτέλεσμα τον διαχωρισμό ανθρώπων από ανθρώπους με βάση τις ιδιαίτερες σχέσεις τους. Όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί δεν έχουν σχέση με τον ρατσισμό. Είναι άλλο πράγμα ο διαχωρισμός των ανθρώπων με γνώμονα την αγάπη και άλλο πράγμα ο διαχωρισμός με γνώμονα το μίσος. Δικαίωμα του κάθε ανθρώπου είναι να ευνοεί με ό,τι του ανήκει αυτούς τους οποίους αγαπάει περισσότερο. Δεν είναι δικαίωμα του ανθρώπου να αδικεί με ό,τι του ανήκει αυτούς τους οποίους μισεί.
Το γεγονός ότι υπάρχει ένας φυσικός και δίκαιος διαχωρισμός ατόμων μέσα στην κάθε κοινωνία σημαίνει κάποια πράγματα. Εκ των δεδομένων δηλαδή, όταν υπάρχει ο διαχωρισμός αυτός, αυτόματα τίθενται όρια. Τα όρια προστατεύονται από αυτούς οι οποίοι θίγονται όταν κάποιοι τα παραβιάζουν και βέβαια μέσα στην έννοια της "προστασίας" υπεισέρχεται και η έννοια της "βίας".
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Όταν κάποιος βρίσκεται σε δημόσιο χώρο ο οποίος βέβαια δεν του ανήκει και δεν αντιπροσωπεύει κάποιον συγκεκριμένο κόπο γι' αυτόν δεν μπορεί ν' απαγορεύσει τη χρήση του σε κάποιον όμοιό του, που έχει κι αυτός τα ίδια δικαιώματα. Δεν μπορεί να θέσει όρια κι ούτε βέβαια μπορεί να γίνει βίαιος απέναντι σ' αυτούς που παραβιάζουν όρια.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Όταν κάποιος βρίσκεται σε δημόσιο χώρο ο οποίος βέβαια δεν του ανήκει και δεν αντιπροσωπεύει κάποιον συγκεκριμένο κόπο γι' αυτόν δεν μπορεί ν' απαγορεύσει τη χρήση του σε κάποιον όμοιό του, που έχει κι αυτός τα ίδια δικαιώματα. Δεν μπορεί να θέσει όρια κι ούτε βέβαια μπορεί να γίνει βίαιος απέναντι σ' αυτούς που παραβιάζουν όρια.
Όμως, αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση του ιδιόκτητου σπιτιού του. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιδράσει ένας άνθρωπος, αν κάποιος ξένος προς αυτόν "τρυπώσει" στο σπίτι του. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιδράσει, αν αυτός ο ξένος προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τα αγαθά που ο ίδιος με κόπο έχει συγκεντρώσει, προκειμένου να τ' απολαύσει, είτε ο ίδιος είτε τα παιδιά του. Η αντίδραση στην περίπτωση αυτήν είναι φυσική και δικαιολογεί μέχρι και το φαινόμενο της βίας. Υπάρχει άνθρωπος, που, εξαιτίας των ανθρωπιστικών του αισθημάτων, θα επέτρεπε σ' έναν ξένο έστω και φτωχό να οικειοποιηθεί το δωμάτιο του παιδιού του; Έναν ξένο, που παρέκαμψε διαδικασίες και ιδιοκτήτες και που, άσχετα αν τα ελατήριά του είναι η φτώχεια και η δυστυχία, φέρθηκε απέναντι στον ιδιοκτήτη ως ένας θρασύς κλέφτης;
Οι διαδικασίες, όταν κάποιος έχει ανάγκες και ζητάει τη βοήθεια των συνανθρώπων του, πάντα είναι ίδιες και εδώ και αιώνες απαράβατες. Διαδικασίες, που από τον καιρό του Ομήρου μέχρι και σήμερα είναι αναλλοίωτες. Διαδικασίες, που περιγράφονται με μεγάλη σαφήνεια στα Ομηρικά Έπη τα οποία οι Έλληνες τα θεωρούσαν ως τη "μήτρα" της φυλής τους. Ο Οδυσσέας, για παράδειγμα, μέσα στα Έπη "μακαρίζει" τους φιλόξενους ανθρώπους που βοηθούν τους συνανθρώπους τους, οι οποίοι για κάποιο λόγο ατύχησαν στη ζωή τους. Είναι και ο ίδιος φιλόξενος με τους ξένους και είναι και ο ίδιος που ως ξένος χρειάστηκε πολλές φορές να επικαλεστεί την έννοια της "φιλοξενίας" για να σωθεί.
Όλα αυτά όμως μέσα σε κάποια συγκεκριμένα πλαίσια. Μέσα στα πλαίσια στα οποία υπάρχει σαφής διαχωρισμός των ρόλων και των ιδιοτήτων. Αυτός ο οποίος ζητάει βοήθεια είναι ικέτης και αυτός που τη δίνει είναι ελεήμων κύριος. Ποτέ δεν αναμειγνύονται αυτές οι ιδιότητες. Ποτέ δεν θεώρησε ο Οδυσσέας ως ικέτης την απλή "είσοδό" του σε ένα ξένο σπίτι σαν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για ν' αλλάξει την ιδιότητά του μέσα σ' αυτό. Ποτέ δηλαδή δεν μπήκε σ' ένα ξένο σπίτι και, αφού παρέκαμψε τους όρους της φιλοξενίας, άρχισε να φέρεται σαν συνιδιοκτήτης. Ποτέ δεν αναφώνησε σε ξένο σπίτι "και τώρα εμείς, οι κάτοικοι του σπιτιού, τι θα κάνουμε από κοινού και μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας;"
Όταν υπάρχει ιδιοκτησία, δημοκρατία υπάρχει μόνον για τους ομοεπίπεδους ιδιοκτήτες και για κανέναν άλλον. Όλοι οι άλλοι, που για τον οποιονδήποτε λόγο βρίσκονται μέσα στην ιδιοκτησία κι εξαρτώνται από αυτήν, περιμένουν ν' αποφασίσουν οι ιδιοκτήτες για το τι μέλλει γενέσθαι. Αυτό το οποίο δεν έκανε ο Οδυσσέας εις βάρος κανενός ιδιοκτήτη, δεν το δέχεται και ο ίδιος εις βάρος της ιδιοκτησίας του. Απόδειξη; Ο τρομερός ήρωας, ο οποίος πολλές φορές επιβίωσε εξαιτίας του ελέους αυτών που τον φιλοξένησαν μέσα στα σπίτια τους, σκοτώνει με τον χειρότερο τρόπο αυτούς που "τρύπωσαν" στο σπίτι του με στόχο να οικειοποιηθούν αυτά που ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του και για τους οικείους του.
Ο αναγνώστης βλέπει ότι μερικά βασικά πράγματα, που αφορούν συμπεριφορές ατόμων, οι άνθρωποι τα έχουν "κωδικοποιήσει" από αρχαιοτάτων χρόνων. Ανάμεσα σ' αυτά τα οποία είχαν "κωδικοποιηθεί" είναι και οι διαδικασίες που αφορούν τόσο αυτόν που ζητάει βοήθεια όσο κι αυτόν που καλείται να βοηθήσει. Πριν μιλήσουμε γι' αυτές καθ αυτές τις διαδικασίες, θα πρέπει να πούμε ότι ένας άνθρωπος, που θέλει να θεωρείται τέτοιος και όχι θηρίο, θα πρέπει να βοηθάει τον συνάνθρωπό του, όταν αυτός βρίσκεται σε μία ανάγκη.
Επιπλέον δε 'με μια βαθύτερη ανάλυση' εύκολα διαπιστώνουμε ότι η βοήθεια προς τον συνάνθρωπό μας δεν είναι μια πράξη που είναι ιδεώδης μόνον από πλευράς ανθρωπισμού, αλλά είναι και μια πράξη εξόχως συμφέρουσα γι' αυτόν που την πραγματοποιεί. Αυτό, ακόμα και εκ του πονηρού να το σκεφτεί κάποιος, έχει τη λογική του και το κέρδος του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέσα στη ζωή παρούσα είναι τόσο η επιτυχία όσο και η αποτυχία. Αυτός ο οποίος είναι σήμερα πλούσιος και φαινομενικά δεν έχει κανέναν ανάγκη, μπορεί για τον οποιοδήποτε λόγο να βρεθεί σε δύσκολη θέση, που θα έχει πραγματικά ανάγκη τον συνάνθρωπό του.
Με το δεδομένο αυτό στη σκέψη μας αντιλαμβανόμαστε ότι ο ανθρωπισμός όχι μόνον είναι κάτι το ανώτερο ως σκέψη και ως πράξη, αλλά είναι κάτι που συμφέρει κιόλας. Είναι μια "επένδυση" από αυτές που λέμε "αχρείαστες να 'ναι". Είναι μια "επένδυση", που αυτός ο οποίος την κάνει δεν θα χαρεί καθόλου να τη δει ν' "αποδίδει". Είναι σαν την ασφάλεια ζωής, που την πληρώνουμε με ευχαρίστηση κι ευχόμαστε να μην μας χρειαστεί ποτέ.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος, δηλαδή, έχει πολλές πιθανότητες να περάσει μια "εύκολη" ζωή, γιατί εκτός των άλλων έχει "επενδύσει" και στους ανθρώπους. Ό,τι και να του "τύχει", μπορεί να το αντιμετωπίσει. Κανένας άνθρωπος, που "επένδυσε" σε ανθρώπους και κέρδισε την αγάπη τους, δεν έφυγε χαμένος από αυτήν τη ζωή. Ό,τι κι αν του τύχει, όπου κι αν τον βρει το κακό, είναι βέβαιον ότι θα τύχει βοήθειας ακόμα κι απ' ανθρώπους που δεν γνωρίζει και δεν έχει βοηθήσει ο ίδιος προσωπικά.
Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι γνωρίζουν από ένστικτο να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από τα "θηρία". Γιατί οι άνθρωποι, που γνωρίζουν να βοηθούν, γνωρίζουν και πώς να ζητούν βοήθεια. Ως άνθρωποι, που βοηθούν και οι ίδιοι όταν μπορούν, γνωρίζουν τι ενοχλεί και τι ευχαριστεί αυτόν ο οποίος καλείται να βοηθήσει. Έχοντας αυτήν τη γνώση, μπορούν, όταν ζητάνε βοήθεια, να συμπεριφέρονται μ' εκείνον τον τρόπο που ευχαριστεί τους ανθρώπους. Γνωρίζουν τι να κάνουν, προκειμένου να μην ενοχλούν και να μην εμφανίζονται σαν απειλητικοί.
Αυτή η έκκληση για βοήθεια αφορά τις διαδικασίες για τις οποίες μιλήσαμε προηγουμένως. Το σημαντικό με τις διαδικασίες αυτές είναι το εξής. Από αυτές τις διαδικασίες ξεχωρίζει ο κλέφτης από αυτόν που ζητάει βοήθεια με το δικαίωμα του ανθρώπου και την ιερότητα του ικέτη. Από αυτές τις διαδικασίες ξεχωρίζει ο φιλάνθρωπος από τον κοινό εκμεταλλευτή, που, αφού καταστρέψει τον συνάνθρωπό του, στη συνέχεια τον "βοηθάει", διατηρώντας τον σε μια ιδιότυπη ομηρία.
Σ' ό,τι αφορά τον άνθρωπο, που έχει ανάγκη βοηθείας, τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Όταν έχει την ανάγκη του συνανθρώπου του και δεν ακολουθεί τις διαδικασίες, δεν διαφέρει από έναν κοινό κλέφτη. Όσο αναξιοπαθής και φουκαράς κι αν είναι, δεν παύει να είναι εγκληματίας, όταν δεν φέρεται με τον τρόπο που προβλέπεται.
Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Όταν κάποιος από εμάς έχει ανάγκη τον συνάνθρωπό του, πηγαίνει στο σπίτι του από την κύρια είσοδο του σπιτιού του και από πουθενά αλλού. Πάντα χτυπάει την πόρτα εκείνου που έχει ανάγκη κι αυτό είναι κάτι που εξ αρχής διαχωρίζει τους ρόλους μεταξύ του αδύναμου ικέτη και του δυνάμει ευεργέτη του. Όταν χτυπάς την πόρτα ενός σπιτιού, το πρώτο που κάνεις με την ενέργεια σου αυτήν είναι ν' αναγνωρίζεις την ιδιότητα του κυρίου σ' αυτόν που καλείς να σου ανοίξει κι επιπλέον διαχωρίζεις τον εαυτό σου από αυτούς που κατοικούν μέσα στο σπίτι στο οποίο αναζητάς βοήθεια.
Αν μπεις σε ένα ξένο σπίτι από οποιοδήποτε άλλο άνοιγμα εκτός από την κύρια είσοδο, δεν διαφέρεις από έναν οποιονδήποτε κλέφτη. Ακόμα κι αν δεν είναι πρόθεσή σου να κλέψεις, είναι βέβαιον ότι η παρουσία σου θα προκαλέσει προβλήματα. Αυτό είναι βέβαιο, εφόσον και μόνον που υπάρχεις και προσπαθείς να επιβιώσεις μέσα σ' έναν χώρο όπου δεν έχει υπάρξει πρόβλεψη για το άτομό σου, αυτό θα δημιουργήσει προβλήματα. Γιατί; Γιατί μέσα σ' ένα σπίτι, από τα κρεβάτια μέχρι και την τροφή που υπάρχει διαθέσιμη, τα πάντα είναι μετρημένα και ανήκουν σε κάποιους.
Ένα σπίτι, για παράδειγμα, μπορεί εύκολα ν' αντέξει έναν φιλοξενούμενο και να συνεισφέρουν οι πάντες από αυτά που τους αντιστοιχούν για να καλυφθούν οι ανάγκες του, αλλά δεν μπορεί ν' αντέξει έναν "λαθροσυγκάτοικο", γιατί θα δημιουργηθεί πρόβλημα. Κάποιοι, αγνοώντας την παρουσία του ξένου και τις ανάγκες του, θα κατηγορήσουν τα αδέρφια τους για κλοπή κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο για μια οικογένεια κι ένα σπίτι.
Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι ένας άνθρωπος όσο φτωχός κι αν είναι, όση ανάγκη και να έχει, θα πρέπει ν' ακολουθήσει την κατάλληλη διαδικασία, προκειμένου να ζητήσει βοήθεια. Θα πρέπει να δηλώσει την παρουσία του και βέβαια την ιδιότητά του, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα προκαλέσει τεράστια προβλήματα σ' αυτόν που θα έπρεπε να θεωρεί ευεργέτη του και βέβαια να μην του δημιουργεί προβλήματα.
Αυτά σ' ό,τι αφορά αυτόν που έχει ανάγκη. Σ' ό,τι αφορά τον άνθρωπο που καλείται να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Τόσο σύνθετα, που πολλές φορές συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά τα οποία φαίνονται. Πολλοί πραγματικά φιλάνθρωποι, εκτελώντας πραγματική φιλανθρωπία, φαίνονται σκληροί, ενώ δεν είναι και την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι, που είναι πραγματικά κτήνη, λογαριάζονται για άγιοι. Αυτά όλα, για να διαχωριστούν μεταξύ τους, θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος τα δεδομένα και στη συνέχεια βέβαια να τα αξιολογεί.
Η πιο απλή περίπτωση, που κρίνεται η φιλανθρωπία κάποιου, είναι να μην γνωρίζει ένας άνθρωπος προσωπικά αυτόν τον οποίο του ζητάει βοήθεια και να έρχεται απευθείας αντιμέτωπος με την κατάσταση αυτήν. Ο άνθρωπος στην περίπτωση αυτήν κρίνεται πολύ εύκολα. Όταν δεν ανοίγεις την πόρτα σου σ' έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει ανάγκη τη βοήθειά σου, είσαι ένας κοινός βάρβαρος, που σου αξίζει να σε απεχθάνονται οι συνάνθρωποί σου. Δεν είσαι παράνομος, γιατί είναι μέσα στα πλαίσια των δικαιωμάτων σου ν' ανοίγεις και να κλείνεις την πόρτα σου κατά βούληση. Δεν θα σε τιμωρήσει κανένας ανθρώπινος νόμος, αλλά είναι θέμα χρόνου να σε αποστρέφονται οι συνάνθρωποί σου.
Αντίθετα μ' αυτόν τον βάρβαρο, ο άνθρωπος, ο οποίος ανοίγει την πόρτα του σ' αυτόν που τον έχει ανάγκη, είναι φιλάνθρωπος. Αυτό όμως είναι η βάση της φιλάνθρωπης συμπεριφοράς και όχι η πλήρης εικόνα της. Από αυτήν τη βασική πράξη και πέρα το μέγεθος της φιλανθρωπίας έχει τη διαβάθμισή του. Αν ανοίξεις την πόρτα σου σ' έναν άνθρωπο και του δώσεις να φάει ό,τι δεν τρως εσύ 'γιατί το θεωρείς κακό' και τον βάλεις να κοιμηθεί εκεί όπου εσύ δεν στέκεσαι και την επόμενη μέρα τον διώξεις, είσαι μεν στοιχειωδώς φιλάνθρωπος, αλλά μέχρι εκεί. Είσαι τόσο φιλάνθρωπος όσο χρειάζεται, για να μην σε αποκαλέσει κάποιος βάρβαρο.
Το ανθρώπινο όριο αυτής της κατάστασης είναι να δεχθείς τον ξένο όπως θα δεχόσουν έναν πολύ αγαπημένο φίλο σου. Να τον φιλοξενήσεις όπως αρμόζει σε ένα φίλο και άρα προσφέροντάς του τα καλύτερα. Να του βάλεις να φάει από αυτά τα οποία προσφέρεις στα παιδιά σου να φάνε και να τον βάλεις να κοιμηθεί εκεί όπου θα κοιμόσουν κι εσύ ο ίδιος. Χωρίς να τον φέρνεις σε δύσκολη θέση, να τον κάνεις να αισθάνεται άνετα και, όταν έρθει η ώρα, να τον χαιρετήσεις και να τον στείλεις στην ευχή του Θεού.
Το ύψιστο σημείο, που μπορεί να φτάσει η φιλανθρωπία, είναι να φερθεί κάποιος στον ξένο σαν μεγαλόπρεπος θεός. Να αντιμετωπίσει τον ξένο όχι απλά σαν φίλο, αλλά σαν να ήταν αδερφός του, χωρίς αυτό βέβαια να γίνεται εις βάρος αυτών που πραγματικά φέρουν την ιδιότητα αυτήν. Αυτό είναι κάτι το εξαιρετικό κι επειδή εξαρτάται και από τις πνευματικές δυνατότητες του φιλοξενούντα και όχι μόνον από τις οικονομικές, είναι κάτι το εξαιρετικά σπάνιο.
Πώς γίνεται αυτό; Με το ν' αναζητήσεις τα αίτια των προβλημάτων που βασανίζουν τον φτωχό συνάνθρωπό σου και να προσπαθήσεις να δώσεις λύσεις σ' αυτά. Λύσεις, που θα υιοθετούσες κι εσύ ο ίδιος, για να ξεπεράσεις τα προβλήματα αυτά. Λύσεις, που θα πρότεινες στα παιδιά σου. Πώς γίνεται αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Αναλύεις τα προβλήματα του φιλοξενούμενου και σκέφτεσαι πώς να τα επιλύσεις, σαν να ήταν δικά σου προβλήματα. Σκέφτεσαι πώς μπορείς να τα αντιμετωπίσεις με βάση τις δικές σου προσωπικές δυνατότητες.
Πώς γίνεται αυτό; Με το ν' αναζητήσεις τα αίτια των προβλημάτων που βασανίζουν τον φτωχό συνάνθρωπό σου και να προσπαθήσεις να δώσεις λύσεις σ' αυτά. Λύσεις, που θα υιοθετούσες κι εσύ ο ίδιος, για να ξεπεράσεις τα προβλήματα αυτά. Λύσεις, που θα πρότεινες στα παιδιά σου. Πώς γίνεται αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Αναλύεις τα προβλήματα του φιλοξενούμενου και σκέφτεσαι πώς να τα επιλύσεις, σαν να ήταν δικά σου προβλήματα. Σκέφτεσαι πώς μπορείς να τα αντιμετωπίσεις με βάση τις δικές σου προσωπικές δυνατότητες.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί προϋποθέτει μεγάλη δωρεά. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Το να είσαι ένας ευφυής επιχειρηματίας, που ζει με τις γνώσεις του πλούσια και να μάθεις στον άλλο πώς να σκουπίζει, για να φάει ένα κομμάτι ψωμί, δεν είναι σημαντική δωρεά. Το να είσαι πετυχημένος και να μεταγγίσεις τη γνώση σου σε κάποιον, για να ζει όμοια με σένα, προϋποθέτει τεράστια γενναιοδωρία.
Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε εξ αρχής ότι το σημαντικό είναι να σκέφτεσαι τα προβλήματα του άλλου με βάση τις δικές σου δυνατότητες και όχι τις δικές του. Να σκέφτεσαι τι θα έκανες εσύ στη θέση του, έχοντας κατά νου να τον εκπαιδεύσεις ανάλογα και όχι να του προτείνεις κάτι απλό με βάση τις δικές του γνώσεις μόνο και μόνο για να επιβιώσει. Σκέφτεσαι, για παράδειγμα, γιατί αυτός ο άνθρωπος έφτασε στο σημείο να μην έχει σπίτι και να έχει ανάγκη τον συνάνθρωπό του και τη φιλοξενία του; Ένας άνθρωπος μπορεί να μην έχει ένα καλό σπίτι, που να του εξασφαλίζει καλή ποιότητα ζωής, είτε γιατί κάποιος εχθρός του το κατέστρεψε είτε γιατί δεν γνωρίζει να κάνει μια δουλειά, που θα του επιτρέψει να φτιάξει και να διατηρήσει ένα σπίτι.
Αυτός ο οποίος θέλει να φερθεί "θεϊκά" σ' έναν άνθρωπο, αυτά τα ζωτικά προβλήματα επιχειρεί να επιλύσει. Φέρεται "θεϊκά", γιατί στην κυριολεξία θα προσπαθήσει να τον "σώσει". Θα τον βοηθήσει να βρει το δίκιο του απέναντι σ' αυτόν που τον αδίκησε. Θα του μεταγγίσει τις δικές του γνώσεις πάνω στο θέμα της υπεράσπισης του δίκιου του. Θα του προσφέρει τις γνωριμίες του, για να το καταφέρει. Αν δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη, θα του μάθει μια δουλειά σαν τη δική του, ώστε να μπορεί κι αυτός να ζει με την ίδια άνεση. Λύσεις δηλαδή που θα έχουν μακροχρόνια θετικά αποτελέσματα και όχι που θα απαλύνουν στιγμιαία μια άσχημη κατάσταση.
Αυτή είναι η ύψιστη μορφή φιλανθρωπίας και βέβαια, για όσο διάστημα αυτές οι λύσεις θα εξασφαλίζουν την καλή ζωή τού ευεργετημένου και της οικογένειάς του, ο ευεργέτης θα είναι όμοιος με θεός για όλους αυτούς. Είναι δυνατόν δηλαδή η "μετάγγιση" άυλου κεφαλαίου-γνώση να είναι χίλιες φορές πιο πολύτιμη από την οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια. Απλά, αν αυτή η άυλη βοήθεια συνοδεύεται κι από ένα οικονομικό δάνειο, για να ξεκινήσει ο φτωχός τη δραστηριότητά του, μιλάμε για ιδανική κατάσταση.
Μιλάμε για δάνειο και όχι για δωρεά, γιατί αυτό είναι κάτι το οποίο αφορά κυρίως τον ευεργετημένο, εφόσον στην περίπτωση που όλα πάνε κατ ευχήν, η επιστροφή του χρέους εκτός των άλλων έχει και συμβολικό χαρακτήρα. Η επιστροφή του χρέους είναι η υπέρτατη απόδειξη και αναγνώριση των όσων πολύτιμων έλαβε ο ευεργετημένος. Είναι η απόδειξη του δίκιου του ευεργέτη και είναι η ευκαιρία για τον ευεργετημένο να του αποδείξει ότι ήταν απλά άτυχος κι αδύναμος όταν βρέθηκε στην ανάγκη. Είναι η απόδειξη ότι δεν ήταν ούτε αχάριστος αλλά προπαντός ότι δεν ήταν τεμπέλης κι ανεπρόκοπος.
Όλα όσα αναφέραμε μέχρι εδώ αφορούν απλές περιπτώσεις και ο άνθρωπος μπορεί να κρίνει με κάποια σχετική ασφάλεια τα συμβαίνοντα, εφόσον είναι διακριτοί τόσο οι ρόλοι όσο και οι ιδιότητες των εμπλεκομένων μερών. Τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται περίπλοκα, όταν κάποιος συμπεριφέρεται πονηρά και τα φαινόμενα δεν βοηθούν τον άνθρωπο να κρίνει. Όταν αυτά τα οποία φαίνονται δεν έχουν καμία σχέση μ' αυτά που πραγματικά συμβαίνουν.
Τι συμβαίνει για παράδειγμα στην περίπτωση που φαινομενικά κάποιος φιλοξενεί επ' αόριστον τα ορφανά παιδιά του νεκρού γείτονα μέσα στο σπίτι του; Είναι τόσο φιλάνθρωπος όσο φαίνεται ή μήπως συμβαίνει κάτι το τρομερό πίσω από αυτήν την λαμπρή "βιτρίνα"; Υπάρχει περίπτωση δηλαδή αυτός ο φαινομενικά "φιλάνθρωπος" να είναι ένα πραγματικό κτήνος. Γιατί; Γιατί μπορεί να είναι ένας δολοφόνος. Μπορεί να είναι αυτός ο οποίος σκότωσε τους γονείς των παιδιών που φιλοξενεί και, αφού διέλυσε την οικογένειά τους, να οικειοποιείται την περιουσία τους, χωρίς να κρίνεται από τους γείτονες. Μπορεί, δηλαδή, με τη ψευδοφιλοξενία που τους προσφέρει, ν' αποκτά το άλλοθι που χρειάζεται για να διαχειρίζεται νόμιμα την περιουσία τους, χωρίς να κρίνεται από κανέναν. Να εκμεταλλεύεται τα παιδιά και την περιουσία τους χωρίς έλεγχο και επ' αόριστον.
Όλα αυτά δηλαδή που κάνει και τον εμφανίζουν στον ανύποπτο κριτή σαν φιλάνθρωπο, να είναι μέρος μιας τρομερά πονηρής κι εγκληματικής τακτικής. Αυτός ο δολοφόνος ψευδοφιλάνθρωπος μπορεί να βαστάει φιλοξενούμενους μέσα στο σπίτι του μερικά από τα θύματά του, για να διατηρεί υπό την ομηρία του τα υπόλοιπα. Να εκβιάζει με τις ζωές αυτών που "φιλοξενεί" τ' αδέρφια τους που παρέμειναν στο σπίτι τους και να τα αναγκάζει να δουλεύουν στα δικά τους χωράφια για δικό του λογαριασμό.
Όλα όσα αναφέραμε να συμβαίνουν στο επίπεδο των οικογενειών, συμβαίνουν κατά απόλυτο όμοιο τρόπο και στο επίπεδο των λαών. Οι λαοί δεν είναι τίποτε άλλο, παρά "οικογένειες" ανθρώπων, οι οποίες κατοικούν στο δικό τους ιδιόκτητο "σπίτι", που ονομάζεται "κράτος". Το κράτος δηλαδή γι' αυτούς είναι ό,τι ένα σπίτι για μια οικογένεια. Είναι μια "κατασκευή", που την έχουν δημιουργήσει με άπειρο κόπο και θυσία, για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες. Μια περιουσία, που τους έχει κοστίσει αρκετά και η ανάπτυξη της οποίας έχει σχεδιαστεί μ' εκείνον τον τρόπο που να καλύπτει τις δικές τους ανάγκες και κανενός άλλου.
Ό,τι δηλαδή περιγράψαμε παραπάνω για τις οικογένειες, ισχύει και για τους λαούς. Υπάρχουν όρια στις συμπεριφορές μεταξύ των λαών, όπως υπάρχουν και κάποιες διαδικασίες στις μεταξύ τους σχέσεις. Κάθε φορά που ξεπερνιούνται τα όρια ή παρακάμπτονται οι διαδικασίες, υπάρχει πρόβλημα, που αναπόφευκτα οδηγεί στη βία. Είτε αυτή η βία ονομάζεται "πόλεμος", λόγω της γενικής απειλής των ξένων του εξωτερικού, είτε αυτή η βία ονομάζεται "πογκρόμ", λόγω της γενικής απειλής των ξένων, που για τον οποιονδήποτε λόγο βρέθηκαν σε έναν χώρο ο οποίος δεν τους ανήκε.
Θα εξετάσουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να φτάσουμε στο σημείο που θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε το φυσιολογικό της εκδήλωσης μιας βίαιης συμπεριφοράς εκ μέρους αυτού που θεωρεί τον εαυτό του ιδιοκτήτη και θίγεται από τις πράξεις αυτού που θεωρεί ξένο. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στον αναγνώστη τα περί ιδιοκτησίας ενός λαού, ώστε να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει.
Συμβαίνει πολλές φορές να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει "ιδιοκτησία" από πλευράς λαού. Ενώ καταλαβαίνουμε για παράδειγμα την έννοια της "προσωπικής ιδιοκτησίας", δεν καταλαβαίνουμε την έννοια της "λαϊκής ιδιοκτησίας". Δεν καταλαβαίνουμε πώς είναι δυνατόν ένας φτωχός και άκληρος πολίτης μιας χώρας να είναι ένας πλούσιος μέτοχος μιας τεράστιας περιουσίας. Η παρανόηση αυτή, που τις περισσότερες φορές είναι κατευθυνόμενη από τους άθλιους οι οποίοι μας κυβερνάνε, είναι το "άλλοθί" τους, για να λένε ψέματα και αθλιότητες. Για να λένε για παράδειγμα τις ηλιθιότητες περί "σύγχρονων" πολυπολιτισμικών ή πολυεθνικών κοινωνιών ή περί των δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών με τα δικαιώματα στην εργασία, στην ασφάλιση κλπ..
Όλα αυτά είναι αθλιότητες, που λέγονται για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι στηρίζουν τα συμφέροντά τους στους φτωχούς λαθρομετανάστες. Λέγονται, γιατί τους το επιτρέπει η άγνοια των λαών. Υπάρχει άγνοια και γι' αυτό κανένας δεν αντιδρά συνειδητά κι οργανωμένα απέναντι στα εγκλήματα τα οποία συμβαίνουν. Τις περισσότερες φορές η αντίδραση στο έγκλημα που ονομάζεται "λαθρομετανάστευση" είναι ενστικτώδης και εύκολα ελέγξιμη από το σύστημα. Η αντίδραση χαρακτηρίζεται "ρατσισμός" και εύκολα "καταπνίγεται" από τους "πολιτισμένους", που κατά μία περίεργη σύμπτωση είναι όλοι τους βολεμένοι και την ίδια στιγμή όλοι οι "ρατσιστές" είναι στις ουρές των ταμείων ανεργίας.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά προέρχονται από την άγνοια εκείνου που θίγεται και είναι ο λαός. Δεν γνωρίζει τι συμβαίνει με την ιδιοκτησία του και ως εκ τούτου αδυνατεί να υπερασπιστεί το δίκιο του. Το δίκιο του ιδιοκτήτη. Αυτό ακριβώς θα περιγράψουμε στο σημείο αυτό. Θα περιγράψουμε τον ρόλο και τις ιδιότητες του λαού, που θεωρείται ιδιοκτήτης, ώστε στη συνέχεια να μπορέσουμε να τον κρίνουμε για την όποια φιλανθρωπία ή την όποια βαρβαρότητα τον χαρακτηρίζει. Δεν μπορείς δηλαδή να πεις κάποιον φιλάνθρωπο ή βάρβαρο, αν δεν γνωρίζεις εξ αρχής τον ρόλο του.
Αν κατανοήσουμε τι συμβαίνει με την ιδιοκτησία τού κάθε λαού, εύκολα θα καταλάβουμε τι συμβαίνει. Εύκολα θα εντοπίσουμε τους στόχους των ιμπεριαλιστών και τα "ελατήρια" που κινούν τις ανθρωπιστικές "ευαισθησίες" των σφουγγοκολάριών τους. Εύκολα θα καταλάβουμε ότι, με κύριο μοχλό τούς καθ όλα αγαπητούς λαθρομετανάστες, κάποιοι επιχειρούν να ιδιοποιηθούν τις τεράστιες και μυθώδους αξίας περιουσίες των λαών. Με τις "ευαισθησίες" τους προσπαθούν να "κοιμίσουν" τους λαούς, ώστε να μην αντιδράσουν αυτοί στο κρίσιμο διάστημα που θα τους λεηλατούν.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά, που αφορούν την περιουσία του κάθε λαού. Το κάθε κράτος, όπως και η κάθε ατομική ιδιοκτησία, έχει δύο επίπεδα ιδιοκτησίας. Το ανώτατο επίπεδο, που ονομάζεται "υψηλή κυριότητα" και το κατώτερο επίπεδο που ονομάζεται "επικαρπία". Ιδιοκτήτης του κάθε κράτους είναι ο λαός του. Αυτός ο λαός έχει την "υψηλή κυριότητα" στο σύνολό του.
Αυτήν την κυριότητα ο κάθε λαός καλώς ή κακώς την απέκτησε με τους αγώνες του, τους πολέμους του και τις θυσίες του. Από τον πιο πλούσιο άνθρωπο ενός λαού μέχρι τον πιο φτωχό, το μερίδιο της "υψηλής κυριότητας" είναι κοινό και ίδιο για όλους. Εξαιτίας αυτής της κοινής και ισότιμης ιδιοκτησίας όλοι μαζί πολεμάνε για το κοινό κεφάλαιο, όταν αυτό απειλείται και όλοι μαζί απολαμβάνουν τα όσα η ύπαρξή του προσφέρει στο γενικό επίπεδο.
Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σύνθετα στο κατώτερο επίπεδο της ιδιοκτησίας, που αφορά την "επικαρπία". Το κεφάλαιο ενός λαού χωρίζεται σε δύο τύπους κεφαλαίου. Το δημόσιο και το ιδιωτικό. Τα όσα γενικά αφορούν την έννοια της "υψηλής κυριότητας" αφορούν και την έννοια της "επικαρπίας" για το δημόσιο κεφάλαιο. Είναι προφανές ότι αυτό το κεφάλαιο ανήκει σε όλους εξίσου, ανεξάρτητα από το αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.
Όλοι έχουν τα ίδια κέρδη και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτόν τον τύπο του κεφαλαίου. Όλοι απολαμβάνουν τις υπηρεσίες των δημοσίων οργανισμών με τις ίδιες τιμές, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Όλοι απολαμβάνουν τις ίδιες παραλίες και τα ίδια δάση, με τις ίδιες υποχρεώσεις, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Όλοι απολαμβάνουν τους ίδιους δρόμους, τα ίδια δίκτυα ύδρευσης ή ηλεκτρισμού, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση.
Πραγματική διαφοροποίηση μεταξύ "εχόντων" και "μη εχόντων" μέσα σε ένα κράτος υπάρχει μόνον στην περίπτωση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτήν; Το εξής απλό. Το κεφάλαιο αυτό ανήκει στο επίπεδο της "υψηλής κυριότητας" στο σύνολο του λαού, αλλά στο επίπεδο της "επικαρπίας" υπάρχει διαφοροποίηση σ' ό,τι αφορά τα ποσοστά της. Το κύριο μέρος της "επικαρπίας" το λαμβάνει η κεφαλαιοκρατική τάξη ενός λαού, αλλά από αυτήν την "επικαρπία" δεν εξαιρείται ο υπόλοιπος λαός.
Εδώ εύλογα θ' αναρωτηθεί κάποιος τι είδους "επικαρπία" αντλεί ένας άκληρος πολίτης από ένα κεφάλαιο το οποίο δεν του ανήκει. Κι όμως αντλεί σημαντικό μέρος της και γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε πολεμάει, κάθε φορά που απειλείται από ξένους η "υψηλή κυριότητα". Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Θα εξετάσουμε το παράδειγμα της Ελλάδας και ο αναγνώστης θα καταλάβει ότι ό,τι συμβαίνει στην περίπτωσή της, συμβαίνει σε όλες τις χώρες και αφορά όλους τους λαούς.
Τι είναι η Ελλάδα; Ένα κράτος, που φιλοξενεί έναν λαό δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, που είναι ο ιδιοκτήτης του. Κάθε φορά που κάποιος απειλεί την ιδιοκτησία του κράτους αυτού, έχει ν' αντιμετωπίσει τη μαζική αντίδραση του συνόλου του λαού του. Δεν πολεμάει μόνον η κεφαλαιοκρατία κάθε φορά που υπάρχει απειλή. Πολεμάει όλος ο λαός, γιατί αυτός έχει την "υψηλή κυριότητα" του κράτους και του κεφαλαίου που αυτό αντιπροσωπεύει. Δεν πολεμάνε δηλαδή μόνον οι προφανείς ιδιοκτήτες, που έχουν το δικαίωμα της "επικαρπίας", αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησία.
Λέμε "φαινομενικά", γιατί δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ακόμα και ο πιο φτωχός εργαζόμενος Έλληνας αντλεί "επικαρπία" από το ελληνικό κεφάλαιο. Αυτήν την "επικαρπία" διασφαλίζει κι εξασφαλίζει κάθε φορά που πολεμάει. Κάθε φορά που πολεμάει, "επενδύει", γιατί "αγοράζει" το δικαίωμα να διεκδικεί όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι προσωπικές του δυνατότητες μεγαλύτερο ποσοστό στην "επικαρπία" αυτήν.
Τι σημαίνουν αυτά και ποια η πρακτική τους αξία; Ας σκεφτεί ο αναγνώστης τα εξής απλά ερωτήματα. Μπορεί η κεφαλαιοκρατία της Ελλάδας να χειρίζεται το υποτίθεται ιδιόκτητό της κεφάλαιο όπως θέλει και άρα με τον τρόπο που υπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντά της; Μπορεί για παράδειγμα ν' αποφασίσουν οι Έλληνες αγρότες να εξάγουν το σύνολο της παραγωγής τους στη Γερμανία, επειδή οι Γερμανοί καταναλωτές πληρώνουν περισσότερα από τους Έλληνες; Μπορούν οι Έλληνες βιομήχανοι ν' αποφασίσουν να "εισάγουν" φτηνούς εργάτες από το εξωτερικό, επειδή είναι "ακριβοί" οι Έλληνες;
Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί μοιράζονται την "επικαρπία" του κεφαλαίου τους με τους υπόλοιπους Έλληνες. Γιατί μοιράζονται μ' αυτούς μέρος από τα κέρδη που παράγει το κεφάλαιο αυτό. Πώς τα μοιράζονται; Με το να υπάρχει διαφορά στη φορολογία, χωρίς αυτό ν' αλλάζει τα "μερίδια" στο δημόσιο κεφάλαιο. Οι πλούσιοι δηλαδή πληρώνουν περισσότερους φόρους, γιατί απλούστατα αυτό είναι το "μερίδιο" τους προς τον συνέταιρό τους. Πληρώνουν παραπάνω, για ν' αυξήσουν την ποιότητα και άρα την αξία κοινού κεφαλαίου. Πληρώνουν, χωρίς ν' "αγοράζουν" κάτι περισσότερο από αυτό το οποίο απολαμβάνει ο κοινός πολίτης.
Αυτός είναι κι ο λόγος που οι κεφαλαιοκράτες πληρώνουν αδιαμαρτύρητα περισσότερους φόρους. Πληρώνουν, γιατί στην πραγματικότητα είναι συνιδιοκτήτες μ' αυτούς που φαινομενικά δεν έχουν ιδιοκτησιακό δικαίωμα πάνω στην ιδιωτική τους περιουσία. Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι συμβαίνει; Ακόμα και ο πιο φτωχός Έλληνας έχει δικαίωμα "επικαρπίας" πάνω στο σύνολο του ελληνικού ιδιωτικού κεφαλαίου.
Απλά, αν δεν γνωρίζει κάποιος τι συμβαίνει, δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι αυτό το δικαίωμα και βέβαια η αξία του. Δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το δικαίωμα του λαού ως συνεταίρου της κεφαλαιοκρατίας. Ποιο είναι αυτό; Να σχεδιάζεται το σύνολο της παραγωγής του ιδιωτικού κεφαλαίου ενός κράτους με βάση τις ανάγκες του λαού που έχει την "υψηλή κυριότητα". Δεν μπορεί για παράδειγμα μια εθνική κεφαλαιοκρατική τάξη ν' αποφασίσει μια μονοσήμαντη κερδοφόρα παραγωγή κι αυτό να δημιουργήσει συνθήκες στέρησης του λαού. Δεν μπορούν δηλαδή οι ιδιοκτήτες ν' αποφασίσουν μόνοι τους και με βάση τις δικές τους ανάγκες τι είδους προϊόντα θα παράγουν και πού θα τα διοχετεύσουν. Θα πρέπει να συνυπολογίσουν και τον "συνέταιρό" τους, που είναι ο λαός.
Είναι υποχρέωση των Ελλήνων αγροτών να "ταΐσουν" με την παραγωγή τους πρώτα τον ελληνικό λαό και μετά 'αν και εφόσον περισσέψει τίποτε' έχουν το δικαίωμα να το εξάγουν. Είναι υποχρέωση των βιομηχάνων να προσλαμβάνουν στα εργοστάσια Έλληνες και μόνον αν αυτοί δεν φτάνουν για την παραγωγή, έχουν δικαίωμα να ζητήσουν ξένους εργάτες και βέβαια για το διάστημα που ισχύει η προϋπόθεση για την οποία τους ζήτησαν.
Όλα αυτά δεν είναι δικαιώματα που ο λαός απολαμβάνει "τιμής ένεκεν", επειδή τον αγαπάνε οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες. Είναι δικαιώματα, που ο λαός τα έχει "αγοράσει". Τα έχει "αγοράσει" με το αίμα του και με το χρήμα του. Στην περίπτωση των αγροτών τη συμμετοχή του στην "επικαρπία" του κεφαλαίου τους την έχει "αγοράσει" με το αίμα του, εφόσον ο λαός πολέμησε, για να μπορούν κάποιοι άνθρωποι συγκεκριμένης εθνικότητας να είναι ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων χωραφιών. Ο φτωχός εργάτης της Αθήνας έχει δικαίωμα "επικαρπίας" στο χωράφι του γεωργού από τη Φλώρινα. Γιατί; Γιατί, χωρίς το αίμα που αυτός έχει χύσει, άλλοι θα ήταν ιδιοκτήτες του χωραφιού εκείνου. Γιατί, χωρίς το αίμα που είναι διατεθειμένος να ξαναχύσει, μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαθεί το χωράφι αυτό. Αυτό το αίμα δίνει στον λαό το δικαίωμα της "επικαρπίας", που μεταφράζεται σε έλεγχο των τιμών των αγαθών και σε προτεραιότητα στην κατανάλωση σ' ό,τι αφορά τη γεωργική παραγωγή.
Το ίδιο δικαίωμα έχει ο λαός και στον τομέα του βιομηχανικού κεφαλαίου. Το βιομηχανικό κεφάλαιο δεν υπάρχει ελεύθερο στη φύση, όπως υπάρχουν τα χωράφια. Η εργατική "θέση" δεν "φυτρώνει", παρά έχει κόστος, που κάποιος το έχει πληρώσει. Πολλά εκατομμύρια δραχμές κοστίζει συνήθως μια θέση εργασίας για να δημιουργηθεί. Γιατί; Γιατί η βιομηχανία είναι κεφάλαιο, που για την ανάπτυξή του απαιτεί άυλο κεφάλαιο τεχνογνωσίας και τεράστια χρηματικά ποσά. Από πού τα "αντλούν" όλα αυτά οι βιομήχανοι; Από τον λαό.
Οι λαοί παράγουν τεχνογνωσία και οι λαοί χρηματοδοτούν τη βιομηχανία από το υστέρημά τους. Το γιαούρτι, για παράδειγμα, οι λαοί το εφεύραν και όχι αυτός ο οποίος έχει ένα εργοστάσιο που το κατασκευάζει. Ό,τι δεν παράγουν οι λαοί, για να το χρησιμοποιήσεις δωρεάν ως βιομήχανος, πρέπει να το πληρώσεις στους εφευρέτες του. Από τη στιγμή που δεν πληρώνεις τον λαό γι' αυτό το οποίο "δανείστηκες" από αυτόν, έχεις υποχρέωση να καλύπτεις τις ανάγκες του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το χρήμα. Το χρήμα, που έχει ανάγκη ο βιομήχανος για ν' αναπτυχθεί, σπάνια του ανήκει. Το δανείζεται, για να το εκμεταλλευτεί. Το αντλεί από το τραπεζικό σύστημα. Το σύστημα, που εκμεταλλεύεται τις καταθέσεις του λαού.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης ότι η "επικαρπία" του λαού δεν είναι μια πράξη ελεημοσύνης των κεφαλαιοκρατών. Δεν είναι θεωρητικό δικαίωμα. Είναι δικαίωμα που έχει αξία σε χρήμα και όπως θα δούμε παρακάτω εύκολα υπολογίζεται. Είναι δικαίωμα, που όποιος δεν το σέβεται έρχεται σε σύγκρουση με τον ίδιο νόμο που προστατεύει τους συνεταίρους από τις μεταξύ τους συγκρούσεις. Είναι δικαίωμα, που όποιος δεν το σέβεται τιμωρείται. Τιμωρείται ο αγρότης, που εξάγει παράνομα παραγωγή την οποία έχει ανάγκη ο λαός. Τιμωρείται ο βιομήχανος, που δίνει "θέσεις" εργασίας σε ξένους.
Η "επικαρπία" δηλαδή είναι αυτή που εξασφαλίζει το δικαίωμα σ' έναν λαό ν' απολαμβάνει πρώτος ό,τι παράγει η χώρα του. Πρώτα θα φάνε όλοι οι Έλληνες ελληνικό αχλάδι και μετά αν περισσέψει θα φάει και ο πλούσιος Γερμανός, παρ' όλο που είναι διατεθειμένος να το πληρώσει πολύ πιο ακριβά και άρα συμφέρει περισσότερο τον αγρότη. Πρώτα θα δουλέψουν οι Έλληνες στη βιομηχανία τους και μετά θα έρθουν οικονομικοί μετανάστες, για να δουλέψουν με χαμηλότερους μισθούς και άρα μισθούς που συμφέρουν περισσότερο τον βιομήχανο. Αυτοί, όχι μόνον θα αμείβονται χαμηλότερα, αλλά θα έχουν δουλειά μόνον για όσο διάστημα το απαιτούν οι ανάγκες του λαού.
Το ίδιο συμβαίνει και με την "επένδυση" του λαού στην "επικαρπία". Ο λαός, κάθε φορά που πολεμάει, "αγοράζει" δικαίωμα πάνω στο κεφάλαιο. Δεν αγοράζει κεφάλαιο, αλλά δικαίωμα πρόσβασης σ' αυτό. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το δικαίωμα της "επικαρπίας" έχει και άλλες παραμέτρους. Μία από αυτές είναι το δικαίωμα πρόσβασης στο κεφάλαιο ενός χώρου. "Δικαίωμα" ν' αγοράζει κεφάλαιο μέσα σε μία χώρα έχει μόνον ο γηγενής, γιατί το έχει "αγοράσει". Δεν δικαιούται ξένος ν' αγοράσει κεφάλαιο σε μία χώρα. Δεν δικαιούται ν' αγοράσει ούτε ένα ταπεινό οικοπεδάκι, για ν' απολαμβάνει τη θέα.
Αντιλαμβανόμαστε ότι το δικαίωμα της "επικαρπίας" είναι πληρωμένο "δικαίωμα" και είναι μάλιστα πληρωμένο ακριβά. Με το αίμα του λαού κάποιοι έγιναν ιδιοκτήτες χωραφιών. Με το χρήμα του λαού κάποιοι έγιναν βιομήχανοι. Με τον κόπο του λαού κάποιοι έγιναν πλούσιοι. Αυτά είναι που δίνουν την "επικαρπία" στον λαό. Μια "επικαρπία" που είναι "ακριβή", αλλά ταυτόχρονα είναι και "αποδοτική". Ο λαός, εξαιτίας αυτής της "επικαρπίας", τρώει τα "καλύτερα" που παράγει ή δουλεύει στα "καλύτερα" που διαθέτει. Εξαιτίας της "επικαρπίας" οι ξένοι τρώνε ό,τι περισσεύει κι εξαιτίας αυτής οι ξένοι δουλεύουν όταν "περισσεύει" δουλειά και μόνον για το διάστημα που συμβαίνει αυτό.
Την αντικειμενική αξία της "επικαρπίας" αυτής μπορεί να την καταλάβει ευκολότερα κάποιος έμμεσα, παρά αν την υπολογίσει άμεσα σε πραγματικές τιμές. Πώς καταλαβαίνεις έμμεσα την αξία της; Η διαφορά στην ποιότητα ζωής, που χωρίζει έναν πλούσιο άνθρωπο από έναν φτωχό, οφείλεται στην αξία της περιουσίας του. Η διαφορά στην ποιότητα ζωής, που χωρίζει την κοινωνική βάση ενός πλούσιου κράτους από την κοινωνική βάση ενός φτωχού κράτους, οφείλεται στην αξία της περιουσίας τους, που είναι η "επικαρπία".
Ο αναγνώστης μπορεί λοιπόν να καταλάβει γιατί είπαμε πιο πάνω ότι ακόμα και ο πιο φτωχός πολίτης ενός πλούσιου κράτους στην πραγματικότητα είναι μέτοχος μιας τεράστιας περιουσίας. Είναι φτωχός σε σχέση με τους συμπολίτες του και όχι σε απόλυτα μεγέθη. Είναι λιγότερο πλούσιος σε σχέση με πλούσιους. Είναι όμως πλούσιος σε σχέση με τους φτωχούς, που είναι πολίτες φτωχών κρατών. Αυτός ο πλούτος του είναι η έμμεση απόδειξη της τρομερής αξίας που μπορεί να φτάσει η "επικαρπία".
Όλοι οι λαοί έχουν "επικαρπία", αλλά δεν είναι όλοι οι λαοί εξίσου πλούσιοι. Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι οι διαφορές στις περιουσίες τους. Οι διαφορές στην "επικαρπία" είναι η διαφορά στην αξία του αποκλειστικού "δικαιώματος" του πολίτη ν' αγοράζει κεφάλαιο στη χώρα του. Είναι πολλαπλάσια πιο σημαντικό στον οικονομικό τομέα να έχεις δικαίωμα ν' αγοράζεις ή ν' αναπτύσσεις κεφάλαιο σε ένα πλούσιο κράτος με μια πλούσια αγορά, από το να κάνεις το ίδιο σε ένα φτωχό κράτος με μια ανύπαρκτη αγορά, άλλη αξία έχει ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στο Παρίσι από ένα δικαίωμα που εξασφαλίζει οικόπεδο στην Καμπούλ.
Το κατοχυρωμένο, αδιαμφισβήτητο και πανάκριβο δικαίωμα της "επικαρπίας" δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να τιμωρεί σκληρά όποιους δεν τη σέβονται. Να τιμωρεί όποιους με τις ενέργειές τους απειλούν τον πλούτο του λαού. Να τιμωρεί όποιους ομοεθνείς κεφαλαιοκράτες στερούν από τον λαό αγαθά, για ν' αντλήσουν περισσότερα κέρδη από τους ξένους. Να απομακρύνει ακόμα και βιαίως όποιους ξένους εργαζόμενους δεν εννοούν να φύγουν από την ιδιοκτησία μετά το πέρας της εργασίας τους.
Με το ίδιο δικαίωμα που ένας αγρότης απομακρύνει τους εποχιακούς εργαζόμενους από το χωράφι του, έτσι και το κάθε κράτος έχει το δικαίωμα ν' απομακρύνει ακόμα και βιαίως τους αντίστοιχους ξένους, που εργάζονται παρανόμως μέσα σ' αυτό. Όπως η εργασία κάποιου σε ένα χωράφι δεν του δίνει ιδιοκτησιακό δικαίωμα, έτσι και η πρόσκαιρη παραμονή κάποιου εργαζόμενου σε ένα κράτος δεν του δίνει προνόμια πολίτη.
Η ιδιότητα του πολίτη είναι προνόμιο του ιδιοκτήτη και ο λαός είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης του κράτους του. Ο λαός αυτός έχει ως πρωτεύουσα ιδιότητα αυτήν του ιδιοκτήτη και δευτερευόντως είναι κεφαλαιοκράτης, εργάτης κλπ.. Είναι πρώτα πολίτης και μετά οτιδήποτε άλλο. Είναι πρώτα αυτός ο οποίος έχει την "υψηλή κυριότητα" και μετά αυτός που έχει μεγάλο ή μικρό ποσοστό στην "επικαρπία". Η "υψηλή κυριότητα" σου δίνει το δικαίωμα να μιλάς και η "επικαρπία" απλά σε τοποθετεί σε μια κοινωνική τάξη.
Το κάθε μέλος του λαού μιλάει ως εργαζόμενος και διεκδικεί εργατικά δικαιώματα, γιατί πάνω απ' όλα είναι πολίτης του κράτους του. Διεκδικεί αυξήσεις -και άρα καλύτερο ποσοστό "επικαρπίας"- μόνον αν ανήκει στην ομάδα που έχει την "υψηλή κυριότητα". Ο ξένος, που εργάζεται σε μία χώρα, δεν μπορεί να μιλάει ως τέτοιος και να διεκδικεί δικαιώματα εργαζομένου. Μιλάει μόνον ως άνθρωπος, που έχει "λαμβάνειν". Μιλάει μόνον ως άνθρωπος, που πρέπει να του καταβληθούν τα οφειλόμενα για την εργασία του.
Όπως ένας Γερμανός έμπορος έχει δικαίωμα να διεκδικεί τα συμφωνηθέντα από έναν Έλληνα παραγωγό, έτσι κι ένας ξένος εργάτης έχει δικαίωμα να διεκδικεί τα συμφωνηθέντα από τον Έλληνα εργοδότη του. Συμβαίνει δηλαδή αυτό που είπαμε πιο πάνω. Η απλή εργασία δεν δίνει δικαίωμα "επικαρπίας" και άρα την ιδιότητα του πολίτη σε κάποιον ξένο. Η διαφορά του ξένου εργαζόμενου σε σχέση με τον γηγενή είναι τεράστια. Είναι η διαφορά του ιδιοκτήτη με έναν παντελώς άσχετο, που έτυχε να βρίσκεται στο ίδιο μέρος. Η διαφορά τού παρανόμως εργαζόμενου ξένου με τον γηγενή είναι η διαφορά τού κλέφτη μ' αυτήν του νοικοκύρη.
Είναι σαν να πηγαίνεις σπίτι σου και να βρίσκεις έναν ξένο να "καθαρίζει" το δωμάτιο των παιδιών σου. Το γεγονός ότι το καθαρίζει και άρα ότι εργάζεται, δεν σημαίνει τίποτε. Είναι παράνομος και μόνον που βρίσκεται εκεί. Πρέπει κάποιος νόμιμος κάτοικος του σπιτιού να δικαιολογήσει την εκεί παρουσία του. Αν μάλιστα όχι μόνον δεν υπάρχει κάποιος νόμιμος να τον δικαιολογεί και ταυτόχρονα αυτός ο ξένος έχει στήσει και την "παράγκα" του σε κάποια γωνιά του δωματίου, έχει προφανή πρόθεση αν όχι να κλέψει να επωφεληθεί παρανόμως από την ιδιοκτησία σου.
Είναι υποχρεωμένος σε μια τέτοια περίπτωση να σου εξηγήσει γιατί βρίσκεται εκεί, πώς μπήκε, γιατί "καθαρίζει" και το πιο σημαντικό ποιος του υποσχέθηκε να τον πληρώσει για την εργασία του. Αν συμφώνησε με κάποιο από τα παιδιά σου και άρα με κάποιον από τους συνιδιοκτήτες για να "καθαρίσει" το δωμάτιο και μετά, αφού πληρωθεί, να φύγει, έχει καλώς. Αν δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο και "αυτοπληρώνεται" από το οικογενειακό "ψυγείο", φωνάζεις την αστυνομία και τον συλλαμβάνει ως κλέφτη, άσχετα αν αυτός νόμιζε ότι "δούλευε", άσχετα αν αυτός ήταν φτωχός και δούλευε για να επιβιώσει.
Όπως υπάρχει νόμος και τάξη στην περίπτωση του σπιτιού, έτσι πρέπει να υπάρχει νόμος και τάξη στην περίπτωση του κράτους. Όπως θα ρωτηθεί το παιδί, γιατί έβαλε έναν ξένο μέσα στο σπίτι, έτσι θα ρωτηθεί κι ένας πολίτης, γιατί απασχολεί έναν λαθρομετανάστη. Όπως θα ρωτηθεί το παιδί, γιατί δεν "καθάρισε" μόνο του το δωμάτιό του ή γιατί δεν πλήρωσε κάποιο από τα αδέρφια του να το "καθαρίσει", έτσι θα ρωτηθεί και ο ομοεθνής που απασχολεί ξένους.
Όπως πρέπει ν' αποδείξει το παιδί ότι υπήρχε αντικειμενική δυσκολία και ότι δεν γινόταν διαφορετικά, έτσι θα πρέπει ν' αποδείξει κάτι ανάλογο και ο ομοεθνής εργοδότης, που απασχολεί ξένους. Πρέπει ν' αποδείξει ότι υπήρχε αντικειμενική δυσκολία για να έρθει σε πέρας η εργασία, γιατί σε άλλη περίπτωση διέπραξε έγκλημα κατά της οικογένειας. Είναι έγκλημα να προσφέρεις χωρίς λόγο σε κάποιον ξένο πλούτο, ο οποίος παράγεται από το οικογενειακό κεφάλαιο. Είναι έγκλημα να δίνεις δουλειά σε ξένο και την ίδια ώρα κάποιο από τ' αδέρφια σου να είναι άνεργο και να πεινάει.
Όποιος δεν μπορεί να τ' αποδείξει όλα αυτά, τιμωρείται. Τιμωρείται ο ίδιος κι απομακρύνεται ο ξένος που προσπάθησε παρανόμως να επωφεληθεί από τη βλακεία ή την πονηριά ενός εκ των συνιδιοκτητών και δεν ακολούθησε τη νόμιμη διαδικασία. Απομακρύνεται χωρίς τιμωρία και χωρίς καμία περαιτέρω δικαιολογία και χωρίς βέβαια ν' αδικηθεί. Πληρώνεται τον κόπο του και αυτός ο οποίος τιμωρείται είναι εκείνος που υπέπεσε στο ατόπημα και αυτός είναι εκείνος που τον έβαλε μέσα στο σπίτι.
Οι ιδιοκτήτες είναι αυτοί που τιμωρούνται από τους συνεταίρους τους για τις παραβάσεις τους και όχι οι ξένοι. Οι ξένοι απομακρύνονται, έχοντας πληρωθεί τα δεδουλευμένα με βάση τις συμφωνίες που έχουν κάνει και οι οποίες, αν είναι αποικιοκρατικού τύπου, αντικαθίστανται με νέες, που είναι ανάλογες μ' αυτές που προβλέπονται για τους νόμιμους εργάτες. Οι ιδιοκτήτες-παραβάτες πληρώνουν αυτούς που απασχολούν παρανόμως και στη συνέχεια πληρώνουν με πρόστιμο υπέρ αυτών που αδίκησαν με τις παράνομες πράξεις τους και είναι οι όμοιοί τους.
Ο αναγνώστης, με βάση τα όσα έχουμε περιγράψει μέχρι τώρα, έχει μια εικόνα του τι περίπου συμβαίνει σήμερα και ποιοι είναι τα θύματα της "ανθρωπιστικής" πολιτικής των ηλιθίων. Μπορεί να καταλάβει ότι κάποιοι πονηροί συμπολίτες μας έχουν ανοίξει πραγματική "φάμπρικα", για να μπορούν να παράγουν τα προϊόντα τους με κόστος δούλων. Μπορεί να καταλάβει ότι πάνω σ' αυτούς τους αναξιοπαθούντες ανθρώπους ακόμα και τα πολιτικά κόμματα έχουν στήσει μια ανάλογη "φάμπρικα". Μπορεί όμως πάνω απ' όλα να καταλάβει τι συμβαίνει εις βάρος του λαού, που, όταν θα αντιδράσει, θα κατασταλεί η αντίδρασή του με τη δικαιολογία του ρατσισμού.
Ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα και βέβαια και στις άλλες ανεπτυγμένες χώρες είναι εξόχως παράνομο και αντισυνταγματικό. Βλέπουμε λαθρομετανάστες, μετά από κάποια χρόνια παράνομης παραμονής και εργασίας, να διεκδικούν δικαιώματα. Να φωνάζουν και να απειλούν τους πάντες με βάση τον νόμο που έχει θεσπιστεί και αφορά τους ιδιοκτήτες-πολίτες και όχι τους ίδιους. Τους βλέπουμε να βγαίνουν με απύθμενο θράσος στα "παράθυρα" των τηλεοράσεων και να κατηγορούν τον λαό για ρατσισμό. Αντί εκείνη την ώρα να συλλαμβάνονται επιτόπου και να απελαύνονται με συνοπτικές διαδικασίες, εξαιτίας του προφανούς της παρανομίας τους, αφήνονται να παριστάνουν τους "κήνσορες" και τους τιμητές των πολιτισμικών αξιών της κοινωνίας που δεν ρωτήθηκε αν θέλει να τους "φιλοξενεί" και της "φορτώθηκαν".
Κοντά τους είναι όλοι οι "ευαίσθητοι" πολίτες, που κατά σύμπτωση εισπράττουν εκατομμύρια σε μισθούς. Μεγαλοαστικά κουτορνίθια, που εισπράττουν εκατομμύρια ως πολυθεσίτες και αργόμισθοι. Κουτορνίθια, που έχουν κάνει την ανθρώπινη "ευαισθησία" προσωπικό τους κεφάλαιο. Αυτοί είναι που προσπαθούν να πείσουν τον λαό για τον νόμο και το δίκαιο των λαθρομεταναστών. Όλοι αυτοί οι νομικοί της "πλάκας" δεν γνωρίζουν το πλέον βασικό. Ποιο είναι αυτό; Ότι οι νόμοι τους οποίους επικαλούνται αφορούν πολίτες με πληρωμένα δικαιώματα "επικαρπίας".
Αγνοούν το γεγονός ότι η ασφάλιση και η νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών είναι πέρα για πέρα αντισυνταγματική. Γιατί; Γιατί απειλεί την ισονομία και την ισοπολιτεία. Ακόμα δηλαδή κι αν υποθέσουμε ότι αυτοί οι λαθρομετανάστες είναι νόμιμοι πολίτες, υπάρχει πρόβλημα αντισυνταγματικότητας, αν χωρίς κανέναν άλλον όρο "ευθυγραμμιστούν" με τους γηγενείς εργάτες. Γιατί; Γιατί απλούστατα σε μια τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία. Δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία, όταν κάποιος πολίτης απολαμβάνει δωρεάν αυτό το οποίο κάποιος άλλος το πλήρωσε και μάλιστα ακριβά.
Για να το κατανοήσει αυτό κάποιος, ας σκεφτεί το παράδειγμα του ελληνικού ΙΚΑ. Όλοι οι "ευαίσθητοι" υποστηρίζουν ότι πρέπει να ασφαλίζονται οι λαθρομετανάστες. Το αντισυνταγματικό δεν είναι στο δικαίωμα της ασφάλισης των λαθρομεταναστών, αλλά στο δικαίωμά τους να ασφαλίζονται στο ΙΚΑ. Γιατί; Γιατί το ΙΚΑ προσφέρει κάποιου είδους "έξτρα" παροχές στα μέλη του. Παροχές όμως που στηρίζονται στην οικονομική του δυνατότητα, την οποία κάποιοι την έχουν πληρώσει και δεν προέκυψε ως δια μαγείας. Το ΙΚΑ δηλαδή δεν ξεκίνησε πλούσιο. Το ΙΚΑ έγινε πλούσιο από τον κόπο κάποιων, που επί δεκαετίες πλήρωναν εισφορές.
Για να φτάσει δηλαδή το ΙΚΑ στο σημείο να χρηματοδοτεί τις διακοπές ή τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που θα παρακολουθήσουν τα μέλη του, πρέπει να έχει χρήματα. Ποιανού είναι τα χρήματα αυτά; Αυτών που τα κατέβαλαν. Ποιοι είναι αυτοί; Τα προηγούμενα μέλη του. Οι παππούδες και οι γονείς των σημερινών εργαζομένων. Με βάση τη στατιστική το ΙΚΑ έχει "κληρονομήσει" από κάθε γενιά εργαζομένων κάποια είκοσι χρόνια κρατήσεων. Μιλάμε για τρομερά ποσά. Μιλάμε για ένα ποσό που έχει την αξία ενός σπιτιού για τον κάθε ασφαλισμένο.
Όταν λοιπόν ένας γηγενής εργαζόμενος είναι εγγονός και γιος ασφαλισμένου στο ΙΚΑ, απαιτεί από αυτό τη "χρηματοδότησή" του για δευτερεύοντα πράγματα, που έχουν σχέση με την ποιότητα ζωής. Την απαιτεί, γιατί την έχει πληρώσει και μάλιστα ακριβά. Έχει πληρώσει δύο σπίτια στο ΙΚΑ, γιατί αυτά τα χρήματα των προγόνων του, αν δεν τα έπαιρνε το ΙΚΑ, θα γινόταν περιουσία την οποία θα κληρονομούσε ο ίδιος. Ανέχεται λοιπόν αυτός ο εργαζόμενος το ληστρικό ΙΚΑ και παίρνει το ελάχιστο που του δίνει και αυτό είναι οι παροχές του ταμείου.
Έχει πληρώσει δύο σπίτια, για να πάει μία φορά στα δύο χρόνια διακοπές με χρηματοδότηση ή να παρακολουθήσει δωρεάν μια θεατρική παράσταση. Από την άλλη για τον λαθρομετανάστη όλα αυτά είναι "δώρα". Με την καταβολή εισφορών για ένα-δύο χρόνια εργασίας εξασφαλίζει τα ίδια δικαιώματα. Όλα γι' αυτούς είναι δωρεάν και όλα είναι παροχές που οφείλονται σε θυσίες ανθρώπων που δεν ήταν δικοί τους άνθρωποι. Είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να στέκονται στις ίδιες "ουρές" των ίδιων ταμείων για να εξυπηρετηθούν;
Η αντισυνταγματικότητα είναι προφανής. Γιατί; Γιατί, όταν ασφαλίζεις κάποιον ξένο στο ΙΚΑ, αδικείς τον γηγενή. Τον ξένο ή τον ασφαλίζεις σε ένα ταμείο καινούργιο και άρα άδειο ή τον ασφαλίζεις στο ΙΚΑ, δίνοντας όμως πίσω στους γηγενείς ασφαλισμένους αυτά τα οποία κατέβαλαν οι πρόγονοί τους. Οι γηγενείς ανέχονται το ΙΚΑ να κληρονομεί τους προγόνους τους και δεν ζητάνε τα παρακρατημένα εκατομμύρια, γιατί όλοι βρίσκονται στον ίδιο "παρονομαστή". Δεν τα ζητάνε, γιατί υποτίθεται θέλουν ν' απολαμβάνουν τα όσα προκύπτουν από τα εκατομμύρια αυτά. Θέλουν ν' απολαμβάνουν τα όσα μπορεί να τους εξασφαλίσει ένα πανίσχυρο ασφαλιστικό ίδρυμα.
Αν αρχίσουν αυτές οι παροχές να "μοιράζονται" και σε ξένους, δημιουργείται νομικό πρόβλημα. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν οι γηγενείς εργάτες έχουν το νόμιμο δικαίωμα να ζητήσουν πίσω τα όσα τους ανήκουν. Μπορεί δηλαδή να πάει ένας εργάτης, που είναι γιος ενός νεκρού εργάτη και να ζητήσει τα όσα δικαιούνταν ο πατέρας του και δεν εισέπραξε ποτέ. Να υπολογίσει το ύψος της σύνταξης του πατέρα του για το διάστημα που την έπαιρνε και να το αφαιρέσει το συνολικό ποσό από τις εισφορές που αυτός είχε καταβάλει ως εργάτης. Αυτήν την τεράστια διαφορά μπορεί να τη διεκδικήσει.
Τι θα κάνουν σε μια τέτοια περίπτωση τα κουτορνίθια, που σήμερα επικαλούνται τον νόμο, για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών; Πώς θα συνεχίσουν να εισπράττουν τα εκατομμύρια ως υψηλόμισθοι κρατικοί υπάλληλοι, αν δεν υπάρχει το ληστρικό ΙΚΑ, που "ξεζουμίζει" τους αφελείς και χρηματοδοτεί το κράτος;
Αν αρχίσουν οι εργάτες να ψάχνουν το δίκιο τους, πολλοί "ευαίσθητοι" αερολόγοι θ' αρχίσουν να το "βουλώνουν". Πολλοί θ' αρχίσουν ν' αναθεωρούν τις απόψεις τους περί του ασφαλιστικού. Γιατί; Γιατί το κράτος, το οποίο τους πληρώνει για να "αερολογούν", είναι ο κύριος οφειλέτης του ΙΚΑ. Αν κληθεί το κράτος να πληρώσει τα όσα χρωστάει στο ΙΚΑ, πολλοί "ευαίσθητοι" θα κλάψουν. Το κράτος και οι άνθρωποί του κάνουν τους έξυπνους και τους ευαίσθητους μόνον όταν κάποιο άλλο κοροΐδο είναι "χορηγός" της "ευαισθησίας" τους.
Ο αναγνώστης αρχίζει πλέον κι αντιλαμβάνεται τι ακριβώς είναι η "επικαρπία" και ποια είναι η πραγματική της αξία. Αν το κράτος εξακολουθήσει να μοιράζει δωρεάν και με συνοπτικές διαδικασίες την ιδιότητα του πολίτη σε ξένους, είναι βέβαιον ότι θα "διαλύσει" σε περίπτωση που αντιδράσουν οι γηγενείς. Γιατί; Γιατί θα πρέπει να πληρώσει την "επικαρπία" σ' αυτούς που έχουν πληρώσει την ιδιότητα του πολίτη και δεν την πήραν τιμής ένεκεν. Θα πρέπει ν' αποζημιώσει το δικαίωμα σ' αυτούς που το έχουν πληρώσει, για να τους ευθυγραμμίσει με τους νέους. Μόνον έτσι δεν θα υπάρχει συνταγματικό πρόβλημα με την ισονομία και την ισοπολιτεία.
Όλα αυτά όμως είναι πραγματικά χρήματα και το κόστος είναι τεράστιο. Γιατί; Γιατί όλα όσα θεωρούμε σήμερα δωρεάν στην πραγματικότητα δεν είναι τέτοια. Θεωρούνται δεδομένα, όπως θεωρείται δεδομένο να φωνάζει κάποιον η οικογένειά του με το μικρό του όνομα. Κόστισαν για να γίνουν και απλά η κοινή ιδιότητα μεταξύ των πολιτών, που πλήρωσαν από κοινού την υποδομή, έκανε τη χρήση των αγαθών να φαίνεται δωρεάν.
Τι σημαίνει αυτό; Όταν ανοίγεις μια βρύση, για να για πιεις δωρεάν νερό, δεν είναι αυτό το οποίο φαίνεται. Δισεκατομμύρια έχει πληρώσει ο λαός, για να φτάνει το αγαθό του νερού "δωρεάν" μέχρι το σπίτι του. Δισεκατομμύρια έχει πληρώσει, για να φτάνει "δωρεάν" το ρεύμα μέχρι το σπίτι του. Δισεκατομμύρια έχει πληρώσει, για να γίνουν οι δρόμοι και οι γέφυρες που χρησιμοποιούμε "δωρεάν".
Έχουν φορολογηθεί γενιές επί γενεών, για να μπορεί ένας λαός ν' απολαμβάνει ως ιδιοκτήτης του κράτους του κάποιες παροχές, που έχουν σχέση με την ποιότητα ζωής. Είναι αυτό το οποίο λέγαμε σε άλλο σημείο. Όλα τα κράτη είναι "σπίτια" λαών, αλλά δεν είναι όλα τα σπίτια ίδια. Υπάρχουν σπίτια πολυτελείας, που απαίτησαν τρομερές θυσίες για να γίνουν και σπίτια που μοιάζουν με παράγκες και δεν απαίτησαν τίποτε. Όταν την πολυτέλεια ενός σπιτιού αρχίζεις και τη μοιράζεις δωρεάν σε τρίτους, ευνόητο είναι ότι θα πρέπει ν' αποζημιώσεις αυτούς τους οποίους την πλήρωσαν.
Αυτό γίνεται σήμερα με τα κράτη και τους λαούς που πέφτουν θύματα της λαθρομετανάστευσης. Μέσα σε κάθε κράτος ‘από αυτά που θεωρούμε ανεπτυγμένα στον τομέα των υποδομών’ ο κάθε εργαζόμενος κατά μέσον όρο έχει πληρώσει παραπάνω από το μισό των συνολικών του απολαβών, προκειμένου ν' απολαύσει ο ίδιος και τα παιδιά του "δωρεάν" κάποια πράγματα σημαντικά ή ασήμαντα. Από το πανάκριβο δίκτυο, που μεταφέρει το αγαθό του ηλεκτρισμού, μέχρι το πεζοδρόμιο με το πολυτελές και αντιολισθητικό πλακάκι, όλα είναι πληρωμένα από τον λαό.
Με ποια λογική προσφέρεις αυτά τα αγαθά σε κάποιον ξένο; Επειδή πληρώνει τους τρέχοντες φόρους και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ; Αυτά τα πληρώνει κι αυτός ο οποίος πλήρωσε για να κατασκευαστούν αυτές οι πανάκριβες ΔΕΚΟ. Άλλωστε ποιος του ζήτησε να τα πληρώνει και από πού εξασφαλίζει τα χρήματα για να τα πληρώσει. Μπορεί κάποιος να μπει παράνομα σε μια ξένη βίλα και να θεωρεί τον εαυτό του καθ’ όλα εντάξει, επειδή πληρώνει το μερίδιό του στους λογαριασμούς; Ο ιδιοκτήτης της βίλας τι ρόλο παίζει; Αυτός, ο οποίος πλήρωσε για την κατασκευή της υποδομής, πώς ξαφνικά γίνεται ίσα και όμοια με τον "λαθροσυγκάτοικο";
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί με τη σημερινή ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση γίνεται "νόθευση" των πληθυσμών. Αλλάζουν οι πληθυσμιακές συνθέσεις των κρατών. Στους νόμιμους πληθυσμούς προστίθενται παράνομοι, που με συνοπτικές και ύποπτες διαδικασίες σταδιακά αποκτούν τα ίδια δικαιώματα. Αυτό όμως σημαίνει ορισμένα πράγματα. Ακόμα κι αν το δεχθούμε αυτό ως αναπότρεπτο γεγονός των "καιρών" μας, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει το δικαίωμα της "επικαρπίας" αυτών που ήδη το έχουν πληρώσει.
Πρακτικά θα πρέπει σε μια τέτοια περίπτωση ν' αλλάξουν ριζικά τα ιδιοκτησιακά θέματα μέσα σε ένα κράτος. Το αρχικό δημόσιο κεφάλαιο θα πρέπει να μετοχοποιηθεί και να μοιραστεί εξίσου σε όλους τους "παλαιούς" πολίτες της κάθε χώρας. Να πάψει να χαρακτηρίζεται δημόσιο, εφόσον στην περίπτωση αυτήν δημόσιο θα είναι μόνον ό,τι προκύπτει από τη γενική θυσία του συνόλου του λαού και άρα και των ξένων.
Αυτό όμως αναγκαστικά θα γίνει το αίτιο τεράστιων αλλαγών. Οι παλαιοί πολίτες θα πρέπει για παράδειγμα ως ιδιοκτήτες μεγάλων ποσοτήτων κεφαλαίου ν' απολαμβάνουν διαφορετικές τιμολογήσεις των αγαθών που χρησιμοποιούν και ανήκουν στις "παραγωγές" των δικών τους κεφαλαίων. Οι νέοι πολίτες θα πρέπει να πληρώνουν τα πάντα, εφόσον δεν έχουν χρηματοδοτήσει την κατασκευή τους. Να πληρώνουν ειδικά τέλη, ακόμα και για τους δρόμους και τα πεζοδρόμια που χρησιμοποιούν. Να πληρώνουν αυτοί οι οποίοι τα χρησιμοποιούν και να εξαιρούνται αυτοί που τα πλήρωσαν για να γίνουν.
Το ακόμα πιο τρομερό θα είναι, όταν θα επιχειρεί το κράτος μια ιδιωτικοποίηση του δημοσίου κεφαλαίου. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν δεν θα μπορεί να εισπράττει το ίδιο το κράτος το τίμημα της πώλησης. Το κράτος, που θα ανήκει από κοινού σε όλους τους πολίτες παλαιούς και νέους δεν θα είναι ο ιδιοκτήτης του παλαιού δημοσίου κεφαλαίου. Αν για παράδειγμα πωληθεί η ΔΕΗ στην Ελλάδα, τα χρήματα που θα αποφέρει η πώλησή της δεν θα μπορεί να τα εισπράξει το κράτος. Θα πρέπει να τα εισπράξει το τμήμα του λαού που πλήρωσε για να γίνει η ΔΕΗ.
Σε κάθε τέτοια περίπτωση δηλαδή θα πρέπει το οποιοδήποτε κεφάλαιο ή πλούτος να μοιράζεται σε 10.000.000 μερίδια και ν' αποδίδεται στους δικαιούχους του. Το κράτος δεν θα εισπράττει αυτά τα χρήματα, ώστε να συντηρείται το ίδιο. Το κράτος θα συντηρείται από τη φορολογία του συνόλου του πληθυσμού του, εφόσον σ' αυτό το σύνολο θ' ανήκει. Απλά η "επικαρπία", που θα μοιραστεί, θα κάνει τους παλαιούς πολίτες συνολικά πιο πλούσιους από τους ξένους.
Αντιλαμβανόμαστε ότι εύκολα κάποιος μπορεί να βάλει τους πάντες σε περιπέτειες με την απαίτηση της "επικαρπίας". Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε "κουτορνίθια" τους "ευαίσθητους", που συνδέουν την ίδια τους την ύπαρξη με το δημόσιο κεφάλαιο και το ίδιο το κράτος. Δεν γνωρίζουν τι τους γίνεται κι απλά στηρίζονται στο γεγονός ότι και ο λαός δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει και ποια είναι τα δικαιώματά του ως ιδιοκτήτη του κράτους. Εξαιτίας αυτής της άγνοιας μοιράζουν νομιμοποιήσεις και δικαιώματα στον "Χασάν" της διαφήμισης. Εξαιτίας αυτής της άγνοιας υπόσχονται στον "Χασάν" μέχρι και θέση στον κρατικό μηχανισμό. Δεν γνωρίζουν ότι η θέση στον κρατικό μηχανισμό είναι "πληρωμένη" από τον λαό-ιδιοκτήτη και άρα ότι, για να παραδοθεί αυτή σε ξένο, θα πρέπει πρώτα ν' αποζημιωθεί ο ιδιοκτήτης της.
Αναλίσκονται σε ψευδοσυγκινητικά "παραληρήματα" και νομίζουν ότι κάνουν φιλάνθρωπη πολιτική. Δεν γνωρίζουν ότι φιλάνθρωπη πολιτική κάνει κάποιος με ό,τι του ανήκει και όχι με ό,τι διαχειρίζεται και ανήκει σε άλλους. Αυτό κάνουν αυτοί. Μοιράζουν στους ξένους μετανάστες μερίδιο από αυτά που ανήκουν στον λαό και οι ίδιοι απλά πληρώνονται για να τα διαχειρίζονται προς το συμφέρον του. Νομίζουν ότι η ψευδοφιλανθρωπία τους δικαιολογεί την κλοπή τους. Δεν γνωρίζουν ότι ένας ληστής τραπέζης φυλακίζεται το ίδιο, είτε κρατάει τα κλοπιμαία για τον εαυτό του είτε τα μοιράζει στους φτωχούς.
Πριν δούμε ποιοι κρύβονται πίσω από όλα αυτά, θα πούμε μερικά πράγματα περί λαθρομεταναστών και της πραγματικής έννοιας της "φιλανθρωπίας". Θα επαναλάβουμε δηλαδή τα όσα είπαμε περί φιλανθρωπίας και απλού ανθρώπου και θα τα αναγάγουμε στο επίπεδο των κρατών. Θα δούμε τι ακριβώς είναι φιλανθρωπία στο επίπεδο του κράτους και πότε αυτή η φιλανθρωπία είναι η "βιτρίνα" μιας σκληρής ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
Κατ' αρχήν σ' ό,τι αφορά τους λαθρομετανάστες θα πούμε το εξής. Είναι ντροπή για την ανθρωπότητα να υπάρχουν άνθρωποι πάνω στον πλανήτη, που κινδυνεύουν άμεσα να χάσουν τον αγώνα της επιβίωσης. Δεν πρέπει κανένας από εμάς να κοιμάται ήσυχος, για όσο διάστημα κάποιοι άνθρωποι πεινάνε. Δεν πρέπει να ησυχάζει καμία συνείδηση, για όσο διάστημα πεθαίνουν μωρά παιδιά από την πείνα. Είναι ντροπή και αίσχος αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα και αυτό είναι κάτι που μας βαραίνει όλους μας και ιδιαίτερα εμάς, που τουλάχιστον στο βασικό επίπεδο έχουμε λύσει το πρόβλημα της βασικής επιβίωσης. Εμάς, που δεν μας "κυνηγάνε" τα μεγάλα προβλήματα και μπορούμε να καθίσουμε να σκεφτούμε πώς θα λύσουμε τα προβλήματα του ανθρώπινου "είδους".
Όλη μας η αγάπη, όλη μας η μέριμνα και όλη μας η αγωνία θα πρέπει καθημερινά να στρέφεται στο πρόβλημα του κάθε "Χασάν" του πλανήτη αυτού. Θα πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να βοηθήσουμε όλους τους αναξιοπαθούντες αυτού του κόσμου. Να βοηθήσουμε όλα τα παιδιά του ίδιου Θεού, που είναι αδέρφια μας. Αν ο καθένας από εμάς καθίσει και σκεφτεί έστω και ελάχιστα, εύκολα θα διαπιστώσει τι συμβαίνει. Αν ο καθένας από εμάς κάνει την αυτοκριτική του, θα δει εύκολα ότι το δικό του το βόλεμα είναι το αίτιο της παγκόσμιας δυστυχίας.
Στο σημείο αυτό εύλογα ο αναγνώστης θα διαπιστώσει μια προφανή αντίφαση. Σε όλο το κείμενο παρουσιάζουμε τους λαθρομετανάστες σαν το κύριο αίτιο της αδικίας, που πλήττει τους λαούς των ανεπτυγμένων χωρών. Εδώ διαπιστώνουμε ότι στην πραγματικότητα τους χρωστάμε την "πολυτέλεια" που απολαμβάνουμε. Τι συμβαίνει; Αφού τους χρωστάμε, γιατί να μην τους ξεπληρώσουμε στο επίπεδο των δικαιωμάτων; Από τη στιγμή που πάνω στη φτώχεια και τη δυστυχία του "Χασάν" έχουν χτιστεί τα πολυτελή μας σπίτια, γιατί να μην του δώσουμε το "μερίδιο" που του αντιστοιχεί;
Τα πράγματα είναι αρκετά περίπλοκα και δεν είναι έτσι όπως εκ πρώτης όψεως φαίνονται. Φαίνονται έτσι, γιατί έτσι μας τα δείχνουν αυτοί οι οποίοι παίζουν "παιχνίδια" πάνω στις πλάτες των πάντων. Αν οι λαοί και τα κράτη γνώριζαν τι σημαίνει πραγματική φιλανθρωπία, ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός. Όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε, "παίζουν" με την έννοια της "φιλανθρωπίας" για να αδικήσουν τους πάντες. Στο σημείο αυτό θα καταλάβει ο αναγνώστης γιατί επιμείναμε τόσο πολύ στο "δικαίωμα" της "επικαρπίας" και στο δίκιο των ανεπτυγμένων λαών. Θα καταλάβει γιατί επιμείναμε στο δίκιο του ιδιοκτήτη.
Ιδιοκτήτες δεν είναι μόνον οι λαοί των ανεπτυγμένων κρατών. Ιδιοκτήτες είναι και οι υπόλοιποι λαοί. Οι λαοί των κρατών, που κάποιοι δεν τους αφήνουν ν' αναπτυχθούν και τους καταντάνε στο σημείο ν' ανεβαίνουν στον πρώτο "σκυλοπνίχτη" που θα βρουν μπροστά τους, για ν' ανακαλύψουν τη "Γη της επαγγελίας". Κάποιοι μετατρέπουν την ιδιοκτησία του "Χασάν" σε "Μπανανία", για να μπορούν να την εκμεταλλεύονται. Κάποιοι ενθαρρύνουν τον "Χασάν" να μεταναστεύσει, για να μετατρέψει με την παρουσία του και τα άλλα κράτη σε "Μπανανίες".
Κάποιοι δηλαδή χρησιμοποιούν τον "Χασάν" με όλους τους δυνατούς τρόπους. Εκεί όπου δεν τους συμφέρει να υπάρχει ως ιδιοκτήτης, τον "ξεφορτώνονται", για να μην τους δημιουργεί προβλήματα, όταν αναζητεί το δίκιο του ως ιδιοκτήτης. Εκεί όπου τους συμφέρει να υπάρχει ως παράνομος λαθρομετανάστης, τον προστατεύουν. Τον διώχνουν από τη χώρα του, για να μην τους δημιουργεί προβλήματα με τις δίκαιες και νόμιμες απαιτήσεις του και τον στέλνουν σε άλλη χώρα, όπου οι απαιτήσεις του είναι άδικες και παράνομες. Τον στέλνουν όπου τον χρειάζονται, για να τον χρησιμοποιούν ως "όργανό" τους εις βάρος άλλων. Ο έλεγχός του είναι εύκολος, γιατί μπορούν να τον εκβιάζουν, εξαιτίας της προφανούς παρανομίας του.
Αυτή η παρανομία είναι πέρα για πέρα επικίνδυνη, γιατί προκαλεί πλήθος κοινωνικών προβλημάτων, που οι "ευαίσθητοι" συστηματικά αγνοούν. Γιατί την αγνοούν; Γιατί απλούστατα η παρανομία τού συνήθως αγράμματου "Χασάν" δεν τους αφορά. Οι μεγαλοαστοί τον "Χασάν" ούτε τον συναναστρέφονται ούτε τον ανταγωνίζονται. Δεν κατοικούν στις ίδιες γειτονιές κι ούτε διεκδικούν τις ίδιες θέσεις από την αγορά εργασίας. Η παρανομία του δημιουργεί προβλήματα στη βάση της κοινωνίας, που είναι οι εργάτες και δεν "αγγίζει" τους υψηλόμισθους και μορφωμένους "ευαίσθητους".
Τι προβλήματα δημιουργεί και ποια είναι η πραγματικά τρομακτική διάστασή τους; Θα εξετάσουμε μόνον τα πλέον βασικά και ο αναγνώστης ας σκεφτεί μόνος του τις υπόλοιπες "παρενέργειες". Τα βασικά προβλήματα που δημιουργούν οι μετανάστες κινούνται σε δύο τελείως διαφορετικά επίπεδα. Δημιουργούν προβλήματα σ' ό,τι αφορά καί τον ψυχολογικό τομέα της κοινωνίας καί τον οικονομικό. Θα εξετάσουμε τα πράγματα με τη σειρά, ώστε να έχουμε όσο το δυνατόν μια πιο πλήρη εικόνα της κατάστασης.
Σ' ό,τι αφορά τον ψυχολογικό τομέα συμβαίνει το εξής: Οι μετανάστες με την παρουσία τους προκαλούν τον φόβο και τον εκνευρισμό σε μια κοινωνία. Πολλοί "ευαίσθητοι" συνδέουν την έννοια του "φόβου" με την εγκληματικότητα. Αυτό είναι λάθος και γίνεται εκ του πονηρού, για να έχουν επιχειρήματα απέναντι στη δικαιολογημένη ανησυχία του κόσμου. Γιατί είναι εκ του πονηρού η χρήση της έννοιας αυτής; Γιατί η εγκληματικότητα είναι ένα συγκεκριμένο κοινωνικό φαινόμενο, που αφορά την κάθε κοινωνία και προκαλεί συγκεκριμένες παρενέργειες.
Η εγκληματικότητα, απ' όπου κι αν προέρχεται, έχει τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα. Όταν υπάρχει ως φαινόμενο, ο κόσμος απαιτεί αυξημένα μέτρα αστυνόμευσης, για να αισθάνεται ασφαλής. Τα σκληρά μέτρα και η συνεχής φύλαξη των πολιτών είναι αρκετά για να εξαλείψουν τον φόβο. Ελάχιστα δηλαδή απασχολεί κάποιον αν αυτός ο οποίος τον απειλεί με το πιστόλι είναι ομοεθνής του ή αλλοδαπός. Τον απασχολεί ο εγκληματίας και όχι η εθνικότητά του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η εγκληματικότητα είναι ένα φαινόμενο, που ανησυχεί την κοινωνία στο μέτρο που πρέπει να την ανησυχεί κι απλά, όταν είναι αυξημένη, προκαλεί συναγερμό στους πάντα υπάρχοντες μηχανισμούς καταστολής του εγκλήματος.
Ο φόβος και ο εκνευρισμός που προκαλούν οι μετανάστες μέσα στην κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με τον φόβο της εγκληματικότητας. Έχει σχέση με πάγιες συμπεριφορές, που πρέπει ν' αλλάξουν, γιατί υπάρχει ο φόβος του άγνωστου. Έχει σχέση με "ιδιοσυχνότητες" που πρέπει ν' αλλάξουν, όταν αλλάζει το γενικότερο περιβάλλον. Όταν καλείσαι να "συγκατοικήσεις" με κάποιον άγνωστο, πρέπει να περιορίσεις την "ιδιοσυχνότητά" σου, γιατί δεν γνωρίζεις πώς αντιδρά αυτός απέναντι στα φαινόμενα που προκαλεί η "ιδιοσυχνότητα" αυτή.
Είναι περίπτωση όμοια με μια οικογένεια που αναγκάζεται να συγκατοικήσει με έναν άγνωστο προς αυτήν άνθρωπο. Το πρώτο το οποίο θα κληθεί ν' αντιμετωπίσει ως αρνητική συνέπεια της νέας παρουσίας είναι η αλλαγή της συμπεριφοράς της. Για όσο διάστημα η οικογένεια κατοικούσε μόνη της στο σπίτι, δεν υπήρχε πρόβλημα, γιατί οι πάντες είχαν την ίδια "ιδιοσυχνότητα". Όλα γίνονταν όταν έπρεπε και όπως έπρεπε με βάση τις συνήθειες της οικογένειας και άρα με βάση την "ιδιοσυχνότητά" της.
Τα παιδιά έπαιζαν όταν επιτρεπόταν να παίξουν. Έκαναν φασαρία όταν επιτρεπόταν να κάνουν. Ο πατέρας φώναζε όταν έπρεπε να φωνάξει. Όλοι γνώριζαν τι έπρεπε να κάνουν, όπως και γνώριζαν τις συνέπειες που θα είχαν, αν δεν έκαναν αυτό που έπρεπε. Κάθε φορά που παράβαιναν τους νόμους του σπιτιού τιμωρούνταν, αλλά δεν αισθάνονταν φόβο. Δεν αισθάνονταν ότι απειλούνταν, ακριβώς γιατί γνώριζαν πότε ήταν ανεκτή η συμπεριφορά τους και πότε όχι. Όλα ήταν προβλέψιμα και δεν υπήρχε η αγωνία και ο φόβος της καθημερινής κρίσης.
Με την είσοδο ενός ξένου στο σπίτι όλα αυτά αλλάζουν. Γιατί; Γιατί δεν γνωρίζεις την "ιδιοσυχνότητά" του. Γιατί δεν γνωρίζεις τι ακριβώς πρέπει να κάνεις και πότε. Δεν γνωρίζεις πότε να κάνεις φασαρία, γιατί δεν γνωρίζεις πότε κοιμάται ο νέος συγκάτοικος. Δεν γνωρίζεις αν τον ενοχλεί ν' αφήνεις τα παιχνίδια σου στον κοινόχρηστο χώρο. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν γνωρίζεις πώς αντιδρά όταν τον ενοχλείς. Ό,τι κάνεις το κάνεις με αβεβαιότητα και με τρόπο που σε καθηλώνει στην αγωνία μέχρι να δεις τι ακριβώς συμβαίνει και ποιες οι συνέπειες της κάθε πράξης σου.
Αυτή όμως η παρουσία αναγκάζει ακόμα και την εξουσία του σπιτιού ν' αλλάξει συμπεριφορά. Ο πατέρας, επειδή και ο ίδιος δεν γνωρίζει την "ιδιοσυχνότητα" του ξένου, αναγκάζεται να λάβει προληπτικά μέτρα. Πάνω στην αγωνία του να προστατεύσει τα παιδιά του και ταυτόχρονα να μην ενοχλεί τον ξένο, αλλάζει τους νόμους του σπιτιού. Αναγκάζεται να απαγορεύσει τα πάντα, μέχρι να διαπιστώσει τι ακριβώς πρέπει να επιτρέψει. Όμως, όταν οι νόμοι αλλάζουν, δημιουργείται πρόβλημα. Γιατί; Γιατί αρχίζει κι αναπτύσσεται ένας γενικευμένος εκνευρισμός. Κάποιοι αντιδρούν στις απαγορεύσεις, γιατί δεν θέλουν ν' αλλάξουν τη ζωή τους και κάποιοι άλλοι -για τους δικούς τους λόγους- ενθαρρύνουν τις απαγορεύσεις.
Όλα αυτά αλλάζουν την "ιδιοσυχνότητα" του ανθρώπου. Αλλάζουν και την "ιδιοσυχνότητα" της ομάδας. Η ομάδα φοβάται να κάνει αυτά που έχει συνηθίσει να κάνει, γιατί απλούστατα δεν γνωρίζει πλέον τις συνέπειές τους. Η εξουσία γίνεται πιο σκληρή, γιατί θέλει να πατάξει την ανυπακοή, που μπορεί να γίνει αίτιο για κάποιο άσχημο φαινόμενο. Αρχίζουν τα μέλη και συγκρούονται μεταξύ τους, γιατί ο καθένας από αυτούς έχει διαφορετική άποψη για το νέο φαινόμενο. Όλα αυτά δημιουργούν τον φόβο που λέγαμε.
Αυτός ο φόβος δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα του ξένου ως ανθρώπου. Δεν είναι φόβος που προκύπτει, επειδή κάποιοι διαπίστωσαν ότι αυτός είναι ένας εγκληματίας. Αυτός ο ξένος άνθρωπος μπορεί να είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Να δέχεται τα πάντα και να μην αντιδράει ποτέ. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν το γνωρίζει η οικογένεια και τα μέλη της. Η παρουσία του προκαλεί εκνευρισμό και "φόβο" με τη γενικότερη σημασία της έννοιας. Ακόμα και ο φόβος να μην ανησυχήσεις κάποιον, δεν παύει να είναι αγχώδης, πράγμα που σημαίνει ότι σε ενοχλεί και σε κουράζει. Ο αγαπημένος σου παππούς έρχεται να καθίσει για μια εβδομάδα στο σπίτι σου και αισθάνεσαι ανακούφιση όταν φεύγει.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κοινωνία. Η κάθε κοινωνία έχει την "ιδιοσυχνότητά" της. Αυτή η "ιδιοσυχνότητα" δεν έχει σχέση με τον πολιτισμό ή την ποιότητα ενός λαού. Έχει σχέση με τις συμπεριφορές των μελών της. Η "ιδιοσυχνότητα" δηλαδή δεν διαφοροποιεί τις κοινωνίες σε "ανώτερες" και "κατώτερες". Αυτό είναι κάτι το οποίο έχει σχέση με το πολιτισμικό μοντέλο το που κάθε κοινωνία ακολουθεί. Η "ιδιοσυχνότητα" έχει σχέση με τις συμπεριφορές των ανθρώπων απέναντι στα φαινόμενα που αναπτύσσονται μέσα στην κοινωνία. Είναι δηλαδή δυνατόν δύο "ομοεπίπεδες" πολιτισμικά κοινωνίες να έχουν διαφορετική "ιδιοσυχνότητα".
Αυτό το οποίο τις κάνει "ομοεπίπεδες" είναι το γεγονός ότι ακολουθούν το ίδιο πολιτισμικό μοντέλο. Ότι αντιδρούν στα ίδια φαινόμενα για τους ίδιους λόγους. Τους ενοχλούν και τους ευχαριστούν τα ίδια πράγματα. Η "ιδιοσυχνότητα" έχει σχέση με το πώς αντιδρούν τα μέλη τής κάθε κοινωνίας, όταν εκδηλώνονται τα φαινόμενα που τους ευχαριστούν ή τους απειλούν. Για τον ίδιο λόγο δηλαδή το μέλος μιας κοινωνίας μπορεί να σε σύρει στα δικαστήρια και το μέλος μιας άλλης κοινωνίας να σε σφάξει. Όλοι είμαστε χριστιανοί και μας ενοχλούν τα ίδια πράγματα, αλλά η κάθε οικογένεια τα αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο.
Αυτό που έχει σημασία -για να συνεχίσουμε την ανάλυσή μας- είναι ότι η κάθε κοινωνία, όπως και η κάθε οικογένεια, έχει τη δική της "ιδιοσυχνότητα", που έχει διαμορφωθεί μέσα στους αιώνες από ένα μεγάλο πλήθος παραγόντων. Το κάθε μέλος της ξέρει τι πρέπει να κάνει και τι δεν πρέπει. Όλοι αισθάνονται ασφαλείς, γιατί γνωρίζουν ποια είναι τα όρια που τους εξασφαλίζουν την ασφάλεια. Ξέρουν πότε ν' αντιδράσουν και πότε όχι. Γνωρίζουν πώς αντιδρά ο διπλανός τους σε συγκεκριμένες ενέργειές τους. Οι προσωπικότητές τους είναι διαμορφωμένες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Για παράδειγμα, υπάρχουν κοινωνίες, που μέσα στις "ιδιοσυχνότητές" των μελών τους είναι να διαπληκτίζονται με μεγάλη ευκολία κάθε φορά που διαφωνούν. Να μαλώνουν συνέχεια και αυτό να μην έχει καμία απολύτως συνέπεια. Να μαλώνουν στη δουλειά, να μαλώνουν στον δρόμο ή να μαλώνουν στο σπίτι. Να μαλώνουν, αλλά ποτέ να μην ξεφεύγει η διαμάχη τους από το λεκτικό επίπεδο. Να φωνάζουν, αλλά να μην εκδηλώνουν ποτέ βία. Να μαλώνουν και όχι μόνο να μην αισθάνονται φόβο, αλλά να το ευχαριστιούνται κιόλας ως μέσο εκτόνωσης.
Υπάρχουν όμως άλλες κοινωνίες, που τα μέλη τους έχουν άλλες απόψεις για το μάλωμα. Τα μέλη τους μπορεί να διαπληκτίζονται σπάνια, αλλά, όταν θα συμβεί αυτό, να έχουμε άλλες συνέπειες. Να διαπληκτίζονται σπάνια, αλλά, όταν διαπληκτίζονται, να το θεωρούν ζήτημα τιμής και να βγάζουν τα μαχαίρια. Και σ' αυτές τις κοινωνίες η "ιδιοσυχνότητα" και η γνώση της προστατεύει τα μέλη της.
Ακόμα και στην πιο σκληρή κοινωνία κανένα από τα μέλη της δεν αισθάνεται φόβο, γιατί γνωρίζει τι συμβαίνει. Ούτε καν οι πιο αδύναμοι. Γιατί; Γιατί οι αδύναμοι προσαρμόζουν τη ζωή τους πάνω στις δυνατότητές τους. Δεν πειράζουν κανέναν και σπάνια τους πειράζουν. Δεν ξεκινούν να μαλώσουν μόνο και μόνο για να μαλώσουν και να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους. Δεν αντιδρούν κι ούτε φωνάζουν στην πρώτη παρατήρηση που θα τους κάνεις. Όταν όμως αντιδρούν, είναι έτοιμοι για τα χειρότερα, γιατί θα κληθούν ν' αντιμετωπίσουν τα χειρότερα. Γνωρίζουν τι συμβαίνει και ξέρουν πώς να προστατεύονται, εφόσον γνωρίζουν πότε να κάνουν τι. Γνωρίζουν πώς θ' αντιδράσει ο διπλανός τους. Γνωρίζουν ότι, για να τους κάνει παρατήρηση, είναι έτοιμος για όλα σε ενδεχόμενη αντίδρασή τους.
Ακόμα και στην πιο σκληρή κοινωνία κανένα από τα μέλη της δεν αισθάνεται φόβο, γιατί γνωρίζει τι συμβαίνει. Ούτε καν οι πιο αδύναμοι. Γιατί; Γιατί οι αδύναμοι προσαρμόζουν τη ζωή τους πάνω στις δυνατότητές τους. Δεν πειράζουν κανέναν και σπάνια τους πειράζουν. Δεν ξεκινούν να μαλώσουν μόνο και μόνο για να μαλώσουν και να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους. Δεν αντιδρούν κι ούτε φωνάζουν στην πρώτη παρατήρηση που θα τους κάνεις. Όταν όμως αντιδρούν, είναι έτοιμοι για τα χειρότερα, γιατί θα κληθούν ν' αντιμετωπίσουν τα χειρότερα. Γνωρίζουν τι συμβαίνει και ξέρουν πώς να προστατεύονται, εφόσον γνωρίζουν πότε να κάνουν τι. Γνωρίζουν πώς θ' αντιδράσει ο διπλανός τους. Γνωρίζουν ότι, για να τους κάνει παρατήρηση, είναι έτοιμος για όλα σε ενδεχόμενη αντίδρασή τους.
Τι γίνεται όμως, όταν μέλη διαφορετικών κοινωνιών καλούνται να συμβιώσουν μέσα στο ίδιο περιβάλλον; Τι θα γίνει, αν αυτός ο οποίος έχει μάθει να μαλώνει για "ψύλλου πήδημα", στραφεί εναντίον αυτού, που, όταν μαλώσεις μαζί του, προετοιμάζεται για βεντέτα; Τι θα γίνει όταν αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται μαζί και η ένταση της δουλειάς τούς παρασέρνει σε συγκρούσεις; Ο ένας φωνάζει μόνον για να φωνάζει και ο άλλος, τις λίγες φορές που φωνάζει, έχει κακό σκοπό.
Τι θα γίνει, αν αυτός ο δεύτερος, που θα τυγχάνει να είναι μετανάστης, περιμένει τον φωνακλά γηγενή έξω από το εργοστάσιο, για να του ζητήσει εξηγήσεις; Καθόλου να μην τον πειράξει και μόνον που έδειξε αυτήν την συμπεριφορά, τον τρόμαξε τον άλλον. Αυτός ο φόβος όμως διαχέεται μέσα στο περιβάλλον. Ο ένας το λέει στο άλλο και όλοι μαζί αλλάζουν συμπεριφορά. Χωρίς να συμβεί οτιδήποτε βίαιο, ο φόβος γίνεται το κυρίαρχο συναίσθημα. Ο φόβος αλλάζει συλλογικές συμπεριφορές, οι οποίες έχουν προκύψει μέσα από "ζυμώσεις" αιώνων. Γιατί; Γιατί όλοι ήρθαν αντιμέτωποι με ένα άγνωστο φαινόμενο, που δεν γνωρίζουν τις συνέπειές του όταν αυτό ενοχλείται.
Αυτή η αλλαγή της συλλογικής συμπεριφοράς, που είναι συνέπεια του φόβου, δημιουργεί εκνευρισμό στην κοινωνία. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος πάντα εκνευρίζεται, όταν δεν μπορεί να είναι ο εαυτός του και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το "σπίτι". Γιατί ο άνθρωπος πάντα εκνευρίζεται, όταν δεν μπορεί να λειτουργήσει με βάση την "ιδιοσυχνότητά" του στο χώρο όπου έχει μάθει να αισθάνεται ασφαλής. Δεν μπορεί ν' απολαύσει τη ζωή του. Όταν υπάρχουν ξένοι σε μια κοινωνία, φυσικό είναι να υπάρχει αυτός ο φόβος, άσχετα με την ποιότητα των ξένων.
Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι ο φόβος αυτός συνδέεται εκ του πονηρού με την εγκληματικότητα. Ο φόβος δημιουργείται από συμπεριφορές, που συνήθως δεν άπτονται του ποινικού νόμου και άρα δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει η κοινωνία με τα ανάλογα "όργανά" της. Όταν φτάσουμε στο σημείο να έχουμε εγκληματικές πράξεις, υπάρχει βέβαια η αστυνομία και ο νόμος, αλλά ο φόβος δεν εξαλείφεται, γιατί δεν "παράγεται" από έγκλημα.
Ο φόβος έχει σχέση με το γεγονός ότι κρίνεσαι για τη συμπεριφορά σου, όταν συνυπάρχεις με έναν ξένο. Έχει σχέση με τον άγνωστο που δουλεύεις δίπλα του και, χωρίς να σου έχει κάνει τίποτε, φοβάσαι να του φερθείς όπως έχεις μάθει να φέρεσαι. Φοβάσαι να τον "πειράξεις", για να "περάσει" η ώρα, γιατί δεν ξέρεις πώς θ' αντιδράσει και αν θα παρεξηγηθεί από το "πείραγμά" σου. Φοβάσαι να του κάνεις "πλάκα", γιατί δεν γνωρίζεις σε ποιους τομείς επιτρέπει την "πλάκα" η θρησκεία του ή η εθνική κουλτούρα του. Φοβάσαι να του κάνεις παρατήρηση, γιατί δεν ξέρεις πώς θα το πάρει.
Όμως, αυτός ο ξένος με αυτήν την άγνωστη ή διαφορετική συμπεριφορά, όταν δουλεύει δίπλα σου, σε κάνει να μην θέλεις να πας στη δουλειά, γιατί δεν αντλείς καμία ευχαρίστηση μέσα σ' αυτήν. Σε κάνει νευρικό κι ευερέθιστο. Μπορεί κι αυτός, ως άνθρωπος, να αισθάνεται το ίδιο για σένα, για τους ίδιους λόγους, αλλά δεν έχει πρόβλημα με την κατάσταση αυτήν, γιατί είναι προετοιμασμένος ότι ως ξένος πρέπει ν' αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση. "Πληρώνει", χωρίς να διαμαρτύρεται, το κόστος της αγχώδους συνύπαρξης, γιατί προτεραιότητά του είναι δουλέψει για να επιβιώσει.
Τουρίστας πηγαίνεις κάπου και αλλάζεις συνειδητά την πάγια συμπεριφορά σου, γιατί δεν γνωρίζεις πώς θ' αντιδράσουν οι ξένοι. Αυτό όμως είναι κάτι που το δέχεσαι και το κάνεις χωρίς να στο επιβάλουν οι άλλοι, γιατί το επιβάλει όχι τόσο ο σεβασμός σου προς τον ξένο όσο ο φόβος σου προς αυτόν. Για τους ίδιους λόγους το δέχεται και ο μετανάστης. Ο γηγενής όμως δεν δέχεται να το αντιμετωπίσει ως φαινόμενο και να πληρώσει το κόστος του, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στο δικό του σπίτι. Στο ξένο σπίτι θα κάνεις ό,τι σου πούνε. Μόνον στο δικό σου σπίτι μπορείς να κάνεις ό,τι σου αρέσει.
Βλέπουμε λοιπόν πως, χωρίς να συμβεί τίποτε εγκληματικό, αρχίζεις και αισθάνεσαι δυστυχής στην καθημερινότητά σου και αυτό είναι ό,τι χειρότερο, γιατί σε βασανίζει μέρα και νύχτα. Νοσταλγείς την εποχή που κατοικούσες σε μια γειτονιά, όπου όλοι οι γείτονές σου ήταν παιδικοί σου φίλοι. Νοσταλγείς την εποχή που δούλευες δίπλα-δίπλα με τον όμοιό σου. Που τον πείραζες, για να γελάσετε μαζί. Είναι φυσικό κάτω από τέτοιες συνθήκες να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που οι μετανάστες άλλαξαν τη ζωή σου. Που ο διπλανός σου μετανάστης με τη φθηνή του εργασία έγινε το αίτιο ν' απολυθεί ο φίλος σου. Που δεν έχεις με ποιον να μιλάς στο διάλειμμα της δουλειάς σου.
Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν έχουν σχέση με τον ρατσισμό και την εγκληματικότητα. Έχουν σχέση με μια γενικότερη αλλαγή, που σου "χαλάει" τη διάθεση. Ακόμα και τα πιο ασήμαντα πράγματα μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ενόχληση. Γιατί; Γιατί πάνω στα πολλά ασήμαντα και καθημερινά πράγματα "χτίζεται" η "ιδιοσυχνότητα" ενός λαού.
Ακόμα και η αισθητική ενός λαού είναι ανάλογη αυτής της "ιδιοσυχνότητας". Όσο κι αν φαίνεται ασήμαντη ως προς την αξία της, ενδεχόμενη απειλή της είναι δυνατόν να προκαλέσει μεγάλο εκνευρισμό. Βγαίνει ο γηγενής στον δρόμο κι εκνευρίζεται, όταν βλέπει κακοντυμένους φτωχούς μετανάστες ή αν τους βλέπει με τις εθνικές ή θρησκευτικές τους ενδυμασίες. Σέβεται τη φτώχεια τους ή τη θρησκεία τους, αλλά δεν παύει να ενοχλείται. Γιατί; Γιατί ενοχλείται η αισθητική του. Δεν θέλει να βλέπει τον χώρο, τον οποίο αντιλαμβάνεται ως σπίτι του, ότι δεν είναι συντονισμένος με την "ιδιοσυχνότητά" του. Δεν θέλει ν' απειλείται αυτό το οποίο έχει μάθει να βλέπει ως "ωραίο". Αυτό το "ωραίο" δεν έχει σχέση με την αντικειμενικότητα, γιατί δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στην αισθητική. "Ωραίο" είναι ό,τι σου αρέσει και ό,τι έχεις μάθει να "βλέπεις" ως τέτοιο.
Μαθαίνει ο άνθρωπος να ξεχωρίζει το δικό του ξεχωριστό "καλό" και το "ωραίο" μέσα από την οικογένειά του. Το μαθαίνει από τη μητέρα του, που κάποτε έλεγε στον "διαφορετικό" φίλο του: "Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς στο σπίτι σας, αλλά εμείς εδώ, όταν διαφωνούμε, ούτε φωνάζουμε ούτε κουνάμε τα χέρια μας". Τι έκανε η μητέρα του εκείνη τη στιγμή; Περιόριζε μέσα στο σπίτι της την ενοχλητική "ιδιοσυχνότητα" του ξένου και ταυτόχρονα έχτιζε την "ιδιοσυχνότητα" του παιδιού της, με τρόπο που να "συντονίζεται" με τη δική της.
Με αυτόν τον απλό τρόπο είναι χτισμένο το "καλό" και το "ωραίο" του κάθε ανθρώπου. Από εκεί και πέρα "ωραίο" είναι ό,τι ευθυγραμμίζεται με την "ιδιοσυχνότητά" σου. "Ωραίο" είναι το σπίτι σου, όταν το κάνεις όπως θέλεις εσύ. Αν ο οποιοσδήποτε πειράξει κάτι, σε ενοχλεί. Ακόμα κι αντικειμενικά καλύτερο να το κάνει, σε ενοχλεί, γιατί αυτή η αντικειμενική βελτίωση μπορεί ν' απειλεί τη δική σου άποψη περί "ωραίου". Αυτά τα πολλά μικρά παραπλήσια οικογενειακά "ωραία" είναι αυτά τα οποία συνθέτουν το "ωραίο" ενός λαού.
Αυτήν την άποψη του γηγενή περί "ωραίου" μπορεί να την απειλήσει η διαφορετική αισθητική του μετανάστη. Τον ενοχλεί όχι τόσο η ίδια η άποψη του μετανάστη περί "ωραίου", αλλά η απειλή του δικού του "ωραίου". Τον ενοχλεί ο "αποσυντονισμός" του. Τον ενοχλεί που με την παρουσία του και με τις επιλογές του ο μετανάστης χαλάει το δικό του "ωραίο".
Όχι επειδή το "ωραίο" του μετανάστη είναι άσχημο, αλλά επειδή δεν "πάει" με το δικό του "ωραίο". Όπως είναι δυνατόν να χαλάει έναν μέτριο συνδυασμό ντυσίματος το καλύτερο και πιο ωραίο σακάκι. Όταν νομίζεις ότι δεν "πάει" με τα υπόλοιπα ρούχα σου, σε ενοχλεί αν στο επιβάλουν. Δεν σε ενδιαφέρει από εκεί και πέρα αν είναι όμορφο το ίδιο και αν είναι καλοραμμένο. Δεν το θέλεις και δεν το κρίνεις στα επιμέρους στοιχεία του.
Αυτό κάνουν οι μετανάστες με την ιδιόμορφη παρουσία τους. Οι επιλογές τους και οι συνήθειές τους δεν "πάνε" μ' αυτά που έχει μάθει να βλέπει ο γηγενής. Ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα μπορεί να τον ενοχλεί, γιατί δεν "πάει" μ' αυτό που έχει μάθει να βλέπει ως "ωραίο". Τον ενοχλεί για παράδειγμα να βουτάει κάποιος ξένος στο σιντριβάνι της γειτονιάς του, όταν αυτός έχει μάθει ότι "ωραίο" είναι μόνον να το θαυμάζει στους περιπάτους του.
Γι' αυτόν τον λόγο παρουσιάζονται διαφορετικές συμπεριφορές απέναντι σε ίδια φαινόμενα, όταν εξελίσσονται σε διαφορετικούς χώρους. Ενώ για παράδειγμα αρέσει στον άνθρωπο να βλέπει ως τουρίστας την αισθητική των ξένων στην πατρίδα τους, δεν του αρέσει οι ξένοι ν' απειλούν με την ύπαρξή τους την αισθητική της δικής του πατρίδας. Ενώ του αρέσει να βλέπει τις συνολικές αισθητικές "προτάσεις" των ξένων, δεν του αρέσει αυτές οι "προτάσεις" να αλλοιώνουν τη δική του.
Είναι λογικό, θ' αναρωτηθεί κάποιος, αυτό το ασήμαντο πράγμα να προκαλεί τόσο εκνευρισμό; Βεβαίως και είναι λογικό και είναι κάτι που αφορά όλους μας. Η απειλή της αισθητικής κάποιου μπορεί να τον εκνευρίσει τρομερά. Σε εκνευρίζει για τους ίδιους λόγους που σε εκνευρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι, όταν για κάποιους λόγους δεν σέβονται την κοινή αισθητική. Σε εκνευρίζει, όπως σε εκνευρίζει η μάνα σου, αν περιφέρεται μέσα στο σπίτι με τρύπιες κάλτσες και με την ξεφτισμένη γυμνασιακή της μπλούζα. Αυτός ο εκνευρισμός μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην σύγκρουση, όταν περιμένεις μέσα στο σπίτι σου να σε επισκεφτούν οι φίλοι σου.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους περισσότερους μετανάστες, οι οποίοι, αγνοώντας βασικά πράγματα, δεν προσέχουν, ώστε να φροντίζουν να μην διαφοροποιούνται από τους γηγενείς. Έτσι φτάνουμε στο σημείο οι μετανάστες, είτε από αδυναμία και φτώχεια είτε από επιλογή, να ενοχλούν τους γηγενείς. Ενοχλούν, όταν εξαιτίας της φτώχειας τους η εμφάνισή τους δεν εναρμονίζεται με αυτήν των γηγενών. Ενοχλούν, όταν εξακολουθούν να είναι ευθυγραμμισμένοι με τη δική τους αισθητική, ακόμα και στους χώρους όπου φιλοξενούνται.
Είναι λογικό λοιπόν με αυτήν τους τη συνήθεια να εκνευρίζουν κάποιους. Να εκνευρίζουν τους γηγενείς, οι οποίοι έχουν μια συγκεκριμένη αισθητική και με το δίκιο τους θέλουν να βλέπουν στον χώρο τους τη "βιτρίνα" της αρεσκείας τους, γιατί, εκτός των άλλων, θεωρούν ότι κρίνονται και από τους ξένους οι οποίοι τους επισκέπτονται. Όποιος απειλεί αυτήν τη "βιτρίνα", τους εκνευρίζει.
Δεν είναι θέμα ρατσισμού. Είναι κάτι που συνδέεται με την έννοια του "ξένου", όποιος και να είναι αυτός, όποια κι αν είναι η καταγωγή του. Δεν έχει σχέση δηλαδή με το αν είναι αλλοδαπός ή ομοεθνής. Έχει σχέση με την έννοια "ξένος" και τη διαφορετική από την κυρίαρχη "ιδιοσυχνότητα". Ξένος είναι και ο φυσικός σου αδερφός, όταν έρχεται στο σπίτι σου. Πενήντα χρόνια μπορεί να κάθεται ένας άνθρωπος σε μια πόλη και να εξακολουθεί να είναι "χωριάτης" για τους γείτονές του. Να εξακολουθεί να τους ενοχλεί με την αισθητική του και τις συνήθειές του. Να τους κάνει να θέλουν να τον "κρύψουν", κάθε φορά που επισκέπτεται τη γειτονιά κάποιος επίσης ξένος.
Όλοι αυτοί που ενοχλούνται έχουν δίκιο. Αυτός ο οποίος πρέπει να περιορίσει την "ιδιοσυχνότητά" του είναι ο ξένος. Αυτός ενοχλεί, όταν δεν "συντονίζεται" με τους γηγενείς. Γιατί ενοχλεί; Γιατί απλούστατα απειλεί με καταστροφή αυτά τα οποία πληρώνουν οι γηγενείς. Δεν μπορεί για παράδειγμα μια ομάδα ατόμων να πληρώνει ολόκληρες περιουσίες σε δημοτικά τέλη και εσύ να κάνεις ό,τι έκανες στο χωριό σου. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν χρήματα για όμορφα πάρκα και πολυτελή πεζοδρόμια κι εσύ να πηγαίνεις και να βάζεις τη μπουγάδα σου στους κοινόχρηστους χώρους.
Δεν μπορείς δηλαδή να φέρεσαι όπως φερόσουν στο χωριό σου. Όταν είσαι ξένος και έχεις αυτογνωσία, φέρεσαι όπως φέρονται αυτοί, που το χωριό στο οποίο κατοικείς τους ανήκει και μόνοι τους έχουν αποφασίσει περί του "ωραίου". Τους παρακολουθείς και τους μιμείσαι σ' ό,τι αφορά τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Αν το "ωραίο" τους δεν σ αρέσει, εσύ φεύγεις και δεν τους ψυχαναγκάζεις ν' αλλάζουν τις συνήθειές τους. Δεν μπορείς στο όνομα της ελευθερίας να "ταλαιπωρείς" τον κόσμο με τις επιλογές σου. Δεν μπορείς να τους φέρνεις στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, επειδή είσαι βλάκας.
Γιατί χρησιμοποιούμε αυτήν την σκληρή έννοια; Γιατί "πλησιάζουμε" προς τους δικούς μας ανθρώπους. Όσο πιο δικός μας άνθρωπος είναι ο ξένος, τόσο πιο μεγάλες οι απαιτήσεις μας από αυτόν. Ο αλλοδαπός δεν μας γνωρίζει και δεν έχουμε απαιτήσεις απ' αυτόν. Στη χειρότερη περίπτωση θα του χρεώσουμε άγνοια και θα του κάνουμε μια ευγενική σύσταση. Όταν ο αδερφός μας είναι ο ξένος που δεν μας σέβεται, είναι βλάκας και είναι για κλωτσιές. Είναι βλάκας για κλωτσιές, γιατί μας γνωρίζει και με τη στάση του όχι απλά δεν μας σέβεται αλλά επιχειρεί να προσβάλει την επιλογή μας. Αν θέλεις να περιφέρεσαι γυμνός στο σπίτι όταν ξυπνάς, φροντίζεις να κοιμάσαι σπίτι σου. Κανένας δεν έχει λόγο να σε ανέχεται και κανένας δεν έχει ανάγκη την "άποψή" σου. Απλά είναι τα πράγματα. Όταν γνωρίζεις πώς σκέφτεται ο αδερφός σου, κάνεις μέσα στο σπίτι του αυτό που θέλει αυτός. Υπακούς στο οικογενειακό "σύνταγμα" αυτού που σε φιλοξενεί. Πρώτα ευθυγραμμίζεσαι με αυτό και, αν το φέρει η κουβέντα, μπορείς να πεις τι σ αρέσει και τι όχι.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται γιατί κάναμε όλη αυτήν την "πορεία" προς τους δικούς μας "ξένους". Γιατί πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι μερικά πράγματα είναι πολύ βασικά και δεν έχουν σχέση με τον ρατσισμό, όπως θέλουν να μας "πείσουν" οι "ευαίσθητοι". Ο σεβασμός στη δική του αισθητική είναι δίκαιη απαίτηση αυτού που σε φιλοξενεί. Στην περίπτωση αυτήν δεν μιλάμε για ελευθερία και δικαιώματα. Μιλάμε για σεβασμό αυτού, που στον χώρο του έχει πληρώσει το δικαίωμα της προσωπικής του επιλογής. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα κάποιας ειδικής καταγωγής, για να εκδηλωθεί το φαινόμενο της ενόχλησης. Αν ήταν θέμα ρατσισμού, θα μιλούσαμε για παρανοϊκούς που, όχι μόνον τους ξένους, αλλά ακόμα και τη μάνα που τους γέννησε τη θεωρούν "κατώτερη".
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για γενικό εκνευρισμό, εξαιτίας και μόνον της μόνιμης παρουσίας των ξένων μεταναστών μέσα σε μια χώρα. Μπορεί να εκτιμάς τον μετανάστη και να συμπάσχεις μαζί του για τα προβλήματά του. Μπορεί αυτός να είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Μπορεί να του αναγνωρίζεις ότι στα πάντα είναι καλός ως άνθρωπος, αλλά δεν παύει να μην είναι ο δικός σου άνθρωπος. Ο άνθρωπος, που γνωρίζεις και δεν θα σε αιφνιδιάσει με τη συμπεριφορά του. Που δεν θα απειλήσει την "ιδιοσυχνότητά" σου. Ο άνθρωπος, που δίνει ποιότητα και γαλήνη στη ζωή σου, όχι επειδή είναι "ανώτερος" από τον ξένο, αλλά επειδή είναι "συντονισμένος" μ' εσένα. Ο άνθρωπος, που δεν θα σε αναγκάσει ν' αλλάξεις τη συμπεριφορά σου. Ο άνθρωπος, που τον αφήνεις να φλερτάρει με την αδερφή σου, γιατί κι αυτός κάνει το ίδιο. Ο άνθρωπος, που τον περιμένεις στο παράθυρο για να τον δεις και να τον πειράξεις για την ομάδα του, για να γελάσετε μαζί.
Όλα αυτά τα μικρά κι ασήμαντα συνθέτουν την "ιδιοσυχνότητα" της κοινωνίας, που, όταν είναι κυρίαρχη, την κάνει ευτυχισμένη. Όλα αυτά είναι που κάνουν το "σπίτι" τού κάθε λαού ασφαλές, ζεστό και φιλόξενο για τον ίδιο. Δεν θέλουν οι λαοί να κατοικούν σε χώρους που δεν λειτουργούν με βάση την "ιδιοσυχνότητά" τους, με την ίδια λογική που δεν θέλει ο άνθρωπος να κατοικεί σε δημόσιους χώρους. Κανένας άνθρωπος, για παράδειγμα, δεν αισθάνεται άνετα σε έναν τέτοιο χώρο, γιατί πρέπει να εγκαταλείψει την "ιδιοσυχνότητά" του. Γιατί πρέπει να φέρεται όχι όπως του αρέσει, αλλά όπως το απαιτεί ο γενικός μέσος όρος. Γιατί πρέπει να φέρεται όχι με στόχο να ευχαριστιέται ο ίδιος, αλλά να μην ενοχλεί τους άλλους. Γιατί φέρεται όπως απαιτεί ο σεβασμός στην "ιδιοσυχνότητα" ξένων προς αυτόν ανθρώπων.
Οι δήθεν σύγχρονες πολυφυλετικές και πολυεθνικές κοινωνίες γι' αυτόν τον λόγο είναι αντιπαθείς και προκαλούν φόβο κι ανασφάλεια στους ανθρώπους που είναι ή πρόκειται να γίνουν μέλη τους. Είναι "δημόσιες" κοινωνίες και όχι "ιδιωτικές". Είναι "δημόσιες", γιατί είναι υποχρεωμένες για να λειτουργήσουν χωρίς προβλήματα να εφεύρουν το "politically correct", που σέβεται τις "ιδιοσυχνότητες" των πάντων. Είναι "δημόσιες", γιατί είναι υποχρεωμένες να εφεύρουν τις συμπεριφορές που θα προστατεύουν τους πάντες με γνώμονα τις αντικειμενικές τους ανάγκες και όχι τις ψυχικές. Είναι κοινωνίες φτιαγμένες για "συγκάτοικους" και όχι για "οικογένειες".
Είναι τόσο μεγάλες οι ανάγκες τους, που αναγκαστικά περιορίζουν τόσο πολύ την ατομική "ιδιοσυχνότητα", που στο τέλος μιλάμε για "μη συχνότητα". Αυτό είναι απόλυτα λογικό. Όταν εκ των δεδομένων δεν αρέσει σε όλους τους συγκάτοικους η ίδια μουσική και ταυτόχρονα δεν είναι δυνατόν όλοι ν' ακούνε ό,τι τους αρέσει, επιλέγεται η "μη μουσική". Επιλέγεται ένα υποκατάστατο, που δεν είναι επιλογή κανενός. Επιλέγεται τελικά όχι αυτό που ευχαριστεί αλλά αυτό το οποίο δεν ενοχλεί. Επιλέγεται όχι αυτό το οποίο ευχαριστεί τη μειοψηφία των γηγενών, αλλά αυτό που δεν ενοχλεί την πλειοψηφία των ξένων.
Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται και το λάθος που συνήθως κάνουν οι "ευαίσθητοι" κοσμοπολίτες, όταν κρίνουν μια κοινωνία πολυπολιτισμική ή πολυεθνική και άρα "άτονη". Την κρίνουν ευνοϊκά και τη βλέπουν θετικά, γιατί την βλέπουν ως ξένοι. Ως ξένοι, που πηγαίνουν εκεί για να διασκεδάσουν ή να τα "κονομήσουν". Ως ξένοι, που έχουν ανάγκη από ασφάλεια, για να κάνουν τα όσα θέλουν να κάνουν. Ως ξένοι, που πηγαίνουν εκεί για να επωφεληθούν και φυσικό είναι να φοβούνται για τις αντιδράσεις που πιθανόν προκαλέσουν με τις πράξεις τους.
Ως ξένοι -και άρα αισθανόμενοι ανασφάλεια- βλέπουν σαν κάτι θετικό την "ατονία" της κοινωνίας "ξενοδοχειακού" τύπου. Βλέπουν την ανοχή της και αυτό τους βολεύει, γιατί τους κάνει και αισθάνονται ασφαλείς και να ζουν με "χαλαρότητα". Ως ξένοι -και τις περισσότερες φορές ως κάτοικοι εθνικών "σπιτιών"- αιφνιδιάζονται θετικά, όταν είναι προετοιμασμένοι ν' αντιμετωπίσουν ένα κρύο εθνικό "σπίτι" και βρίσκουν ένα χλιαρό "ξενοδοχείο".
Τους συμφέρει περισσότερο ως πλούσιους περιηγητές ή ως φτωχούς μετανάστες να φιλοξενούνται σε ουδέτερα διεθνή "ξενοδοχεία", παρά σε ιδιόμορφα εθνικά "σπίτια". Τους βολεύει, γιατί καί οι δύο -ο καθένας με τον δικό του τρόπο= πηγαίνουν εκεί για να επωφεληθούν εις βάρος των γηγενών. Τους βολεύει ν' αντιμετωπίζουν έναν πληθυσμό γηγενών εκπαιδευμένο να "συγκατοικεί" με ξένους, παρά έναν πληθυσμό γηγενών, που έχει μάθει να κατοικεί σε ένα "σπίτι" με τα όμοια αδέρφια του. Έναν πληθυσμό δηλαδή, που βρίσκεται σε κατάσταση "συναγερμού", όταν θίγονται τα συμφέροντά του ή όταν υπάρχουν παρεμβολές στην "ιδιοσυχνότητά" του. Έναν πληθυσμό, που θέλει να σκοτώσει τους ξένους οι οποίοι με τον πλούτο τους απειλούν το εθιμικό τους δίκαιο ή τους ξένους που με τη φτώχεια τους απειλούν τον δικό τους πλούτο.
Τους συμφέρει περισσότερο ως πλούσιους περιηγητές ή ως φτωχούς μετανάστες να φιλοξενούνται σε ουδέτερα διεθνή "ξενοδοχεία", παρά σε ιδιόμορφα εθνικά "σπίτια". Τους βολεύει, γιατί καί οι δύο -ο καθένας με τον δικό του τρόπο= πηγαίνουν εκεί για να επωφεληθούν εις βάρος των γηγενών. Τους βολεύει ν' αντιμετωπίζουν έναν πληθυσμό γηγενών εκπαιδευμένο να "συγκατοικεί" με ξένους, παρά έναν πληθυσμό γηγενών, που έχει μάθει να κατοικεί σε ένα "σπίτι" με τα όμοια αδέρφια του. Έναν πληθυσμό δηλαδή, που βρίσκεται σε κατάσταση "συναγερμού", όταν θίγονται τα συμφέροντά του ή όταν υπάρχουν παρεμβολές στην "ιδιοσυχνότητά" του. Έναν πληθυσμό, που θέλει να σκοτώσει τους ξένους οι οποίοι με τον πλούτο τους απειλούν το εθιμικό τους δίκαιο ή τους ξένους που με τη φτώχεια τους απειλούν τον δικό τους πλούτο.
Πηγαίνουν οι "ευαίσθητοι" στη Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο, για παράδειγμα, κι επωφελούνται από την "ξενοδοχειακή" τους χλιαρότητα. Επωφελούνται, που οι γηγενείς τους ανέχονται με όλες τους τις ιδιαιτερότητες. Που κάνουν εκεί αυτά τα οποία δεν τους ανέχονται ούτε τα ίδια τους τ αδέρφια να κάνουν στο "σπίτι" τους. Αυτά, που οι ίδιοι δεν ανέχονται να κάνουν οι ξένοι μέσα στο "σπίτι" τους. Πηγαίνει ο πλούσιος Σαουδάραβας στη Νέα Υόρκη και "σέρνει" πίσω του τρεις-τρεις τις Αμερικανίδες πόρνες και κανένας δεν αντιδρά. Όλα του φαίνονται λογικά. Δεν κάνει κανένα έγκλημα, εφόσον είναι "πολιτισμένος". Πληρώνει κι απολαμβάνει αυτά τα οποία του προσφέρουν οι πόρνες με τη θέλησή τους. Ο ίδιος όμως άνθρωπος που στην ξένη πατρίδα κάνει τον "κοσμοπολίτη" αν έβλεπε κάποιον ξένο να κάνει στην πατρίδα του το ίδιο με συμπατριώτισσές του, θα ήθελε να τον λιθοβολήσει.
Αυτό είναι το κέρδος των "ευαίσθητων" στις κοινωνίες αυτές και γι αυτό τις "επαινούν". Κάνουν ό,τι θέλουν στο όνομα του "πολιτισμού" και της ανοχής. Δίνουν σάρκα και οστά στα πιο κρυφά τους "όνειρα". Δίνουν αξία στα χρήματά τους για πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να σχετίζονται με το χρήμα. Επωφελείται δηλαδή από τον γηγενή, ο οποίος εκπαιδεύεται να μην αντιδρά ό,τι κι αν "βλέπει". Που ανέχεται να του παίρνουν τις γυναίκες και πηγαίνει χωρίς αντιδράσεις στη δουλειά την ίδια ώρα που οι πλούσιοι ξένοι διασκεδάζουν με την αδερφή του ή με αυτήν που είναι ερωτευμένος.
Γι αυτόν τον λόγο οι "ευαίσθητοι", που συνήθως όλα τα ξέρουν και όλα τα ερμηνεύουν, δεν μας εξηγούν τα παράλληλα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν τις "πολιτισμένες" αυτές κοινωνίες. Δεν μας εξηγούν, για παράδειγμα, γιατί σε πόλεις με αυτού του είδους τις κοινωνίες υπάρχουν συγκεντρωμένα πορνεία σε μέγεθος μεγαλούπολης. Δεν μας το εξηγούν, γιατί απλούστατα και οι ίδιοι είναι πελάτες των πορνείων αυτών. Μόλις και οι ίδιοι καταφτάσουν στις "αγαπημένες" τους πόλεις, το πρώτο πράγμα που θα κάνουν είναι να μάθουν τα "ροζ" τηλέφωνά τους.
Πώς εξηγείται το φαινόμενο αυτό; Με την απλή λογική. Ποτέ τα "ξενοδοχεία" δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα, όταν κάποιοι από τους "συγκάτοικούς" τους εκπορνεύονται. Πάντα στα λόμπι των ξενοδοχείων υπάρχουν πόρνες. Πόρνες, που εξυπηρετούν τους "συγκάτοικους" και είναι εργαζόμενες των ξενοδοχείων, όπως είναι οι θαλαμηπόλοι, οι ρεσεψιονίστες κλπ.. Κανένας δεν ενοχλεί κανέναν, γιατί όλοι είναι ξένοι μεταξύ τους. Όμως, στα εθνικά "σπίτια" αυτό δεν μπορεί να ισχύει. Γιατί; Γιατί απλούστατα μέσα σ αυτά όλοι είναι συγγενείς μεταξύ τους. Η πόρνη εκεί θα είναι ή η αδερφή σου ή η γυναίκα σου κι αυτός που θα περνάει καλά μ αυτές θα είναι ξένος.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για πονηριά και υποκρισία των "ευαίσθητων" και "πολιτισμένων". Αν θέλει κάποιος να δει πού βρίσκονται και πού κατοικούν οι επαγγελματίες "πολιτισμένοι", ας ψάξει να βρει τα "ίχνη" τους, ακολουθώντας τα πορνεία. Όπου υπάρχουν τα μεγαλύτερα πορνεία, εκεί υπάρχει ο "πολιτισμός". Εκεί υπάρχουν οι πιο ανεκτικοί και "παινεμένοι" γηγενείς. Εκεί μεταμορφώνονται μέσα σε μια στιγμή αγράμματοι φτωχοί και πραγματικά βάρβαροι ξένοι σε "κοσμοπολίτες" μετανάστες. Εκεί λατρεύουν να κάνουν τουρισμό οι πλούσιοι του "κοσμοπολιτισμού".
Όλα αυτά λοιπόν είναι εκ του πονηρού. Γιατί; Γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι πονηροί και θέλουν να βολεύονται εις βάρος των άλλων. Όλοι είναι της λογικής "τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας". Όλοι θέλουν ν απολαμβάνουν τον "κοσμοπολιτισμό" εις βάρος των άλλων. Δεν θέλουν να τον "πληρώνουν" μόνον όταν είναι εις βάρος των δικών τους συμφερόντων. Αλλιώς θέλουν να λειτουργεί το σπίτι τους και αλλιώς το σπίτι του γείτονα.
Όλοι μας, για παράδειγμα, θέλουμε το σπίτι μας να υπηρετεί τα συμφέροντά μας και να είναι του "γούστου" μας. Θέλουμε να το εκμεταλλευόμαστε μόνοι μας. Θέλουμε τη μάνα μας αξιοπρεπή και την αδερφή μας σοβαρή και ηθική. Όλα αυτά όμως δεν τα θέλουμε για το σπίτι του γείτονα. Θα παινέψουμε εκ του πονηρού τον "κοσμοπολίτη" γείτονά μας. Γιατί; Γιατί μας συμφέρει να διατηρεί το "σπίτι" του ξέφραγο "αμπέλι". Μας συμφέρει, γιατί επωφελούμαστε όταν τον επισκεπτόμαστε. Ανοίγουμε το ψυγείο του και τρώμε ό,τι θέλουμε, χωρίς να μας λέει κανένας τίποτε. Βλέπουμε στην τηλεόρασή του όποτε θέλουμε ό,τι θέλουμε, χωρίς να μας λέει κανένας τίποτε. Κοιμόμαστε με τη γυναίκα του ή την κόρη του, χωρίς και πάλι να μας πει κανένας τίποτε. Γιατί να μην τον παινέψουμε; Για ν αρχίσει να πονηρεύεται και ν αλλάξει τακτική; Για ν αρχίσει να θυμώνει και να υπάρχει πιθανότητα να μας πλακώσει στις "κλωτσιές";
Το θέμα όμως είναι ότι οι κοινωνίες αυτές, εξαιτίας των αναγκών τους, λειτουργούν μόνιμα "άτονες" και αυτό ισχύει για όλους. Είναι για όλους χλιαρές σαν "ξενοδοχεία", αλλά ποτέ δεν είναι ζεστές σαν "σπίτι" γι αυτούς που τις κατοικούν μόνιμα. Ως ξένος, είτε πας σ αυτές για πρώτη φορά είτε για χιλιοστή, αισθάνεσαι ακριβώς τα ίδια πράγματα. Αυτά τα οποία κάνεις την πρώτη φορά επειδή φοβάσαι, τα κάνεις υποχρεωτικά και τη χιλιοστή, επειδή σου επιβάλλονται. Αντιμετωπίζεις ευγενική συμπεριφορά στο ξενοδοχείο, αλλά ποτέ αυτή η συμπεριφορά δεν μετατρέπεται σε πραγματική φιλία. Είναι ευγενική συμπεριφορά, που στηρίζεται στο συμφέρον. Υπάρχει ευγενική συμπεριφορά για όσο διάστημα "πληρώνεις" τα όσα απολαμβάνεις.
Όμως, όταν είσαι γηγενής, αυτό είναι κάτι το τρομερό. Γιατί; Γιατί ποτέ δεν θα νιώσεις το δωρεάν της ιδιοκτησίας. Γιατί ποτέ δεν αισθάνεσαι όπως αισθάνεται κάποιος στο σπίτι του. Γιατί ποτέ δεν θα το ευχαριστηθείς, εφόσον δεν μπορείς να το "ρυθμίσεις" στην "ιδιοσυχνότητά" σου. Πάντα θα είσαι δυστυχής, γιατί πάντα θα είσαι ενοχλημένος με τη λειτουργία του, είτε το παραδέχεσαι είτε όχι. Όταν σου αρέσει ν ακούς στο σπίτι σου λαϊκά ή Ροκ στη διαπασών, ενοχλείσαι, όταν η εξουσία για λόγους κοινωνικής ειρήνης επιλέγει ν ακούγεται κλασική μουσική σε χαμηλή ένταση.
Αισθάνεσαι επί μονίμου βάσεως ότι δεν κατοικείς στο σπίτι σου, αλλά σε ένα ξενοδοχείο. Γεννιέσαι και ζεις σε ένα "σπίτι", που σε υποχρεώνει να φέρεσαι σαν ξένος. Που δεν ανέχεται τις ιδιομορφίες σου, γιατί μπορεί να ενοχλεί τους ξένους "συγκάτοικους". Για όλους αυτούς τους λόγους στα εθνικά "σπίτια" ενοχλούνται οι γηγενείς, όταν ξαφνικά αρχίσουν να αισθάνονται ότι πρέπει ν αλλάξουν τη ζωή τους, για να μην έρχονται σε σύγκρουση με τους λαθρομετανάστες. Αρνούνται να δεχθούν ότι στα καλά καθούμενα πρέπει ν ανεχθούν "συγκάτοικους". Για όλους αυτούς τους λόγους όλοι εκείνοι, που δεν έχουν κανένα κέρδος από τους ξένους, αντιδρούν στη λαθρομετανάστευση.
Αν τώρα αυτή η γενικότερη δυσφορία γίνει πραγματική ενόχληση, τα πράγματα εύκολα ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο. Αν οι συμπεριφορές των μεταναστών άπτονται του ποινικού δικαίου ή απειλούν άμεσα το εθιμικό δίκαιο κλπ., εύκολα η δυσφορία αυτή γίνεται μίσος. Αυτό δεν είναι δύσκολο να συμβεί και συμβαίνει σχεδόν πάντα. Γιατί; Γιατί οι μετανάστες δεν είναι όλοι "άγγελοι". Όπως υπάρχουν μεταξύ των αδερφών μας καραγκιόζηδες, απατεώνες ή κακοποιοί, έτσι υπάρχουν τέτοιοι κι ανάμεσα στους μετανάστες.
Επειδή οι μετανάστες είναι άνθρωποι και ως τέτοιοι είναι πονηροί, είναι συχνό φαινόμενο να δημιουργούν προβλήματα, που ενισχύουν τον γενικότερο εκνευρισμό. Είναι συχνό φαινόμενο να φέρονται πονηρά, όταν πρέπει να προστατεύσουν ή να επεκτείνουν τα συμφέροντά τους. Είναι συχνό το φαινόμενο, όχι επειδή είναι μετανάστες και άρα "κατώτεροι", αλλά επειδή είναι άνθρωποι. Είναι άνθρωποι και άρα μπορούν να σκέφτονται πονηρά.
Τι σημαίνει πονηρά στην περίπτωσή μας; Να εκμεταλλεύονται τη διαφορά των "ιδιοσυχνοτήτων", για να υπηρετούν τα συμφέροντά τους εις βάρος των γηγενών. Όταν υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, να το κάνουν με τον άγριο τρόπο που προβλέπει η "ιδιοσυχνότητά" τους και, όταν απειλούν τα συμφέροντα των άλλων, να εκμεταλλεύονται τη χαλαρότητα της "ιδιοσυχνότητας" των γηγενών. Τέτοιου είδους "ειδική" συμπεριφορά είναι να παριστάνεις τον ελεύθερο κι ωραίο εραστή με το δικαίωμα του πολιτισμένου και την ίδια ώρα να θέλεις να προστατεύσεις την "τιμή" της αδερφής σου με το μαχαίρι. Να ωρύεσαι για τον ρατσισμό, όταν επεκτείνεις τα συμφέροντά σου, αλλά να είσαι ρατσιστής, που πρέπει να προστατεύσεις ακόμα και με τη βία την "κληρονομιά" σου, όταν θεωρείς ότι απειλούνται τα συμφέροντά σου.
Αυτή η διπλή συμπεριφορά των μεταναστών είναι σχετικά συχνό φαινόμενο, γιατί αυτό είναι κάτι που συνήθως τους συμφέρει. Συμβαίνει συχνά ένας μετανάστης, που προέρχεται από μια σκληρή κοινωνία, να εκμεταλλεύεται τη χαλαρότητα της κοινωνίας που τον φιλοξενεί. Να κάνει σ' αυτήν ό,τι δεν θα έκανε ποτέ στην πατρίδα του. Στην πατρίδα του, για παράδειγμα, αν ήταν άνεργος, δεν θα έπιανε ποτέ έναν εργοδότη, για να του κάνει μια αντιπρόταση εις βάρος κάποιου εργάτη του. Δεν θα το έκανε, γιατί θα φοβόταν ότι, αν το μάθαινε το θύμα του, θα τον περίμενε στον δρόμο για να τον σφάξει.
Όμως, αυτό το οποίο δεν θα τολμούσε να το κάνει στην πατρίδα του, το τολμάει στις νέες συνθήκες εις βάρος του γηγενή. Το τολμάει, γιατί, γνωρίζοντας την "ιδιοσυχνότητά" του, δεν φοβάται την αντίδρασή του. Όταν γνωρίζει ότι ο γηγενής δεν θα του κάνει τίποτε και το πολύ-πολύ να του φωνάξει, εύκολα μπορεί να επιχειρήσει να τον αδικήσει. Αν το κέρδος της εξεύρεσης μιας θέσης εργασίας έχει το κόστος ενός καυγά, δεν διστάζει να το πληρώσει.
Αν τώρα αυτήν τη μεμονωμένη συμπεριφορά των λίγων πονηρών μεταναστών την αντιληφθεί η κοινωνία, εύκολα αρχίζει κι ανεβάζει "πυρετό". Έναν "πυρετό", που από ένα σημείο και πέρα "αυτοτροφοδοτείται" από τα φαινόμενα. Έναν "πυρετό", που έχει ανοδικές τάσεις και όχι το αντίθετο. Πως "αυτοτροφοδοτείται" το φαινόμενο αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Αντιδρά η κοινωνία στην παρουσία των ξένων, γιατί αισθάνεται ανασφαλής και αυτή η ενόχληση πολλαπλασιάζεται από τις συμπεριφορές εκείνων που καλούνται να διασφαλίσουν την ασφάλεια αυτήν.
Η αστυνομία, για παράδειγμα, μέσα σε κάθε χώρο είναι απόλυτα "συντονισμένη" με την "ιδιοσυχνότητα" εκείνων που προστατεύει και αυτών που αστυνομεύει. Η αστυνομία όμως δεν είναι ένα άψυχο όργανο. Στελεχώνεται από άτομα τα οποία αντλεί μέσα από την ίδια την κοινωνία που αστυνομεύει. Η συμπεριφορά της αντανακλά τη συμπεριφορά των στελεχών της. Μια κοινωνία πολιτισμένη και ευγενική έχει μια πολιτισμένη και ευγενική αστυνομία. Αντίθετα μια κοινωνία σκληρή και βίαιη έχει κι αυτή την αντίστοιχη αστυνομία.
Όταν μέσα στην ίδια κοινωνία καλούνται να συνυπάρξουν άνθρωποι διαφορετικής παιδείας και νοοτροπίας, είναι θέμα χρόνου τα προβλήματα. Η αστυνομία, αντιμέτωπη με το άγνωστο και το απρόβλεπτο, θ αναγκαστεί ν αλλάξει συμπεριφορά. Μια φορά να "πληρώσει" τη χαλαρότητά της και την ευγένειά της, θα την κάνει να επανεξετάσει τη θέση της. Αυτό όμως επιβαρύνει την όλη κατάσταση, γιατί η συμπεριφορά της ενοχλεί την κοινωνία.
Η ανασφαλής κοινωνία θ αρχίσει να αισθάνεται ακόμα πιο ανασφαλής, όταν θα αντιμετωπίζεται από την αστυνομία της ως ξένη. Οι γηγενείς ξαφνικά θα αισθάνονται ότι δεν "ελέγχουν" ένα όργανο όπως η αστυνομία. Θα αισθάνονται ότι αυτό το όργανο υπηρετεί καθαρά τα συμφέροντα εκείνων που ασκούν την εξουσία και ευνοούν τους ξένους. Όταν ένας έλεγχος ρουτίνας αρχίζει και παίρνει τη μορφή πολεμικής πράξης, αρχίζει ο φόβος. Αυτός ο φόβος, τόσο των πολιτών όσο και των στελεχών της αστυνομίας, είναι που δίνει αυξητικές τάσεις στον "πυρετό".
Το παράδοξο στην περίπτωση αυτήν είναι το εξής. Τον ξενοφοβικό και πολλές φορές ρατσιστικό "πυρετό" τον ανεβάζουν και μάλιστα απότομα οι μορφωμένες και πολιτισμένες κοινωνίες και όχι οι αγράμματες βάρβαρες κοινωνίες, που είναι υπέρ του δέοντος σκληρές. Γιατί; Γιατί οι πολιτισμένες κοινωνίες "νοσούν". Οι βάρβαρες κοινωνίες δεν "νοσούν". Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση σε τέτοιου είδους κοινωνίες ν' αναπτυχθεί ρατσισμός εξαιτίας των ξένων και των συμφερόντων τους. Αυτές οι κοινωνίες οι οποίες αδικούν με τον πιο σκληρό και βίαιο τρόπο τους δικούς τους ανθρώπους, δεν κινδυνεύουν από τους ξένους. Οι ξένοι στις κοινωνίες αυτές ούτε καν επιβιώνουν. Οι ξένοι μέσα στις κοινωνίες αυτές δεν επηρεάζουν καθόλου τη λειτουργία τους.
Αντίθετα με αυτές, οι πολιτισμένες κοινωνίες πραγματικά "νοσούν". Αυτό είναι απόλυτα λογικό αν σκεφτεί κάποιος την "πεμπτουσία" αυτού που ονομάζουμε "πολιτισμό". Ο πολιτισμός "αμβλύνει" τα ένστικτα των ανθρώπων. Τους κάνει ανεκτικούς, διαλλακτικούς και ειρηνόφιλους. Όταν όμως κάποιος βάρβαρος μπει ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους, αντιλαμβάνεται τη δική του συμπεριφορά σαν ένα κεφάλαιο που μπορεί να γίνει αποδοτικό. Επειδή αυτό γίνεται σχεδόν πάντα, ευνόητο είναι ότι αρχίζει κι αναπτύσσεται η "νόσος", εφόσον αδικείται η τοπική κοινωνία. Είναι μια κατάσταση όμοια με την κατάσταση όπου ένας πολιτισμένος άνθρωπος εκπαιδεύει τα παιδιά του να είναι ελεήμονες και την ίδια ώρα ο γείτονας, επειδή τον έχει αντιληφθεί, εκπαιδεύει τα δικά του παιδιά να γίνονται ζητιάνοι. Είναι θέμα χρόνου τα παιδιά του δεύτερου να "φορτωθούν" στα παιδιά του πρώτου.
Κάτι ανάλογο γίνεται και στην κοινωνία, όταν συνυπάρχουν μέσα της άνθρωποι με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αυτοί οι οποίοι θα "χάσουν" είναι πάντα οι πολιτισμένοι. Δεν χρειάζεται να τους αδικούν με τις συμπεριφορές τους όλοι οι μετανάστες μαζί. Λίγοι να το κάνουν, αρχίζει κι εμφανίζεται η "νόσος". Όταν η "νόσος" γίνει μια γενική κατάσταση, αρχίζει κι εμφανίζεται ο "πυρετός". Η κατάσταση συνήθως γενικεύεται όταν υπάρχει μεγάλη οικονομική χρήση. Όταν ο καθένας, πάνω στην αγωνία του να επιβιώσει, θα χρησιμοποιήσει το οποιοδήποτε χαρακτηριστικό προκειμένου να το πετύχει. Πολλοί μετανάστες για να επιβιώσουν θα "θυμηθούν" τη βαρβαρότητά τους και πολλοί γηγενείς για τον ίδιο λόγο θα "θυμηθούν" ότι οι μετανάστες είναι ξένοι. Αυτή η γενική αγωνία για την επιβίωση γεννά τον "πυρετό".
Αυτόν τον "πυρετό" θα εκμεταλλευτούν στη συνέχεια οι πάντα υπάρχοντες μέσα στον χριστιανισμό ρατσιστές, για να ενισχύσουν τον φόβο και τον εκνευρισμό της κοινωνίας. Αυτοί θ αρχίσουν τις ηλιθιότητες περί "ανώτερων" που είναι πολιτισμένοι και "κατώτερων", που είναι βάρβαροι. Αυτό είναι λάθος. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να είναι εκ γενετής ανώτεροι και κάποιοι άλλοι που να είναι το αντίθετο. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι κι απλά εκπαιδεύονται για να είναι πολιτισμένοι ή βάρβαροι. Κάποιοι επενδύουν στον πολιτισμό, για να ζήσουν μια καλή ζωή και κάποιοι άλλοι επενδύουν στη βαρβαρότητα. Απλά είναι τα πράγματα. Το θέμα όμως είναι ότι αυτές οι ηλιθιότητες θα δώσουν στη συνέχεια τη "λαβή" στους "ευαίσθητους" να πουν κι αυτοί τις δικές τους, για να "πουλήσουν" την ανθρωπιστική "πραμάτεια" τους. Γιατί; Γιατί, αν δεν υπήρχαν οι ρατσιστές με τις ηλιθιότητές τους, δεν θα έβρισκαν χώρο οι ηλιθιότητες των "ευαίσθητων".
Γιατί τις λέμε ηλιθιότητες; Γιατί τα όσα λένε είναι πάντα εκτός θέματος. Γιατί δεν τίθεται θέμα "ανώτερων" και "κατώτερων". Τίθεται θέμα ιδιοκτησίας και κατ επέκτασιν το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζήσει όπως θέλει μέσα στο σπίτι του. Τι λένε όλοι αυτοί οι "ευαίσθητοι"; Αυτά που τα γνωρίζουν και τ' αποδέχονται όλοι, πλην όμως δεν έχουν σχέση με το όλο πρόβλημα. Αυτοί θα βγουν και θα πουν ότι ο φόβος ή η δυσφορία εξαιτίας των μεταναστών είναι αναίτια κι αδικαιολόγητη. Αυτοί θα προσπαθήσουν να πείσουν τους πάντες ότι η εγκληματικότητα ή η διαφορετική καταγωγή των μεταναστών δεν πρέπει να γίνει το αίτιο που θα τους διαχωρίζει από τους γηγενείς. Για να το αποδείξουν μάλιστα, θα φέρουν ως παράδειγμα κακών συμπολιτών τους ομοεθνείς μας εγκληματίες ή ως παράδειγμα επιθυμητών ξένων τους τουρίστες.
Αυτοί θα μας πουν ότι δεν είναι δυνατόν να κρίνουμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά ίδιες καταστάσεις. Γιατί να διαμαρτυρόμαστε για την εγκληματικότητα των μεταναστών, όταν η εγκληματικότητα των ομοεθνών μας είναι μεγαλύτερη; Γιατί να διαμαρτυρόμαστε για την παρουσία ξένων στην πατρίδα μας, τη στιγμή που τους τουρίστες τους παρακαλάμε να έρθουν να μας επισκεφθούν; Μήπως είμαστε ρατσιστές; Μήπως κάνουμε τα στραβά "μάτια" στους "ανώτερους" τουρίστες, επειδή είναι πλούσιοι και κατηγορούμε τους "κατώτερους" μετανάστες, επειδή είναι φτωχοί; Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για ηλιθιότητες. Τα επιχειρήματά τους είναι εκτός θέματος.
Κανένας δεν διαφωνεί μαζί τους. Όλα όσα λένε είναι σωστά. Οι μετανάστες μπορεί να είναι χίλιες φορές καλύτεροι άνθρωποι από τους γηγενείς και οι "ευαίσθητοι" να μπορούν να το αποδείξουν με χίλιους τρόπους. Ο γηγενής, αν πάει στην πατρίδα τους, μπορεί να είναι χίλιες φορές χειρότερος απ' αυτούς ως μετανάστης. Το θέμα είναι ότι δεν ενδιαφέρουν κανέναν όλα αυτά που λένε, γιατί απλούστατα δεν έχουν καμία σχέση με το όλο πρόβλημα. Για τους ίδιους λόγους, που όλοι αυτοί είναι ανήσυχοι, όταν ένας άγνωστος ξένος βρίσκεται ανάμεσα στα παιδιά τους, έτσι δεν θέλει και ο άλλος να έχει γείτονά του έναν άγνωστο ξένο.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτοί οι οποίοι κάνουν τα αντιρατσιστικά τους κηρύγματα είναι αυτοί που αλλάζουν σπίτια, όταν "υποβαθμίζεται" η περιοχή τους, εξαιτίας ομοεθνών τους φτωχών. Αυτοί, που αλλάζουν σπίτια, για να μην κατοικούν δίπλα σε "χωριάτες".
Το πρόβλημά τους είναι ότι, όταν κάνουν κηρύγματα, συγκρίνουν ανόμοια πράγματα μεταξύ τους. Είναι ανόμοιος ο γηγενής με τον ξένο σε όλα τα επίπεδα. Τον γηγενή εγκληματία τον ανέχεσαι, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. Τι θα κάνεις; Θα τον σκοτώσεις; Τον ανέχεσαι, γιατί είναι ένα αναγκαίο κακό, που δεν μπορείς να το "ξεφορτωθείς" από την κοινωνία σου. Την εγκληματικότητα του μετανάστη δεν την ανέχεσαι, γιατί δεν έχεις λόγο να την ανέχεσαι. Μπορείς να την απαλείψεις, αν "ξεφορτωθείς" τους ξένους.
Ο αδερφός σου μπορεί να σε χτυπάει κάθε μέρα μέσα στο σπίτι σου και να μην αντιδράσεις ποτέ. Ένα απειλητικό βλέμμα του ξένου όμως, μπορεί να σε εκνευρίσει θανάσιμα. Γιατί όμως υπάρχει αυτή η διαφορά; Γιατί δεν αποφάσισες εσύ για την συνύπαρξη με τον αδερφό σου, που σε αδικεί. Αντίθετα ο μετανάστης με δική σου απόφαση βρίσκεται στο σημείο όπου δεν πρέπει. Μετά από δική σου απόφαση ένιωσες άσχημα εξαιτίας του.
Για ανάλογους λόγους αντιμετωπίζονται διαφορετικά και οι τουρίστες. Είναι ανόμοιος ο τουρίστας με τον οικονομικό μετανάστη και γι' αυτό δεν συγκρίνονται μεταξύ τους. Ο τουρίστας μπορεί να είναι κι αυτός ξένος και άρα διαφορετικός, αλλά αυτή η διαφορετικότητά του σπάνια δημιουργεί πρόβλημα. Μπορεί ως άνθρωπος να είναι χίλιες φορές χειρότερος από τον οικονομικό μετανάστη και να μην σου δημιουργεί πρόβλημα.
Γιατί; Γιατί ο χρόνος παραμονής του μέσα στην κοινωνία σου είναι ελάχιστος και, όταν αυτό συμβαίνει, ο ίδιος "κινείται" σε απόλυτα συγκεκριμένα μέρη, που έχουν τουριστικό ενδιαφέρον. Σε μέρη τα οποία οι κάτοικοί τους είναι προετοιμασμένοι ν' αντιμετωπίσουν την παρουσία του. Δεν προλαβαίνει να δημιουργήσει κοινωνικό πρόβλημα με την "ιδιοσυχνότητά" του και ταυτόχρονα "κινείται" σε ένα περιβάλλον, που είναι προετοιμασμένο ν' "απορροφήσει" τη "διαφορετικότητά" του.
Επιπλέον, τον τουρίστα τον ανέχεσαι εύκολα, γιατί κατά πρώτον κερδίζεις από αυτόν και κατά δεύτερον δεν έχεις μαζί του ανταγωνιστική σχέση σε ένα κοινό περιβάλλον, που θεωρείς ότι σου ανήκει. Δεν μπαίνει ως αντίπαλος παράγοντας στην οικονομία σου. Δεν εμπλέκεται στην περιουσία σου κι ούτε γίνεται με τον άλφα ή βήτα τρόπο απειλητικός γι' αυτήν. Αυξάνει την απόδοση της περιουσίας σου και δεν διεκδικεί μερίδιο από αυτήν. Εδώ είναι το όλο θέμα. Ο οικονομικός μετανάστης εμπλέκεται στο θέμα της ιδιοκτησίας ενός λαού και γι' αυτό δεν του συγχωρείται τίποτε. Ο μετανάστης μετατρέπει αυθαίρετα και χωρίς να πληρώσει το ιδιωτικό σπίτι σε δημόσιας χρήσης ξενοδοχείο και γι' αυτό ενοχλεί.
Αυτό είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν οι "ευαίσθητοι", με όλη τη μόρφωση που υποτίθεται θα έπρεπε να τους διακρίνει. Αυτό καταλαβαίνουν οι αγράμματοι φτωχοί με το ένστικτό τους κι ενοχλούνται. Ο ξένος ενεργοποιεί ένστικτα και αυτά δεν έχουν σχέση ούτε με τη γνώση ούτε με την κρίση. Όπως ένα ζώο είναι ανήσυχο, όταν κάποιος άγνωστος πλησιάζει τα "βλαστάρια" του, έτσι είναι ανήσυχος και ο άνθρωπος σε μια ανάλογη κατάσταση. Όπως ένα ζώο είναι επιθετικό, όταν ένα όμοιό του μπαίνει στην "περιοχή" του, έτσι είναι επιθετικός και ο άνθρωπος. Είναι ανήσυχος, γιατί ενστικτωδώς γνωρίζει ότι κάθε νέα παρουσία μπορεί να του δημιουργήσει πρόβλημα. Είναι ανήσυχος, αλλά όχι απειλητικός, μόνον για ό,τι γνωρίζει ότι δεν τον απειλεί.
Είναι ανήσυχος και όχι απειλητικός με τον τουρίστα, για παράδειγμα, γιατί γνωρίζει ότι η είσοδός του μέσα στο περιβάλλον του θα του αποφέρει κέρδος και όχι ζημιά. Αντίθετα με τον οικονομικό μετανάστη είναι ανήσυχος και ταυτόχρονα απειλητικός, γιατί γνωρίζει ότι, όχι μόνο δεν θα του προσφέρει κέρδος, αλλά αντίθετα θα τον ζημιώσει. Είναι ενστικτωδώς απειλητικός, γιατί γνωρίζει ότι θα πρέπει να μοιραστεί τη δική του "πίτα" με κάποιον ο οποίος δεν είναι δικός του άνθρωπος.
Οι φτωχοί εργάτες είναι οι πιο απειλητικοί απ' όλους, όχι γιατί είναι πιο αγράμματοι και πιο απολίτιστοι από τους "ευαίσθητους", αλλά γιατί ανήκουν στη μερίδα της κοινωνίας που θα "πληρώσει" πρώτη το κόστος τής κάθε νέας παρουσίας. Τα λίγα που παίρνουν, εξαιτίας των μεταναστών, θα μειωθούν ακόμα πιο πολύ. Είναι ανήσυχοι κι επιθετικοί γιατί είναι οι πρώτοι που θα χάσουν από τους μετανάστες. Κινούνται στα χαμηλότερα όρια της οικονομίας και η απειλή του μετανάστη εύκολα φτάνει έξω από την πόρτα τους. Έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με τον μετανάστη και στοχεύουν στην ίδια αγορά εργασίας. Εύκολα μπορεί ο μετανάστης -και μόνον με την ύπαρξή του- να τους κάνει φτωχότερους.
Από εκεί και πέρα το μίσος δεν είναι μακριά. Για την περιουσία, που εξασφαλίζει την επιβίωση, σκοτώνονται τα αδέρφια μεταξύ τους. Ο ίδιος ο Χριστός αναφέρει για δίκαιους σκοτωμούς ανθρώπων, οι οποίοι προσπάθησαν ν' αρπάξουν περιουσία που δεν τους ανήκε εις βάρος του ιδιοκτήτη. Τον μετανάστη για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπορείς να τον ανεχθείς, όταν αρχίζεις κι ενοχλείσαι από την παρουσία του. Όταν αρχίζεις και γίνεσαι φτωχότερος εξαιτίας του. Δεν έχει λόγο κάποιος να ζήσει με την "αγωνία" ν' ανακαλύψει αν ο μετανάστης είναι ή δεν είναι καλός άνθρωπος. Δεν έχει λόγο να πληρώσει αυτό το κόστος για έναν ξένο άνθρωπο, που, όχι μόνο δεν τον συμφέρει η παρουσία του, αλλά αντίθετα του κοστίζει και οικονομικά.
Στο σημείο αυτό θα δούμε και την άλλη βασική παράμετρο του όλου προβλήματος. Μέχρι τώρα είδαμε πώς η ύπαρξη του μετανάστη μέσα σε μία χώρα προκαλεί προβλήματα στην "ψυχολογία" του πληθυσμού της. Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι ποια είναι τα προβλήματα που δημιουργεί στον οικονομικό τομέα. Όπως είπαμε πιο πάνω, ένα κράτος "ομοιογενές" σ' ό,τι αφορά τον πληθυσμό του, είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να αυτοσυντηρείται. Πρέπει ο πληθυσμός του να εκπαιδευτεί να σέβεται την έννοια της "εργασίας", γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει με διαφορετικό τρόπο. Δεν είναι δυνατόν ολόκληρος ο πληθυσμός ενός κράτους να δουλεύει στις υπηρεσίες, γιατί δεν θα επιβιώσει. Δεν είναι δυνατόν όλοι μας να δουλεύουμε με ένα κομπιούτερ μέσα στο σπίτι μας. Ό,τι τρως, ό,τι πίνεις, ό,τι φοράς και ό,τι υλικό αγαθό χρησιμοποιείς για να εξυπηρετείς τις ανάγκες σου, έχει μέσα του χειρονακτική εργασία και άρα κάποιος θα πρέπει να τα κατασκευάσει για να τα χρησιμοποιήσεις.
Ο "Χασάν" στο σημείο αυτό παίζει εν αγνοία του τον ολέθριο ρόλο του. Ως λαθρομετανάστης και πάνω στην αγωνία του να επιβιώσει, προκαλεί "αναπηρία" στην κοινωνία που τον "φιλοξενεί". Γιατί συμβαίνει αυτό; Εξαιτίας της παράνομης δραστηριότητάς του, έχει μηδενική διαπραγματευτική ικανότητα. Δουλεύει για ένα "κομμάτι" ψωμί" κι αυτό είναι τραγικό για όλους. Πέφτει ο ίδιος θύμα της πιο απάνθρωπης εκμετάλλευσης, αλλά μαζί του παίρνει στο "λαιμό" του και τους νόμιμους εργαζόμενους. Ο κάθε στυγνός εκμεταλλευτής τον χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης έναντι των τοπικών εργατών. Ακόμα κι όταν δεν τον προσλαμβάνει στη δουλειά του εις βάρος των γηγενών. τον χρησιμοποιεί έμμεσα εις βάρος τους.
Αυτό όμως έχει τραγικά αποτελέσματα για μία κοινωνία. Γιατί; Γιατί η αδυναμία των εργατών να διαπραγματευτούν την αξία της εργασίας τους εξευτελίζει την ίδια την έννοια της "εργασίας". Ένας "Χασάν" μόνος του μπορεί να καταστρέψει όλες τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Γιατί; Γιατί θα χρησιμοποιείται ως "φόβητρο" για τους νόμιμους εργάτες, κάθε φορά που αυτοί θ' αναζητούν το δίκιο τους. Γιατί θα γίνεται το αίτιο να μην τους καταβάλουν τα συμφωνηθέντα. Η δυστυχία του είναι εκμεταλλεύσιμη από τους πονηρούς και εύκολα "σκορπίζεται" στο σύνολο της κοινωνίας που τον "φιλοξενεί".
Όμως, αυτό είναι η αρχή των δεινών και όχι το τέλος τους. Γιατί; Γιατί μια κοινωνία, όπου η έννοια της "εργασίας" έχει εξευτελιστεί, αρχίζει και γίνεται "τεμπέλικη". Όταν ο μισθός του νόμιμου εργάτη αρχίζει κι ευθυγραμμίζεται με αυτόν του παράνομου λαθρομετανάστη, αρχίζουν τα προβλήματα. Γιατί; Γιατί, όταν ο μισθός που προσφέρεται στην αγορά εργασίας φτάνει σε σημείο να είναι ίσος με το νόμιμο επίδομα ανεργίας, κανένας δεν θέλει να δουλέψει και το χειρότερο είναι ότι υπό αυτές τις συνθήκες κανένας δεν θέλει να γίνει εργάτης.
Αυτό όμως είναι ό,τι χειρότερο για μια κοινωνία, που για να επιβιώσει πρέπει να αυτοσυντηρείται. Σταδιακά η κοινωνία "παραλύει" και γίνεται όλο και πιο εξαρτώμενη από την εργασία του "Χασάν". Σταδιακά ο ίδιος ο λαός, που έχει αρχίσει να γίνεται τεμπέλης και να σκέφτεται με τον αστικό υποκριτικό τρόπο της "λούφας" αναζητά και ο ίδιος τα αδέρφια του "Χασάν". Αναζητά αυτούς που θα δουλεύουν και δεν θα πληρώνονται αυτά τα οποία προβλέπονται για τους εργάτες. Γιατί; Γιατί οι πιο πονηροί από τους γηγενείς θα θέλουν ν' αλλάξουν ρόλο και να ξεφύγουν από την εργατική ιδιότητα. Θ' αναζητούν τους λαθρομετανάστες για να παράγουν και από τη δική τους τη δουλειά να επιβιώνουν και οι ίδιοι, χωρίς να δουλεύουν.
Αυτό όμως είναι ό,τι χειρότερο για μια κοινωνία, που για να επιβιώσει πρέπει να αυτοσυντηρείται. Σταδιακά η κοινωνία "παραλύει" και γίνεται όλο και πιο εξαρτώμενη από την εργασία του "Χασάν". Σταδιακά ο ίδιος ο λαός, που έχει αρχίσει να γίνεται τεμπέλης και να σκέφτεται με τον αστικό υποκριτικό τρόπο της "λούφας" αναζητά και ο ίδιος τα αδέρφια του "Χασάν". Αναζητά αυτούς που θα δουλεύουν και δεν θα πληρώνονται αυτά τα οποία προβλέπονται για τους εργάτες. Γιατί; Γιατί οι πιο πονηροί από τους γηγενείς θα θέλουν ν' αλλάξουν ρόλο και να ξεφύγουν από την εργατική ιδιότητα. Θ' αναζητούν τους λαθρομετανάστες για να παράγουν και από τη δική τους τη δουλειά να επιβιώνουν και οι ίδιοι, χωρίς να δουλεύουν.
Ξαφνικά δηλαδή, εξαιτίας του ενός "Χασάν", μια κοινωνία "παραλύει" κι αναζητά φτηνούς δούλους, για να καλύψουν τις ανάγκες της. Θ' αναζητά δούλους, για να κάνουν αυτά που έκαναν μέχρι τότε οι εργάτες της. Το αποτέλεσμα; Μια "παράλυτη" κοινωνία, που παύει να στηρίζεται στις δυνάμεις της και, μπαίνοντας στη λογική της "ψευδοευαισθησίας" των πονηρών, περιμένει να φάει από τον κόπο του "Χασάν". Ο "Χασάν" θα δουλεύει και ο γηγενής θα παριστάνει τον μάνατζέρ του. Ο πρώην υδραυλικός θα εκπαιδεύσει τον "Χασάν" και ο ίδιος θα γίνει ο επιχειρηματίας, που θα προσφέρει υδραυλικές "υπηρεσίες". Θα βγάλει τη φόρμα εργασίας του και θα φορέσει το κοστούμι του μάνατζερ.
Όλα αυτά για κάποιο χρονικό διάστημα θα λειτουργούν ιδανικά για τους κουτοπόνηρους γηγενείς, μέχρι να φτάσουμε στα αναπόφευκτα όρια. Γιατί; Γιατί ο "Χασάν" δεν είναι κουτός. Θα κάνει το "κοροΐδο" μέχρι να εκπαιδευτεί και ν' αποκτήσει γνωριμίες και μετά θα "ξεφορτωθεί" τον πονηρό γηγενή, που παριστάνει τον "νταβατζή" του και θέλει να ζει από τον κόπο του. Θα του πάρει την πελατεία και κατόπιν, ακόμη και να θέλει να δουλέψει ο γηγενής, δεν θα μπορεί, γιατί στο μεταξύ ο διψασμένος για δουλειά "Χασάν" θα είναι ασυναγώνιστος και πολύ πιο φτηνός. Τότε θ' αρχίσουν να εμφανίζονται τα όρια. Τα όρια, στα οποία θ' αρχίσουν οι τοπικοί εργαζόμενοι να μην μπορούν να επιβιώσουν. Τότε θ' αρχίσουν τα δύσκολα.
Γιατί; Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, που στο όνομα του ανθρωπισμού "ξεζούμιζαν" τον "Χασάν", θ' αρχίσουν να τον ζηλεύουν. Θ' αρχίσει να "φαίνεται" η απόδοση του κόπου του κι αυτό δεν θα το ανέχεται κανένας από τους πονηρούς, που μέχρι τότε τον εκμεταλλεύονταν. Θα αρχίσουν να σκέφτονται όλοι αυτά τα οποία είπαμε εμείς στην αρχή του κειμένου και φάνταζαν σκληρά. Η διαφορά όμως είναι ότι εμείς τα λέμε προκαταβολικά και με στόχο ν' αποτρέψουμε μια άσχημη κατάσταση, ενώ οι άλλοι τα λένε εκ των υστέρων, για να εκμεταλλευτούν μια κατάσταση. Τότε θ' αρχίσουν όλοι αυτοί οι κουτοπόνηροι πρώην εργοδότες του "Χασάν" να τον διαβάλουν. Θα παρασύρουν εύκολα και τους άνεργους εργάτες και όλοι μαζί θα τον κυνηγάνε για να τον σκοτώσουν. Για όσο διάστημα ο φουκαράς δούλευε και τους βόλευε όλους, οι πάντες έκαναν τους ανθρωπιστές. Όταν θα πάψει να τους βολεύει, θα θέλουν να τον σκοτώσουν.
Σήμερα, που τα κόμματα αντλούν πολιτικά οφέλη από τη δουλειά του "Χασάν", παριστάνουν τους "ανθρωπιστές". Σήμερα, που οι "δείκτες" της οικονομίας είναι ακμαίοι, εξαιτίας του ιδρώτα του κακοπληρωμένου "Χασάν", όλοι είναι "ευαίσθητοι". Όλοι είναι "ευαίσθητοι", όταν ο πληθωρισμός σταθεροποιείται σε χαμηλά επίπεδα, εξαιτίας των χαμηλών ημερομισθίων και άρα εξαιτίας της φτώχειας του "Χασάν". Αύριο, που θ' αρχίσουν τα δύσκολα και οι ψηφοφόροι τους θα αγωνιούν για την επιβίωσή τους, οι ίδιοι άνθρωποι θα κάνουν τους φασίστες και θα εισπράττουν πολιτικά κέρδη από τον ρατσισμό. Ο "Χασάν" θα γίνει το "λάστιχο", που θα εξυπηρετεί τους πάντες σε όλες τις καταστάσεις.
Αντιλαμβάνεται πλέον ο αναγνώστης, γιατί εμείς ξεκινήσαμε την ανάλυσή μας με δεδομένο ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται σε καμία περίπτωση η οικονομική μετανάστευση. Εμείς δεν είμαστε ρατσιστές κι ούτε στρεφόμαστε εναντίον των φτωχών μεταναστών, εξαιτίας κάποιου μίσους και εμπάθειας. Εμείς αγαπάμε πραγματικά τον "Χασάν", γιατί αγαπάμε τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο, που όμως, για να είναι ευτυχισμένος, θα πρέπει ν' απολαμβάνει κάποιες συνθήκες. Ανάμεσα στις συνθήκες αυτές είναι καί η ιδιοκτησία καί το δικαίωμα του ανθρώπου να ζει όπως θέλει ο ίδιος μέσα σ' αυτήν.
Τον "Χασάν" τον θέλουμε να είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Τον θέλουμε πλούσιο κυρίαρχο ιδιοκτήτη μιας πλούσιας πατρίδας. Τον θέλουμε πλούσιο ιδιοκτήτη ενός πλούσιου σπιτιού σε μια πλούσια πατρίδα. Τον θέλουμε να μας επισκέπτεται και να τον επισκεπτόμαστε επί ίσοις όροις. Δεν τον παραδίδουμε στον πρώτο πονηρό ελαιοχρωματιστή, που τον χαϊδεύει καθησυχαστικά στο κεφάλι, σαν να είναι ένα τρομαγμένο "κουτάβι". Δεν τον θέλουμε να κατοικεί τρομοκρατημένος στις υπόγειες τρώγλες της Δύσης.
Ο "Χασάν" πρέπει να μείνει στην πατρίδα του, γιατί αυτό συμφέρει τους πάντες. Για όσο διάστημα παραμένει στην πατρίδα του, εμείς, οι υποτίθεται ανεπτυγμένοι λαοί, δεν "παραλύουμε" και με πλήρη ισχύ μπορούμε να τον βοηθήσουμε να ζήσει ανθρωπινά στη χώρα που τον γέννησε και να μην ζει στα υπόγεια της Δύσης σαν τρομαγμένο ζώο. Για όσο διάστημα παραμένει ο "Χασάν" στην πατρίδα του, μπορούμε να κάνουμε πραγματική φιλανθρωπική πολιτική για να τον βοηθήσουμε.
Στο σημείο αυτό θ' ανοίξουμε το κεφάλαιο "φιλανθρωπία". Θα δούμε τι σημαίνει αυτή η έννοια στο επίπεδο του κράτους. Ένα κράτος και ένας λαός, που θέλει να βοηθήσει έναν άλλο λαό, πρέπει να κάνει συγκεκριμένα πράγματα για να χαρακτηριστεί φιλάνθρωπος. Τα πράγματα κινούνται σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο και όποτε ξεφεύγουν από αυτό προκαλούν τα αντίθετα αποτελέσματα.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό που λέμε; Ένα κράτος βοηθάει ένα άλλο κράτος μόνον στο επίπεδο που η βοήθεια αυτή έχει πραγματική απόδοση κι οδηγεί στην ανάπτυξή του. Ένας λαός βοηθάει έναν άλλο λαό μόνον στο επίπεδο που η βοήθεια αυτή έχει πραγματική απόδοση και βοηθάει τον λαό να επιλύσει τα προβλήματά του. Όταν ένα κράτος βοηθάει συγκεκριμένους πολίτες, κάνει ζημιά και όχι φιλανθρωπία.
Έστω για παράδειγμα ότι ο ελληνικός λαός και κατά συνέπεια το επίσημο ελληνικό κράτος αγαπάνε τον λαό του Ιράκ και θέλουν να τον βοηθήσουν. Τι πρέπει να κάνουν; Ποια είναι η ενδεδειγμένη πολιτική σε μια τέτοια περίπτωση; Είναι φιλανθρωπία στο επίπεδο αυτό να δώσεις πράσινη κάρτα σε μερικούς φουκαράδες Ιρακινούς, που μπήκαν παράνομα στην Ελλάδα;
Σε μια τέτοια περίπτωση όχι μόνο δεν βοηθάς τον ιρακινό λαό αλλά του κάνεις ζημιά. Το λίγο κέρδος, που προκύπτει εξαιτίας αυτής της πολιτικής, είναι παντελώς ασήμαντο στο επίπεδο του λαού, που υποτίθεται θέλεις να βοηθήσεις. Με αυτού του είδους την πολιτική βοηθάς συγκεκριμένα άτομα και όχι τον λαό. Βοηθάς ένα παντελώς ασήμαντο ποσοστό του και όχι το σύνολο. Στην πραγματικότητα αδικείς άτομα, για να ευνοήσεις άτομα. Αυτό, εκτός του ότι είναι ανεπαρκές, είναι ταυτόχρονα και άδικο. Ένα κράτος απαγορεύεται να βοηθάει άτομα με την περιουσία του, γιατί αυτό το κάνει εις βάρος άλλων ατόμων, που είναι οι πολίτες του.
Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Γιατί; Γιατί η πράξη αυτή κάνει πραγματική ζημιά στον λαό που υποτίθεται θέλεις να βοηθήσεις. Πέρα από το γεγονός ότι δεν τον βοηθάς, ταυτόχρονα του κάνεις και ζημιά. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά πολύ βασικά πράγματα για τη λειτουργία του παγκόσμιου συστήματος. Σε κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε κανένα κράτος και κανένας λαός να έχουν ανάγκη βοηθείας. Όλοι οι λαοί είναι εξίσου περήφανοι, εξίσου εργατικοί και εξίσου έξυπνοι. Όλες οι χώρες είναι αρκετά πλούσιες για να θρέψουν τους πληθυσμούς τους. Όλοι οι λαοί μπορούν ν' αναπτύξουν πλούσια κράτη, αν αφεθούν ελεύθεροι να το κάνουν.
Όμως, οι λαοί δεν έχουν τα κράτη που τους αντιστοιχούν, γιατί δεν το επιτρέπουν τα ζώα, που είναι οι ιμπεριαλιστές. Τι κάνουν αυτά τα ζώα; Για να μπορούν να εκμεταλλεύονται τις ιδιοκτησίες των λαών, στηρίζουν φασιστικά καθεστώτα. Γιατί; Γιατί, ελέγχοντας αυτά τα καθεστώτα, μπορούν και λεηλατούν τα κράτη. Ελέγχοντας αυτά τα καθεστώτα, μπορούν και ελέγχουν την ανάπτυξή τους, με αποτέλεσμα να ελέγχουν τις αντιδράσεις τους. Καταδικάζουν τα κράτη στην υπανάπτυξη και καταδικάζουν τους λαούς στη φτώχεια και την αγραμματοσιά, για να μπορούν να κλέβουν με ασφάλεια ό,τι τους ενδιαφέρει. Οι ιμπεριαλιστές κλέβουν τα πολλά, οι λακέδες τους τα όσα απομένουν και για τον λαό δεν περισσεύει τίποτε. Ο "Χασάν", που εκ των δεδομένων ανήκει σ' αυτήν την άμοιρη μερίδα του λαού του, αρχίζει και δεν μπορεί να επιβιώσει. Αρχίζει και σκέφτεται να μεταναστεύσει.
Στη μετανάστευση, που τελειώνει το δράμα του "Χασάν", αρχίζει το δράμα του λαού του. Γιατί; Γιατί ο "Χασάν" είναι απώλεια για τον λαό του, όταν εγκαταλείπει τη χώρα του. Είναι μάλιστα σημαντική απώλεια, εφόσον και μόνον που καταφέρνει να "δραπετεύσει" από την κόλαση, αποδεικνύει ότι είναι από τους πιο ικανούς ανθρώπους του λαού του. Γιατί; Γιατί εκ των δεδομένων είναι έξυπνος, τολμηρός και αδίστακτος και αυτό το αποδεικνύει με τη "δραπέτευσή" του, την επιτυχή πορεία του μέσα σε εχθρικές "ερήμους" και την τελική εγκατάστασή του στη "Γη της επαγγελίας" που ονειρευόταν.
Με αυτήν του την πράξη όμως στερεί από τον λαό του τη δυνατότητά κάποτε ν' αντιδράσει. Γιατί; Γιατί με τη μαζική μετανάστευση τα φασιστικά συστήματα των "Μπανανιών" εκτονώνονται και στην ουσία "ξεφορτώνονται" όλους εκείνους τους τολμηρούς ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούσαν ν' αντιδράσουν με σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας.
Με την ψευδοφιλανθρωπική δράση τους τα κράτη που τους δέχονται και τους νομιμοποιούν στην επικράτειά τους, επιδεινώνουν ακόμα πιο πολύ την κατάσταση. Γιατί; Γιατί, δίνοντας το δικαίωμα στον "Χασάν" να δουλέψει νόμιμα και να πάρει χρήματα, βοηθούν ακόμα πιο πολύ το σύστημα και τους ιμπεριαλιστές. Ο "Χασάν" θ' αρχίσει με τον κόπο του να συντηρεί τους ανθρώπους που αγαπά στην πατρίδα του. Οι πολλοί "Χασάν" θα δημιουργήσουν μια κοινωνική μερίδα στην πατρίδα, που δεν θα αντιδρά, γιατί θα βολεύεται από τα εμβάσματα που θα καταφτάνουν από τους "Χασάν". Αυτή η κοινωνική μερίδα δεν θα αντιδρά, γιατί το καθεστώς θα απειλεί την επιβίωσή της με ενδεχόμενη κατάσχεση των εμβασμάτων.
Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης θα είναι τραγικό, γιατί αδικούνται οι πάντες και οι μόνοι οι οποίοι ευνοούνται θα είναι οι ιμπεριαλιστές και οι λακέδες τους. Οι ιμπεριαλιστές θα κλέβουν τα πάντα με τους λακέδες τους και ο λαός δεν θα μπορεί ν' αντιδράσει, γιατί εύκολα θα διχάζεται. Δεν θα μπορεί ν' αντιδράσει, γιατί ένα μεγάλο μέρος του θα "ψευδοσυντηρείται" με "ξένα" χρήματα. Θα συντηρείται με χρήματα που προκύπτουν από ξένο κεφάλαιο και άρα εις βάρος των λαών που θα "φιλοξενούν" τον "Χασάν". Με τα "κλοπιμαία" από την Ελλάδα, τη Γαλλία ή την Ιταλία θα συντηρείται το φασιστικό καθεστώς του Ιράκ και άρα ο ιμπεριαλισμός αυτών που το λεηλατούν.
Με μια τέτοια πολιτική όλοι θα αδικούνται, όλοι θα νομίζουν ότι κάνουν φιλάνθρωπη πολιτική, ενώ στην πραγματικότητα θα ρίχνουν "νερό" στον "μύλο" των ιμπεριαλιστών. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, με το να δίνει ένα κράτος "πράσινη κάρτα" στους λαθρομετανάστες, είναι σαν να "χρηματοδοτεί" τους ιμπεριαλιστές. Τους βοηθάει με τα δικά του χρήματά να λεηλατούν με τον πιο εύκολο κι ανώδυνο τρόπο τις πατρίδες των λαθρομεταναστών.
Συντηρεί οικονομικά τον ιμπεριαλισμό και στην πραγματικότητα "ευνουχίζει" τους ορκισμένους εχθρούς των ιμπεριαλιστών και των φασιστικών καθεστώτων. Αυτοί οι "ευνουχισμένοι" εχθροί, από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, όχι μόνον δεν τους δημιουργούν προβλήματα, αλλά αντίθετα με τα εμβάσματά τους δημιουργούν κοινωνικούς συμμάχους των καθεστώτων μέσα στην πατρίδα τους.
Αυτά όλα μπορεί να τα δει κάποιος να συμβαίνουν σε όλη τους την ένταση στην Αλβανία. Οι Αλβανοί μετανάστες και μεγάλη μερίδα της αλβανικής κοινωνίας ζει εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Με τη δραστηριότητά τους καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας, εφόσον δημιουργούν συνθήκες ανεργίας στην ελληνική κοινωνία κι επιπλέον καταστρέφουν τις σταθερές της ελληνικής αγοράς εργασίας.
Όμως, την ίδια ώρα αυτό το κέρδος των Αλβανών οικονομικών μεταναστών "εξανεμίζεται" από την τρομερή ζημιά που παθαίνει ο αλβανικός λαός μέσα στην Αλβανία. Την ώρα που ο Αλβανός με την παρουσία του επιβαρύνει τους φτωχούς της ελληνικής κοινωνίας, πέφτει ο ίδιος θύμα μιας τρομερής λεηλασίας. Οι πολυεθνικές σήμερα λεηλατούν το αλβανικό κεφάλαιο. Οι αλβανικές πετρελαιοπηγές, τα αλβανικά ορυχεία και ό,τι έχει αξία μέσα στην Αλβανία αλλάζει "χέρια" μέσα σε μια "νύχτα". Το καθεστώς παίρνει τις προμήθειές του σε ελβετικές τράπεζες και οι άνθρωποί του γίνονται πλούσιοι κι αγοράζουν για λογαριασμό τους ό,τι πολύτιμο απομένει στη λεηλατημένη χώρα.
Σήμερα, εξαιτίας της διαφθοράς και του ξεπουλήματος του αλβανικού εθνικού κεφαλαίου, δημιουργούνται τα νέα αλβανικά "τζάκια", που θα κυβερνούν την Αλβανία για τον επόμενο αιώνα. Κοντά σ' αυτούς τρέχουν να επωφεληθούν και οι όπου Γης πονηροί. Οι Ιταλοί, για παράδειγμα, έχουν πέσει σαν τις "ακρίδες" κι αγοράζουν για "ψίχουλα" τα αλβανικά παράλια. Αγοράζουν οικόπεδα σε μαγευτικές τοποθεσίες για πενταροδεκάρες. Με χρήματα που τρως ένα παγωτό στη Φλωρεντία, μπορείς ν' αγοράσεις χωράφι στην Αλβανία.
Όταν θα αναπτυχθεί η Αλβανία και θα μπορεί ν' αποδίδει κέρδος το κεφάλαιό της, αυτό το κεφάλαιο δεν θα ανήκει πλέον στους Αλβανούς. Γιατί; Γιατί, όταν οι ιμπεριαλιστές λεηλατούσαν την Αλβανία, οι Αλβανοί μάζευαν πατάτες κάπου έξω από τα Τρίκαλα. Σε λίγο καιρό τα εκατομμύρια των Αλβανών λαθρομεταναστών, που θα νομίζουν ότι κάτι έκαναν στη ζωή τους με το "πουγκί" που γέμισαν στην Ελλάδα, θα γυρίσουν σε μια πατρίδα που δεν θα τους ανήκει. Θα τη βλέπουν ν' αναπτύσσεται και οι ίδιοι δεν θα έχουν το μερίδιο τους από αυτήν την ανάπτυξη.
Οι Έλληνες, εξαιτίας τους, θα χάσουν κάποια μεροκάματα, αλλά οι ίδιοι θα χάσουν μια πατρίδα. Οι Έλληνες θα χάσουν ασήμαντης αξίας χρήμα, ενώ οι Αλβανοί θα χάσουν την "ψυχή" τους. Αυτό θα είναι το τελικό αποτέλεσμα της σημερινής ψευδοανθρωπιστικής ελληνικής φιλοαλβανικής πολιτικής. Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής που ζητάνε οι ίδιοι οι Αλβανοί μετανάστες να εφαρμοστεί και η οποία πολιτική βολεύει και το αλβανικό καθεστώς, που λεηλατεί τον αλβανικό λαό χωρίς αντιδράσεις. Θα τους "ξεζουμίσουν" οι πονηροί Έλληνες στη δουλειά ως ξένους και, όταν επιστρέψουν στην πατρίδα τους, πάλι ξένοι θα είναι.
Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι αυτή η ψευδοανθρωπιστική πολιτική είναι ό,τι χειρότερο για τους πάντες. Απειλεί τα ζωτικά συμφέροντα των λαών. Απειλεί τα συμφέροντα καί των ευεργετών καί των ευεργετημένων. Ο ένας φτωχός "χρηματοδοτεί" τον άλλο, για να μπορούν οι πονηροί να κλέβουν τους πάντες "τζάμπα". Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε εξ αρχής ότι πρέπει να απαγορεύεται ρητά η φιλανθρωπική πολιτική των κρατικών μηχανισμών υπέρ προσώπων. Τα κράτη, που θέλουν να βοηθήσουν και βοηθούν πραγματικά, κάνουν άλλα πράγματα, που καί σημαντικά είναι καί ριψοκίνδυνα για τα ίδια.
Το να κάνεις ψευδοφιλανθρωπική πολιτική, που όχι μόνον δεν σε φέρνει σε σύγκρουση, αλλά αντίθετα ευνοεί τους ιμπεριαλιστές, είναι εύκολο. Το να "απορροφάς" όλους τους αντικαθεστωτικούς μιας "Μπανανίας", βολεύει τους ιμπεριαλιστές. Το να κάνεις εις βάρος των φτωχών συμπολιτών σου δωρεές σε αναξιοπαθούντες λαθρομετανάστες, είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να βοηθήσεις πραγματικά μια χώρα, γιατί αυτό θα σε φέρει σε σύγκρουση με αυτούς που πραγματικά την αδικούν.
Τι θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα ως κράτος, αν πραγματικά αγαπούσε έναν λαό όπως τον αλβανικό ή τον ιρακινό κλπ.; Να μην διευκολύνει το καθεστώς, που βασανίζει και κλέβει αυτόν τον λαό, να "εκτονώνει" το κράτος από τις εσωτερικές τάσεις αντίδρασης. Να μην δίνει στον ιδιώτη "Χασάν" τη δυνατότητα να φεύγει από την πατρίδα του. Γιατί; Για να οδηγήσει την κατάσταση στην κοινωνική "έκρηξη", που πραγματικά μπορεί να γκρεμίσει το καθεστώς το οποίο βασανίζει τον λαό, για να εξυπηρετήσει τους ιμπεριαλιστές.
Από εκεί και πέρα θα έπρεπε να ευνοεί και να ενθαρρύνει ό,τι ενοχλεί τους ιμπεριαλιστές και τους συνενόχους τους. Θα έπρεπε με τις πράξεις της να προκαλεί τα αντίθετα φαινόμενα από αυτά που τους ευνοούν. Τι θα μπορούσε να ήταν αυτό; Να στηρίζει με όλα τα μέσα τον επαναστάτη "Χασάν". Τον λαμπρό αντικαθεστωτικό ήρωα "Χασάν" και όχι τον φουκαρά λαθρομετανάστη. Να του προσφέρει άσυλο και προστασία, όταν θα καταδιώκεται από τους φασίστες. Να του προσφέρει το "βήμα" της στα διεθνή φόρουμ, για να κοινοποιήσει στους λαούς το πρόβλημα του λαού του. Να του προσφέρει τα υλικοτεχνικά μέσα, να κάνει απρόσκοπτα τη δουλειά του.
Αν το καταφέρει αυτό, πραγματικά βοηθάει έναν λαό. Αν επιπλέον ως κράτος έχει τα μέσα και τις οικονομικές δυνατότητες μπορεί να βοηθήσει ακόμα περισσότερο. Πώς; Με ένα μεγάλο πρόγραμμα υποτροφιών. Να μορφώσει δωρεάν αυτούς που στη συνέχεια θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους, για να μορφώσουν τον λαό τους. Να τους προσφέρει γνώση ν' αναπτυχθούν. Να τους χρηματοδοτήσει να χτίσουν την υποδομή, που θα τους επιτρέψει ν' αναπτύξουν την παραγωγή τους. Να εκπαιδεύσει στα εργοστάσιά της τους εξειδικευμένους τεχνίτες που απαιτεί η παραγωγή. Να διδάξει αυτούς που θα διδάξουν τους εργάτες στην πατρίδα τους.
Όλα αυτά όμως χωρίς κρυφοϊμπεριαλιστικούς στόχους, γιατί κάτι τέτοιες "βοήθειες" προσφέρουν τον τελευταίο αιώνα και οι ιμπεριαλιστές. Με τα χρήματά τους και τον "ανθρωπισμό" τους μπαίνουν στο κεφάλαιο των λαών εις βάρος των συμφερόντων τους. Με τα χρήματά τους αγοράζουν κεφάλαιο, που δεν δικαιούνται ν' αγοράσουν. Εμείς μιλάμε για κοινό δανεισμό-διευκόλυνση και όχι για "επένδυση". Για χρήματα, που δίνονται, για να επιστραφούν σε χρήματα. Όχι για χρήματα, που στη συνέχεια θα μεταφραστούν σε μερίδιο από πετρελαιοπηγές ή από ορυχεία. Όχι για χρήματα, που θα στηρίξουν φασιστικά καθεστώτα για να μην χαθεί η "επένδυση", εξαιτίας της αντίδρασης του λαού που αδικείται από τη λεηλασία του κεφαλαίου του.
Αυτό κάνει εκείνος που αγαπάει έναν λαό. Αυτό κάνει εκείνος που στη συνέχεια θα εισπράξει την ευγνωμοσύνη του ευεργετούμενου. Αυτό όμως είναι δύσκολο να το κάνει ένα κράτος, γιατί αυτόματα θα γίνει εχθρός των ιμπεριαλιστών. Δεν είναι δυνατόν να επενδύουν οι ιμπεριαλιστές στους φασίστες, που διατηρούν έναν λαό στη φτώχεια και την αγραμματοσιά κι εσύ να κάνεις χωρίς κίνδυνο τα αντίθετα. Οι εχθροί των φασιστικών καθεστώτων είναι εχθροί και των ιμπεριαλιστών. Είναι θέμα χρόνου δηλαδή ν' αντιμετωπίσεις ως κράτος προβλήματα από τους ιμπεριαλιστές.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα πράγματα είναι πραγματική βοήθεια και χαρακτηρίζουν έναν φιλάνθρωπο λαό, που είναι ιδιοκτήτης ενός πολιτισμένου κράτους. Αν έχεις "γερό στομάχι" και μεγάλη αγάπη, αυτά κάνεις. Αν δεν το έχεις, κάθεσαι στη "γωνία" σου και τουλάχιστον δεν παριστάνεις τον φιλάνθρωπο. Δεν είναι κακό να φοβάσαι. Κακό είναι να είσαι καραγκιόζης. Το να δίνεις μερικές πράσινες κάρτες σε φτωχούς μετανάστες και να κάνεις τον ανθρωπιστή και τον φίλο των λαών εκ του ασφαλούς, σε κάνει καραγκιόζη.
Καραγκιόζης είναι ο κοινωνικά "παχύσαρκος", που ζει όλη του τη ζωή παρασιτικά εις βάρος των άλλων και ταυτόχρονα "πουλάει" ανθρωπισμό. Καραγκιόζηδες είναι όλοι αυτοί που έχουν λύσει τα προβλήματά τους μέσα από μια υψηλόμισθη κρατική θέση και προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα των ξένων φτωχών εις βάρος των συμφερόντων των επίσης φτωχών συμπολιτών τους. Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο των κρατών. Κράτος-καραγκιόζης είναι ένα κράτος, που με τη στάση του διευκολύνει τους ιμπεριαλιστές να καταληστεύσουν τα άλλα κράτη. Γιατί; Γιατί, ενώ δεν προσφέρεις τίποτε ουσιαστικό σε κανέναν, προκαλείς τρομερή ζημιά σε όλους. Αυτό είναι μια ηλιθιότητα και τίποτε άλλο.
Επειδή όμως τόσο μεγάλοι ηλίθιοι δεν υπάρχουν, ευνόητο είναι ότι όλοι αυτοί οι "ευαίσθητοι" που μας κυβερνούν "παίζουν" παιχνίδια εις βάρος όλων μας. Γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι γνωρίζουν τι συμβαίνει και ότι "παίζουν" παιχνίδια εις βάρος μας; Γιατί όλα αυτά που είπαμε παραπάνω τα γνωρίζουν. Γνωρίζουν ότι η οικονομική μετανάστευση είναι εις βάρος των συμφερόντων των λαών που τη χρεώνονται και υπέρ των ιμπεριαλιστών.
Πώς είμαστε σίγουροι ότι τα γνωρίζουν; Αυτοί δεν είναι που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ούτε καν συζητούσαν για νομιμοποίηση των μεταναστών; Τι έγινε; Μέσα σε λίγα χρόνια εκπολιτίστηκαν κι απέκτησαν ευαισθησίες; Αυτοί δεν είναι που ως νικητές των νικητών του πολέμου και άρα ως κυρίαρχοι ιμπεριαλιστές ανάγκασαν την ηττημένη Γερμανία να "ανοίξει" τα σύνορά της στους δικούς τους μετανάστες, ως αντισταθμιστικό όφελος για τις καταστροφές που αυτή προκάλεσε; Αυτοί δεν ήταν που με τους μετανάστες προσπάθησαν να "γονατίσουν" τη Γερμανία, για να μην τους απειλεί;
Αν ήταν δίκαιο να δεχθεί η Γερμανία μετανάστες, ως "τιμωρία" για τις καταστροφές που προκάλεσε, γιατί "τιμωρούνται" σήμερα τα υπόλοιπα κράτη; Αν ήταν στόχος αυτής της πολιτικής να "γονατίσει" η Γερμανία, για να μην απειλεί τα έθνη, τι συμβαίνει σήμερα με τα υπόλοιπα κράτη; Γιατί θέλουν κάποιοι να τα "γονατίσουν" και με ποιο στόχο; Εναντίον ποιου φοβούνται ότι θ' αντιδράσουν όλα αυτά τα κράτη;
Δεν είναι δυνατόν το ίδιο πράγμα από τη μία να το θεωρείς "τιμωρία" και άρα να το αντιλαμβάνεσαι ως αρνητικό φαινόμενο και από την άλλη να το "διαφημίζεις" σαν θετικό. Η Ελλάδα κέρδισε από τους μετανάστες, είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Η Γερμανία γιατί έχασε; Οι Έλληνες, που αποφάσισαν υπέρ των μεταναστών, ήταν ευεργέτες της Ελλάδας. Οι σύμμαχοι, που αποφάσισαν υπέρ των μεταναστών, γιατί ήταν τιμωροί της Γερμανίας; Μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος αυτά τα παράδοξα;
Επειδή δεν υπάρχει εξήγηση, ευνόητο είναι ότι κάτι άλλο συμβαίνει. Όλοι αυτοί που μας κυβερνούν ξέρουν τι κάνουν, γιατί εκτελούν άνωθεν εντολές. Ποιοι τους δίνουν εντολές; Αυτοί, που τους τελευταίους αιώνες είναι οι "συνήθεις ύποπτοι" του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Αυτοί, που έχουν τις πιο λαμπρές ανθρωπιστικές "βιτρίνες". Αυτοί, που φονεύουν τους λαούς και μετά εκμεταλλεύονται τα "παιδιά" τους, για να παριστάνουν τους "φιλάνθρωπους". Αυτοί, που ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων, οι οποίοι όπως είπαμε σε άλλο σημείο παριστάνουν τους ευεργέτες, φονεύοντας και καταληστεύοντας τους γείτονές τους. Αυτοί, που "φιλοξενούν" μερικά από τα παιδιά των θυμάτων τους, για να τους διατηρούν υπό καθεστώς ομηρίας. Αυτοί, που νομίζουν ότι είναι "ανώτεροι" και ότι σαν τέτοιοι δικαιούνται να διαχειρίζονται το κεφάλαιο όλων των λαών. Αυτοί, που "πουλάνε" πολιτισμό και "εισπράττουν" κεφάλαιο σε πετρελαιοπηγές και ορυχεία. Αυτοί, που γίνονται πλούσιοι, "πουλώντας" δημοκρατία και είναι οι ίδιοι που διορίζουν τους δικτάτορες αυτού του κόσμου.
Σε ποιους αναφερόμαστε; Στους Αγγλοσάξονες και τους Εβραίους, που ελέγχουν τις ΗΠΑ και σήμερα χαράσσουν την αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική. Οι πρώτοι είναι τα γνήσια παιδιά αυτών που "εφεύραν" τις δήθεν "ανοικτές" κοινωνίες. Τις πολυπολιτισμικές και πολυεθνικές κοινωνίες, που παριστάνουν την πλέον "σύγχρονη" άποψη περί κοινωνίας. Αυτοί που έχουν αναγάγει σε θρησκεία τους την έννοια της "ανοχής" και της "συγκατοίκησης".
Γιατί όλα αυτά τα θεωρούμε δήθεν; Γιατί απλούστατα όλα είναι εκ του πονηρού. Γιατί οι Αγγλοσάξονες στηρίχθηκαν στο πολυπολιτισμικό και πολυεθνικό μοντέλο, για να προστατεύσουν τα κλοπιμαία τους και να επεκτείνουν τις αποικίες τους. Ήταν πολύ μεγάλες οι εθνικές τους κατακτήσεις, για να διαμορφώσουν ένα φυσιολογικό κράτος-σπίτι για το έθνος τους. Ήταν οι ίδιοι μειονότητα κι επιπλέον ήταν τόσο λίγοι, που δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν μόνοι τους το κεφάλαιο το οποίο κατακτούσαν. Χρειάζονταν "συγκάτοικους" να δουλεύουν, για να τους εκμεταλλεύονται.
Γι' αυτόν τον λόγο υπάρχει και το παράδοξο, που χαρακτηρίζει την περίφημη βρετανική αυτοκρατορία. Ποιο είναι το παράδοξο; Ότι παρ' όλη την κοινή εθνική ταυτότητα των κεφαλαιοκρατών της, λειτουργούσε με αυτοκρατορικό τρόπο. Ενώ δηλαδή ιδιοκτησιακά είχε τη μορφή εθνικού "οίκου", στη λειτουργία της μιμούνταν τα αυτοκρατορικά "ξενοδοχεία". Οι Αγγλοσάξονες της Βρετανίας είναι οι πραγματικοί εφευρέτες της "μη ιδιοσυχνότητας" που επιβάλει ο κυρίαρχος "συγκάτοικος" στους υπόλοιπους. Αυτοί εφεύραν πρώτοι το "politically correct" και όχι οι παντελώς άσχετοι και αφελείς Αμερικανοί.
Απλά οι Αγγλοσάξονες αυτό το ονόμαζαν με άλλο τρόπο. Δεν ονομάτιζαν την ίδια τη συμπεριφορά, όπως κάνουν οι Αμερικανοί, αλλά αυτόν που είχε τη συμπεριφορά αυτή. Ονόμαζαν, τον μη έχοντα εθνική ή άλλη "ιδιοσυχνότητα", "Gentleman". Αυτός είχε μια συμπεριφορά που ήταν μελετημένη, ώστε να μην προκαλεί τους γηγενείς, που έπεφταν θύματα του ιμπεριαλισμού. Υπό την κάλυψη κάποιων ψευδοπολιτισμένων συμπεριφορών, έκρυβαν την αρπακτικότητά τους. Εκπαιδεύονταν οι Αγγλοσάξονες να φέρονται ως Gentlemen, για να μην αντιδρούν τα θύματά τους.
Από αυτήν την σκληρή εκπαίδευση προέκυπτε και η αφύσικα υψηλή εμφάνιση του φαινομένου της ομοφυλοφιλίας, που πάντα χαρακτήριζε την αγγλοσαξονική κοινωνία. Αυτή η ομοφυλοφιλία εξυπηρετούσε τον ιμπεριαλισμό για πολλούς λόγους. Εκτός όλων των άλλων προσέδιδε μια εικόνα "ακίνδυνου" άνδρα στους κατακτητές. Αυτό ήταν επιθυμητό φαινόμενο γι' αυτούς. Γιατί; Γιατί οι λαοί ερεθίζονται πολύ εύκολα, όταν οι κατακτητές εκτός των άλλων εκμεταλλεύονται την ισχύ τους εις βάρος του ανδρικού πληθυσμού τους. Ερεθίζονται, όταν οι πλούσιοι και ισχυροί ξένοι "συγκάτοικοί" τους αρπάζουν τις γυναίκες του λαού τους.
Μια βρετανική αυτοκρατορία φανατικών εραστών θα κατέρρεε πολύ νωρίτερα απ' ό,τι κατέρρευσε. Θα κατέρρεε πριν την ώρα της, αν οι μορφωμένοι και πλούσιοι αστοί της πήγαιναν στις αποικίες και φέρονταν σαν λιγούρια πεινασμένα για "sex". Οι ακίνδυνοι και όχι ανταγωνιστικοί για τους κατακτημένους άνδρες ’γγλοι Gentlemen, της έδωσαν μεγάλη παράταση ζωής. Περιορίζονταν στην κλοπή και σπάνια έμπαιναν στις "κρεβατοκάμαρες" των θυμάτων τους.
Την "επιτυχία" των Βρετανών ζήλεψαν οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ και τους αντέγραψαν σε όλα. Και αυτοί παρ' όλο που έχουν ένα εθνικό κράτος, υπερασπίζονται το ίδιο "ξενοδοχειακό" μοντέλο. Γιατί; Γιατί, ως ξένοι κατακτητές στην κοινωνία που τους φιλοξενούσε, είχαν ανάγκη προστασίας από τους γηγενείς και τους μαύρους, όταν τους έκλεβαν. Ήταν και οι ίδιοι μειονότητα στις ΗΠΑ κι αναζήτησαν έναν "συγκάτοικο", που θα έκανε τον "μπράβο" τους εις βάρος των υπολοίπων. Αυτόν τον ρόλο του "μπράβου" κλήθηκαν να παίξουν οι μετανάστες.
Αυτοί οι δύο πονηροί λαοί σήμερα καταγγέλλουν τη "βαρβαρότητα" των λαών, που αντιδρούν στην πονηρή ιμπεριαλιστική πολιτική, η οποία στηρίζεται στον "ψευδοπολιτισμό" τής πολυπολιτισμικής "ξενοδοχειακού" τύπου κοινωνίας. Είναι πονηρός αυτός ο ιμπεριαλισμός, γιατί στηρίζεται πάνω σε "πονηράδες" οι οποίες επιτρέπουν στους ιμπεριαλιστές να "πουλάνε" πολιτισμό και να εισπράττουν κεφάλαιο.
Πράγματι είναι πολιτισμός να υπάρχει ανοχή μέσα στην κοινωνία. Να μπορεί να επιβιώνει μέσα σ' αυτήν οτιδήποτε υπάρχει και δεν ζει παρασιτικά εις βάρος των άλλων. Επί αιώνες μάτωναν οι ανθρώπινες κοινωνίες, επειδή δεν ανέχονταν τίποτε άλλο εκτός από αυτό που πρέσβευαν οι κυρίαρχοί τους. Πράγματι πολιτισμός και σύγχρονη κοινωνία είναι να ανέχεσαι τον διπλανό σου και τις επιλογές του.
Όμως, πολιτισμός δεν είναι να εισάγεις "διαφορετικούς", τους οποίους θα κληθείς στη συνέχεια ν' ανεχθείς σχεδόν καταναγκαστικά. Πολιτισμός δεν είναι να εισάγεις έναν "διαφορετικό" διπλανό, για να παραστήσεις τον πολιτισμένο. Πολιτισμός είναι οι Έλληνες να ανέχονται Συνέλληνες, όποια κι αν είναι η ιδεολογική ή θρησκευτική ή όποια άλλη επιλογή τους. Τους Συνέλληνες, που είναι μωαμεθανοί, άθεοι, ινδουιστές, κομμουνιστές ή ακόμα και ομοφυλόφιλοι. Να κάνουν αυτό το οποίο δεν έκαναν όταν ήταν απολίτιστοι και δεν ανέχονταν κανέναν διαφορετικό ανάμεσά τους.
Όταν, ως βάρβαροι κι απολίτιστοι, έστελναν τους Έλληνες κομμουνιστές στα ξερονήσια, τους Έλληνες αιρετικούς στην πυρά, τους Έλληνες μωαμεθανούς τους θεωρούσαν πράκτορες των Τούρκων και τους Έλληνες ομοφυλόφιλους τούς έκαναν του κόσμου τον περίγελο. Όταν, σαν "εκπολιτιστές", "επιμόρφωναν" τους "διαφορετικούς" και όταν μπορούσαν τους έπαιρναν και τα χωράφια.
Πολιτισμός δεν είναι να ανέχονται οι Έλληνες "κύματα" ξένων μωαμεθανών, άθεων ή ινδουιστών. Αυτήν τη λογική της "συγκατοίκησης" ξένων μέσα σε μια ενιαία κοινωνία την "εφεύραν" οι "πολιτισμένοι" Αγγλοσάξονες, για να υπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Αυτή η διαφορά με τα άλλα έθνη υπάρχει, γιατί ήταν έθνος κατακτητών. Ενώ δηλαδή όλα τα έθνη προστατεύουν τα συμφέροντά τους με "κλειστές" κοινωνίες, οι Αγγλοσάξονες τα προστάτευαν με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Ανέχονταν" ως κοινωνία τους "διαφορετικούς", όχι επειδή ήταν πολιτισμένοι, αλλά γιατί έκλεβαν και λεηλατούσαν τους πάντες. Ενθάρρυναν τους πολίτες τους να ανέχονται μια πολυφυλετική κοινωνία, γιατί εκμεταλλεύονταν πολλές φυλές. Τους ενθάρρυναν να ανέχονται μια πολυπολιτισμική κοινωνία, γιατί εκμεταλλεύονταν πολλούς πολιτισμούς.
Είχαν συμφέρον να διατηρούν και να εκπαιδεύουν μέσα στην κοινωνία τους κάποιους Ινδούς, για παράδειγμα, γιατί εξαιτίας τους εκμεταλλεύονταν την τεράστια Ινδία. Στη Βρετανία εκπαιδεύονταν οι Ινδοί, που παρίσταναν τους λακέδες των Βρετανών και υπηρετούσαν σταθερά τα βρετανικά συμφέροντα στην Ινδία. Στη Βρετανία έστελναν οι Βρετανοί τους "ανήσυχους" Ινδούς, για να "εκτονώσουν" την αντίδραση στην Ινδία. Τους ισχυρότερους Ινδούς, που, ως έξυπνοι άνθρωποι, ήθελαν ανάπτυξη και ανθρώπινη διαβίωση. Εκεί τους αστικοποιούσαν και με έναν μισθό στα εργοστάσια τούς έκλειναν τα "στόματα". Όλοι εκείνοι ήταν νόμιμοι στη Βρετανία. Γιατί; Γιατί οι πρώτοι ήταν γνήσιοι υπηρέτες των βρετανικών συμφερόντων και οι δεύτεροι ήταν από τους λίγους Ινδούς, που εισέπρατταν αντισταθμιστικά οφέλη από τη λεηλασία της Ινδίας.
Το ίδιο έκαναν και οι Αμερικανοί. Ενθάρρυναν τη μετανάστευση προς το κράτος τους, γιατί είχαν συμφέρον από τους μετανάστες. Δημιούργησαν μια πολυφυλετική και πολυεθνική κοινωνία, γιατί "έκλεψαν" από όλες τις φυλές και από όλα τα έθνη το ανθρώπινο δυναμικό που τους χρειάζονταν, για να υπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Αυτοί ζητούσαν μετανάστες, γιατί αυτό τους βόλευε στην άμυνα τους έναντι των κατακτημένων. Αλληλοεξυπηρετούνταν Αμερικανοί και μετανάστες εις βάρος ενός κοινού εχθρού, που ήταν οι γηγενείς Ινδιάνοι και οι μαύροι, οι οποίοι ήταν τα παιδιά των σκλάβων.
Ακριβώς, επειδή οι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ ήταν μειονότητα στον χώρο που κατέκτησαν, ζήτησαν για την άμυνά τους μετανάστες. Οι μετανάστες έφαγαν ένα κομμάτι "ψωμί" κι έγιναν η "ασπίδα" των προστατών και συνενόχων τους. Όλα αυτά όμως οι Αμερικανοί δεν τα έκαναν επειδή ήταν πολιτισμένοι. Τα έκαναν, επειδή τους συνέφερε. Τα έκαναν, για να διαιωνιστεί μια αδικία, που, χωρίς την παρουσία και τη βοήθεια των μεταναστών, θα τελείωνε με τον πιο βίαιο τρόπο.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι καί στις δύο αυτές περιπτώσεις το "μοντέρνο" της κοινωνικής ανοχής έγινε, για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα. Οι λαοί αυτών των κρατών, που θεωρητικά θίγονταν από αυτήν την πολιτική, πείθονταν εύκολα ότι τους συνέφερε να γίνουν ανεκτικοί. Αυξάνονταν η "επικαρπία" τους, εξαιτίας της παρουσίας των ξένων και δεν συνέβαινε το αντίθετο. Αυξάνονταν ή διατηρούνταν το ήδη υπερβολικό εθνικό κεφάλαιο που κατείχαν εξαιτίας των ξένων.
Ο "κοσμοπολιτισμός" των λαών τους, δηλαδή, ήταν ανάλογος της πορείας των συμφερόντων τους. Ήταν "κοσμοπολίτες", μόνον όταν αυξανόταν η εθνική "επικαρπία" τους. Γιατί το λέμε αυτό με τόσο απόλυτο τρόπο; Γιατί απλούστατα τόσο οι Αγγλοσάξονες όσο και οι Εβραίοι αποδεδειγμένα φέρονται με τον χειρότερο τρόπο στους ξένους, όταν αυτοί απειλούν την "επικαρπία" τους. Φέρονται χειρότερα και από τον χειρότερο βάρβαρο. Χτίζουν πραγματικά τείχη, για να χωρίσουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Σκοτώνουν και βασανίζουν όποιον τους απειλεί. Οι Αγγλοσάξονες στη Βόρεια Ιρλανδία και στις Νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ και οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη.
Το θέμα είναι -για να συνεχίσουμε την ανάλυση- ότι όλοι αυτοί οι "ευαίσθητοι" λαοί παρίσταναν τους κοσμοπολίτες και επιδείκνυαν την απαιτούμενη ανοχή απέναντι στους ξένους μόνον όταν είχαν κέρδος από αυτούς. Πείθονταν εύκολα ο Βρετανός γηγενής να ανέχεται τον Πακιστανό γείτονά του, που χρησιμοποιούσε δωρεάν τις βρετανικές υποδομές, γιατί αυτός με την παρουσία του εξασφάλιζε στη Βρετανία τον έλεγχο του Πακιστάν. Πείθονταν εύκολα ο Αμερικανός γηγενής να ανέχεται τον Έλληνα γείτονά του, που χρησιμοποιούσε δωρεάν τις αμερικανικές υποδομές, γιατί αυτός εξασφάλιζε με την παρουσία του τον έλεγχο των γηγενών και των μαύρων.
Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με τους Εβραίους. Οι Εβραίοι αύξαναν σταθερά την "επικαρπία" τους με τον ψευδοκοσμοπολιτισμό τους. Γι' αυτόν τον λόγο αυτοί οι οποίοι συνθέτουν το "εκλεκτό" έθνος δεν θέλησαν ποτέ να κάνουν το ανάλογο πολιτισμένο "εκλεκτό" κράτος. Γι' αυτόν τον λόγο ο "εκλεκτός" λαός επί αιώνες δεν έκανε εθνικό "οίκο" και περιφερόταν σε ξένους "οίκους". Οι Εβραίοι εκπαίδευαν εκ του πονηρού τον λαό τους να μην αναζητά πατρίδα και να αρκείται στην ιδιότητα του ξένου μετανάστη.
Τον εκπαίδευαν να υποστηρίζει τα "ανοικτά" κοινωνικά μοντέλα, γιατί αυτό υπηρετούσε καλύτερα τα εβραϊκά συμφέροντα. Τον εκπαίδευαν ν' αναπτύσσει μέσω της μίμησης μια συμπεριφορά, που να μην έχει δική της εθνική "ιδιοσυχνότητα". Να φέρονται με ταξικές "ιδιοσυχνότητες" και όχι με εθνικές. Γι' αυτόν τον λόγο το σύγχρονο Ισραήλ, παρ' όλο το μικρό του μέγεθος είναι μια πραγματική "Βαβέλ" από απόψεως συμπεριφορών. Εξαιτίας αυτών των συμφερόντων οι Εβραίοι εκπαίδευαν τον λαό τους να επιδιώκει να μετατρέψει όλα τα εθνικά κράτη όπου "λαθροβιούσε" σε ανοικτά "ξενοδοχεία".
Όπως αντιλαμβανόμαστε αυτό το έκαναν, όχι επειδή ήταν πολιτισμένοι, αλλά γιατί έτσι τους συνέφερε. Είχαν μάθει την τέχνη να εκμεταλλεύονται "συγκάτοικους" και δεν τους συνέφερε να κατοικούν σε κοινωνίες που ο "συγκάτοικός" τους ήταν ένας και μοναδικός και ταυτόχρονα ιδιοκτήτης. Δεν τους συνέφερε, γιατί γνώριζαν ότι με τις κλοπές τους μπορεί να τον θύμωναν και να τους έδιωχνε από το "σπίτι" του.
Δεν τους συνέφερε μια πατρίδα ομοιογενώς εβραϊκή και δεν τους συνέφερε επίσης να είναι εθνικώς ομοιογενής η κοινωνία που τους φιλοξενούσε. Τους συνέφερε, για λόγους οικονομικούς, να ζουν ως μειονότητες ξένων σε διάφορα κράτη, γιατί, κλέβοντας, αύξαναν διαρκώς την εθνική τους "επικαρπία". Τους συνέφερε για λόγους ασφαλείας να ζουν ως μειονότητες ανάμεσα σε πολλές μειονότητες. Τους συνέφερε το "ξενοδοχειακό" μοντέλο, γιατί γνώριζαν πώς να κινούνται στα "λόμπι" των "ξενοδοχείων".
Εξαιτίας αυτής της επιλογής ήταν αναγκασμένοι να μάθουν να ζουν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα μέσα στα "ξενοδοχεία" αυτά. Ήταν προς το συμφέρον τους δηλαδή να παριστάνουν τους "κοσμοπολίτες" και να υποστηρίζουν τα ανοικτά και "μοντέρνα" κοινωνικά μοντέλα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Εβραίοι "προοδεύουν" σε πολυεθνικά αυτοκρατορικά μοντέλα. "Προόδευσαν" ως έθνος μέσα στη ρωμαϊκή, τη χριστιανική, την οθωμανική, τη βρετανική αυτοκρατορία. Σήμερα "προοδεύουν" στην αμερικανική και φιλοδοξούν να "προοδεύσουν" και στη Νέα Τάξη.
Αυτός είναι κι λόγος που Εβραίοι ήταν οι "ιδρυτές" των μεγαλύτερων "ξενοδοχείων" στον κόσμο. Εβραίοι ίδρυσαν τον χριστιανισμό και τον κομμουνισμό. Αν θέλει ν αναζητήσει κάποιος τους "πολιτισμένους" Εβραίους, θα τους βρει ακολουθώντας τα πορνεία. Οι μεγαλύτερες εβραϊκές κοινότητες βρίσκονται εκεί όπου "ανθεί" ο ξενοδοχειακός "πολιτισμός". Εκεί όπου υπάρχουν τα μεγαλύτερα πορνεία. Εκεί όπου μπορεί ο καθένας να πάει να διασκεδάσει όπως θέλει ή να πλουτίσει, χωρίς κανένας από τους γηγενείς να του πει τίποτε.
Συμβαίνει αυτό το οποίο σε άλλο σημείο λέγαμε, για το πώς θέλει ο καθένας το σπίτι του και το σπίτι του γείτονά του. Οι "ηθικοί" Εβραίοι, που προστατεύουν ακόμα και με τη βία την "τιμή" των γυναικών τους, είναι οι μεγαλύτεροι μαστροποί και οι καλύτεροι πελάτες των πορνείων στον κόσμο. Αυτοί, που θέλουν σαν "κοσμοπολίτες" ν ανοίγουν όποτε θέλουν τα ξένα "ψυγεία", δεν αφήνουν τους Παλαιστίνιους να επωφελούνται από το "ψυγείο" του Ισραήλ. Αυτοί, που θέλουν να τους ανέχονται οι άλλοι στο όνομα τους "πολιτισμού", δεν ανέχονται τους Παλαιστίνιους.
Το να παρουσιάζει κάποιος αυτήν την αποικιοκρατική μεθοδολογία σαν σύγχρονη μορφή κοινωνίας, είναι πέρα για πέρα υποκρισία. Είναι πέρα για πέρα υποκρισία να παρουσιάζονται σαν "κοσμοπολίτες" οι πλέον εθνικιστές ανάμεσα στους λαούς. Αυτοί οι οποίοι δεν ανέχονται ως ίσους ούτε τους ομοίους τους. Οι "γαλαζοαίματοι" και οι "εκλεκτοί" του Θεού. Αυτοί, που γεννιούνται και πεθαίνουν με την πεποίθηση ότι η Βρετανία πρέπει να κυβερνάει τα "κύματα" και αυτοί που, σαν "κολλητοί" του Θεού, θέλουν να ζουν πλούσια εις βάρος όλων, χωρίς να εργάζονται. Οι πρώτοι, επειδή θεωρούν ότι όλα τους "ανήκουν" και οι δεύτεροι, επειδή θεωρούν ότι όλοι τους "χρωστάνε".
Τα πράγματα είναι απλά. Τα εθνικά συμφέροντα των Αγγλοσαξόνων των ΗΠΑ επειδή αυτοί είχαν ανάγκη τη βοήθεια πολλών λαών στην άμυνά τους κατά των γηγενών και των μαύρων τους ανάγκασαν και άνοιξαν τα σύνορά τους. Τα εθνικά συμφέροντα των Αγγλοσαξόνων της Βρετανίας οι οποίοι εκμεταλλεύονταν πολλά κράτη τους ανάγκασαν και άνοιξαν τα σύνορά τους. Οι Εβραίοι ήθελαν να εκμεταλλευτούν όλα τα κράτη και άρα και πάλι για λόγους εθνικού συμφέροντος υποστήριζαν πάντα τα "ανοικτά" κοινωνικά σύνολα.
Όλα τα υπόλοιπα κράτη, που κατοικούνται από εθνικά ομοιογενείς κοινωνίες, δεν έχουν τέτοιου είδους συμφέροντα. "Χάνουν" και δεν "κερδίζουν" από τέτοιου είδους "κοσμοπολίτικες" πρακτικές. Οι σημερινοί Γερμανοί, οι Έλληνες, οι Αυστριακοί, οι Δανοί, οι Σουηδοί, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί κλπ., που δεν έχουν αποικίες, δεν έχουν εσωτερικούς εθνικούς εχθρούς και δεν έχουν στόχο να "σκορπιστούν" στον κόσμο, γιατί να υποστηρίξουν τα "ανοικτά" σύνορα;
Γιατί ν' "ανοίξουν" οι Έλληνες τα σύνορά τους στους Ιρακινούς; Γιατί να νομιμοποιήσουν στα κράτη τους τούς ήδη υπάρχοντες Ιρακινούς; Γιατί δηλαδή να βάλουν μέσα στο "σπίτι" τους "συγκάτοικο" με πλήρη δικαιώματα; Μήπως με τον τρόπο αυτόν υπηρετούν τα εθνικά συμφέροντά τους; Μήπως με την εισαγωγή των Ιρακινών θα εξασφαλίσουν συμμάχους, για να ελέγξουν τους κατακτημένους "Προέλληνες" όπως κάνουν οι Αμερικανοί; Μήπως με την εισαγωγή Ιρακινών εξασφαλίζουν τα πετρέλαια του Ιράκ, όπως κάνουν οι Βρετανοί; Μήπως με την εισαγωγή Ιρακινών στην πατρίδα τους εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη "εξαγωγή" Ελλήνων σε άλλες χώρες, όπως κάνουν οι Εβραίοι;
Αν καταλάβει ο αναγνώστης τη μεθοδολογία που ακολουθούν οι ιμπεριαλιστές, για να υπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα, εύκολα μπορεί να καταλάβει και τους στόχους τους σήμερα. Εύκολα μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς επιδιώκουν από τα κολοσσιαία σήμερα μεταναστευτικά ρεύματα. Εύκολα μπορεί να καταλάβει γιατί ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολάρια στην προπαγάνδα των "ανοικτών" κοινωνιών. Εύκολα δηλαδή μπορεί να καταλάβει, γιατί Αγγλοσάξονες κι Εβραίοι είναι οι ιδρυτές και οι κύριοι χρηματοδότες των μη κυβερνητικών οργανώσεων, που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικά αυτά των μεταναστών.
Τα φασιστικά καθεστώτα, που διορίζουν οι ίδιοι κάθε μέρα, παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κάθε μέρα βασανίζουν και σκοτώνουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους, χωρίς ν' ασχολείται κανένας με αυτά. Αρκεί όμως ένα δημοκρατικό κράτος να μην νομοθετήσει υπέρ των μεταναστών και θα το στείλουν στην "πυρά". Αντιλαμβανόμαστε, δηλαδή, γιατί οι μεγαλύτεροι αποικιοκράτες και εκμεταλλευτές που γνώρισε ποτέ ο κόσμος είναι τόσο "ευαίσθητοι" απέναντι στους αναξιοπαθούντες οικονομικούς μετανάστες.
Αυτό το οποίο πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να δούμε πώς εξυπηρετούν αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι τους στόχους των ιμπεριαλιστών. Αν εντοπίσουμε αυτούς τους στόχους, εύκολα από τις δυσκολίες που μπορεί να υπάρχουν στην επίτευξή τους μπορούμε να καταλάβουμε πώς ακριβώς υπηρετούν τους πανίσχυρους ιμπεριαλιστές οι θεόφτωχοι μετανάστες. Θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν να "συμπλέουν" τα συμφέροντα ανθρώπων, που είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.
Στόχος των ιμπεριαλιστών της Νέας Τάξης είναι ο προφανής. Προσπαθούν να επεκτείνουν τον ιμπεριαλισμό τους στο σύνολο του πλανήτη. Προσπαθούν να τον επεκτείνουν πέρα από τα όρια που τον επέκτειναν μέχρι σήμερα. Προσπαθούν, είτε ν' αρπάξουν είτε να εκμεταλλευτούν με τους δικούς τους όρους το σύνολο του παγκοσμίου κεφαλαίου.
Μέχρι τώρα τα κατάφερναν καλά στα φτωχά τριτοκοσμικά κράτη και δεν επιχειρούσαν να κάνουν το ίδιο στα ανεπτυγμένα, γιατί θα αντιδρούσαν. Τους αρκούσε μέχρι τώρα να τα ελέγχουν διακριτικά, γιατί δεν ήταν ικανά να τους απειλήσουν. Τους αρκούσε ν' αρπάζουν από τους λαούς τους ένα σημαντικό μέρος της τεράστιας "επικαρπίας" τους και να τους αφήνουν να ζουν με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Η κομμουνιστική απειλή τρόμαζε τους πάντες και εύκολα τους μετέτρεπε σε συμμάχους των ιμπεριαλιστών. Το μερίδιο των ιμπεριαλιστών από την "επικαρπία" τους φάνταζε σαν ένα εύλογο τίμημα για την προστασία που τους παρείχαν.
Σήμερα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Ο κομμουνισμός έχει πάψει να υφίσταται σαν απειλή και τα ανεπτυγμένα κράτη δεν έχουν λόγο να μην αντιδρούν στους "πλανητάρχες". Δεν έχουν λόγο να προσφέρουν σ' αυτούς ένα τόσο σημαντικό μέρος της "επικαρπίας" τους. Από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η σύγκρουση συμφερόντων, φυσικό είναι ότι οι Αγγλοσάξονες ιμπεριαλιστές φοβούνται τους λαούς που μέχρι τώρα λεηλατούσαν εκ του ασφαλούς.
Γι' αυτόν τον λόγο έχουν βάλει στο στόχαστρό τους και τα κράτη αυτά. Γιατί; Γιατί, αν δεν ελεγχθούν εγκαίρως, είναι πιθανόν ν' αντιδράσουν και να οδηγήσουν τη Νέα Τάξη στην κατάρρευση. Είναι πιθανόν, πάνω στην αγωνία τους να προστατεύσουν την "επικαρπία" τους, να πάψουν να υπακούουν στις "άνωθεν" εντολές. Είναι δηλαδή ζωτικός τους στόχος να ελέγξουν τα ισχυρότερα των Δυτικών κρατών, γιατί στην αντίθετη περίπτωση με την αντιλαϊκή πολιτική, που αναγκαστικά θα πρέπει να επιβάλουν για να λειτουργήσει η Νέα Τάξη, είναι δυνατόν να υπάρξει αντίδραση.
Στην περίπτωση αυτήν δηλαδή δεν είναι στόχος μόνον το κεφάλαιο των φτωχών λαών, που έτσι κι αλλιώς έλεγχαν μέχρι τώρα. Στόχος είναι το κεφάλαιο των πλούσιων λαών, που, βλέποντας τη φτώχεια να τους απειλεί, πιθανόν ν' αντιδράσουν με καταστροφικά αποτελέσματα για τη Νέα Τάξη. Στόχος τους είναι το εθνικό κεφάλαιο των ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών, που, αν "ενεργοποιηθεί", θα καταστρέψει τον σχεδιασμό τους. Το εθνικό κεφάλαιο των ισχυρών κρατών, που, είτε δημόσιο είτε ιδιωτικό, μπορεί να στραφεί εναντίον τους.
Οι αγγλοσαξονικών κυρίως συμφερόντων πολυεθνικές, δηλαδή, που σήμερα ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του παγκοσμίου κεφαλαίου, απειλούνται από το ίδιο τους το μέγεθος. Παρασυρμένες από την απληστία τους, μετακίνησαν την παραγωγή και έπαψαν να έχουν σχέση με τους λαούς των ανεπτυγμένων κρατών. Έπαψαν ν' απολαμβάνουν την υποστήριξή τους, γιατί έπαψαν ν' αποτελούν σημαντικό μέρος της εθνικής "επικαρπίας" των λαών στα κράτη όπου δραστηριοποιούνται. Έπαψαν ν' αποτελούν μέρος της "επικαρπίας" ακόμα και των ίδιων των λαών που θεωρητικά τις ίδρυσαν.
Οι σημερινές πολυεθνικές υπηρετούν καθαρά ατομικά συμφέροντα. Συμφέροντα ατόμων, που ναι μεν ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο έθνος, αλλά που δεν μπορούν να ταυτιστούν με τα εθνικά συμφέροντα του λαού τους. Έχουν μάλιστα πάρει τέτοιες κολοσσιαίες διαστάσεις, που, αν δεν εξασφαλίσουν τις πλούσιες εθνικές αγορές της Δύσης, κινδυνεύουν να καταρρεύσουν από το "ίδιο βάρος" τους. Ακριβώς, επειδή για να μεγιστοποιήσουν το μέγεθός τους κατέστρεψαν τις εθνικές παραγωγές, φοβούνται τώρα μήπως αποκλειστούν από τις εθνικές αγορές και καταρρεύσουν.
Όταν όμως έχεις ως στόχο να οικειοποιηθείς ή να καταστρέψεις το κεφάλαιο που σε απειλεί, πρέπει να νικήσεις τον ιδιοκτήτη του. Πρέπει να κάνεις ό,τι έκαναν πάντα οι κατακτητές. Να κατακτήσεις ένα κράτος και στη συνέχεια να εξασφαλίσεις τις συνθήκες που θα προστατεύουν μέσα σ' αυτό τους ανθρώπους οι οποίοι σε υπηρετούν. Η μόνη ιδιομορφία που υπάρχει στη σημερινή υποτίθεται περίπλοκη κατάσταση είναι ότι δεν χρειάζεται αυτή η κατάκτηση να είναι πραγματική. Δεν χρειάζεται οι άνθρωποί σου να είναι σκληροί κι οπλισμένοι έποικοι.
Η άυλη μορφή του κεφαλαίου σήμερα επιτρέπει την "εικονική" κατάκτηση. Αρκεί να εξασφαλίσεις πρόσβαση σε μια εθνική αγορά και εύκολα κατατροπώνεις τους αντιπάλους σου, αν είσαι πιο ισχυρός απ' αυτούς. Δεν χρειάζεται να βομβαρδίσεις τα εργοστάσιά τους ή να καταστρέψεις τις σοδειές τους. Δεν χρειάζεται να στείλεις έποικους με όπλα. Αρκεί η παραγωγή σου να είναι καλύτερη και να στείλεις καλούς αντιπρόσωπους με ακριβά κουστούμια για να κάνουν την ίδια δουλειά.
Ο πόλεμος έχει αλλάξει σήμερα και το ίδιο συμβαίνει και με τους "στρατιώτες" του. Αρκεί σήμερα να έχεις καλύτερα προϊόντα και καλύτερες τιμές και καταφέρνεις το ίδιο αποτέλεσμα με τον πόλεμο. Καταστρέφεις το κεφάλαιο και την παραγωγή του αντιπάλου. Μειώνεις κατακόρυφα την αξία της "επικαρπίας" του "ηττημένου" λαού. Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να έχεις πρόσβαση στην αγορά και άρα όλη σου η μέριμνα στρέφεται στο να τη διατηρείς "ανοικτή".
Το μόνο που φοβάσαι στην περίπτωση αυτήν είναι η αντίδραση εκείνων που θίγονται από τη νίκη σου αυτήν. Φοβάσαι την αντίδραση των τοπικών κεφαλαιοκρατών, που θ' αναγκαστούν είτε να πετάξουν στα σκουπίδια τη σοδειά τους είτε να βάλουν "λουκέτο" στα εργοστάσιά τους. Φοβάσαι την αντίδραση των τοπικών εργατών, που, αν συμβούν τα παραπάνω, θα χάσουν τις δουλειές τους και θ' αρχίσουν ν' αντιδρούν στην ανεργία. Φοβάσαι δηλαδή την αντίδραση αυτών που θα θελήσουν να προστατεύσουν με όλα τα μέσα την αξία της εθνικής τους "επικαρπίας".
Φοβάσαι δηλαδή την αντίδραση του κεφαλαίου και των εργαζομένων σε μία χώρα που πέφτει θύμα του ιμπεριαλισμού σου. Όταν όμως σ' ένα κράτος το κεφάλαιο που σε απειλεί ανήκει σε ολόκληρο τον λαό, ποιος είναι ο κυριότερος αντίπαλός σου; Ο ίδιος ο λαός. Ο απλός λαός ιδιοκτήτης, που έχει την "υψηλή κυριότητα" του κεφαλαίου αυτού και μέρος της "επικαρπίας" του.
Γιατί είναι αυτός ο κυριότερος αντίπαλός; Γιατί η κεφαλαιοκρατική τάξη εύκολα μπορεί ν' ακολουθήσει τα συμφέροντά της και να ευθυγραμμιστεί με τους ισχυρούς. Εύκολα μπορεί να πουλήσει τον "συνέταιρό" της. Εύκολα δηλαδή κάποιος μπορεί να παραδώσει το χωράφι του σε μια πολυεθνική, λαμβάνοντας ως αντίτιμο μετοχές της. Εύκολα μπορεί για το ίδιο αντίτιμο να παραδώσει το εργοστάσιό του στην πολυεθνική, για να του βάλει "λουκέτο". Ακόμα και στην περίπτωση που αρνηθεί να ευθυγραμμιστεί με τους ισχυρούς, είναι εύκολο να βγει από τη μέση, γιατί εύκολα μπορεί να ηττηθεί από αυτούς στη μάχη της αγοράς. Μιας αγοράς, που διατηρούν μόνιμα ανοιχτή για τις πολυεθνικές οι προδότες, οι οποίοι κυβερνούν τις χώρες που πέφτουν θύματα του ιμπεριαλισμού.
Ο μόνος, που δεν είναι εύκολος αντίπαλος σε μια τέτοια περίπτωση, είναι ο απλός λαός-ιδιοκτήτης, που θα μείνει άνεργος και θα απειλείται από τη φτώχεια, εξαιτίας της ήττας τού εθνικού του κεφαλαίου. Αυτός είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος. Γιατί; Γιατί η "επικαρπία" του είναι τόσο ακριβή, που δεν μπορούν να του την πληρώσουν οι πολυεθνικές. Η εξουσία του είναι τόσο ισχυρή, που μπορεί τουλάχιστον στη δική του αγορά να νικήσει τις πολυεθνικές μέσα σε μια στιγμή.
